Muzikanten die meer dan drie minuten en meer dan drie akkoorden nodig hebben, zijn prutsers. Het kan ook wél eenvoudig. Dat was althans het uitgangspunt van de punk en new wave, die zich in de jaren zeventig afzetten tegen glam rock en disco. Die waren te gekunsteld en hedonistisch.
Ik ben niet eenkennig in mijn muzieksmaak – wat natuurlijk een andere manier is om te zeggen dat ik in feite geen uitgesproken smaak heb – en ik heb aan zowel glam, disco, punk als new wave goede herinneringen. Ik vind wel dat de nummers van toen beter niet kunnen worden gecovered, omdat ze meer waren dan alleen muziek. Zoals je de oer-Britse Harry Potter niet kunt overplaatsen naar de Verenigde Staten, zo is sommige muziek ook te tijd- en plaatsgebonden.
Dacht ik. Maar vanavond hoorde ik de versie die Nouvelle Vague maakte van “Too Drunk to Fuck” van de Dead Kennedys. Het origineel was rauw, vol energie en direct. Eigenlijk gewoon teringherrie met een provocerende titel en tekst, die perfect voldeed om als puber je ouders mee op de kast te jagen.
En nu dus de versie van Nouvelle Vague. Ik heb dat altijd een wonderlijk project gevonden, dat nu eens de meest weerzinwekkende kitsch presenteert en dan weer briljant uit de hoek komt. In alle gevallen is het echter bedacht en gekunsteld. Nu is dat niet verboden. Je mag best koket zijn en hedonistisch, maar als je een pose wil aannemen, vergrijp je dan niet aan Too Drunk to Fuck.
De versie van Nouvelle Vague is in alles de tegenpool van het origineel, maar ze staat als een huis. De truc is natuurlijk dat de Dead Kennedys hun liedje nuchter stonden te zingen, terwijl de meiden van Nouvelle Vague redelijk overtuigend imiteren hoe dronken studentes zich gedragen. En zo realiseerde ik me, niet voor het eerst, dat ook punk en new wave een pose waren. Onecht. Gekunsteld. Er is geen valser toneelstuk dan de pretentie van authenticiteit.
U bent zonder meer een voortreffelijk Oudheidkundige, maar van popgeschiedenis weet u heel wat minder af.
“de punk en new wave, die zich in de jaren zeventig afzetten tegen glam rock en disco.”
De New Wave zette zich nergens tegen af en nam zelfs elementen van glamrock en disco op (Blondie).
De punk had met disco en glamrock gemeen dat de muzikanten er geen speciale vaardigheden voor nodig hadden. De punk zette zich dan ook vooral af tegen hardrock (Deep Purple, Led Zeppelin) en progrock, waarvoor men wel virtuoos moest zijn en waarin men zich graag verloor in zeer lange composities – ik ken er van een half uur – ipv de standaard drie minuten. Punk was dan ook geen revolutie, maar een contrarevolutie; back to basics.
Niet alleen was ik erbij (van 1963), er is eenvoudig bewijsmateriaal:
http://www.feelnumb.com/2011/07/05/the-sex-pistols-shared-the-famous-i-hate-pink-floyd-shirt/
En Pink Floyd heeft nooit iets met glam en disco van doen gehad.
De Dead Kennedys braken overigens in de zeer vroege jaren 80 door, toen disco al lang en glamrock al veel langer op hun gat lagen – al zou de laatste een paar jaar later reïncarneren.