Vlak voor ik vertrok naar Oezbekistan, werd ik gebeld door een oude vriend, die me vertelde dat hij ernstig ziek was. Het was onwerkelijk om daar in de vertrekhal van Schiphol te spreken over een nare diagnose, medisch onderzoek en de mogelijkheid dat hij nog maar enkele maanden te leven zou hebben.
Afgelopen zondag ging ik op visite. Met zijn echtgenote praatte hij zijn gasten bij over de mogelijke behandelingen en zijn afnemende kans op herstel. In alle jaren dat ik hem ken heeft hij over ziektes nooit dramatisch gedaan, en ook nu was hij realistisch. Hoewel zijn levenseinde nog niet nabij is, weet hij dat het de komende maanden steeds minder zal gaan en het werd ons duidelijk dat hij de hem nog resterende tijd optimaal wilde benutten: hij had het gesprek voorbereid met een A4tje vol aantekeningen, alsof hij dacht “ziezo, dat is afgehandeld, en ik ga nu met volle teugen genieten van wat ik nog krijg”.
We mochten meegenieten. ’s Avonds nam hij ons mee uit eten in een fijn restaurant en ik kan alleen zeggen dat het daar, ondanks het wat deprimerende vooruitzicht, ronduit gezellig was. Iedereen had wel iets aardigs te melden en hijzelf vertelde over de dood van zijn eigen moeder.
Die was niet meer zo scherp geweest, had gekampt met een verslechterend geheugen en was verhuisd naar een verzorgingshuis. Aan het einde van haar leven, wanneer veel mensen ideeën van vroeger lijken te herinneren, had ze gevraagd of een priester haar het laatste sacrament kon komen brengen. De zus van mijn oude vriend had de geestelijke van het verzorgingshuis gevraagd, een vrouwelijke pastor die nog wat gebeden deelde met de oude vrouw, waardoor ze gerust is ingeslapen.
Enkele dagen later was de uitvaart, die door dezelfde geestelijke werd verzorgd. Ze deed het perfect, maar aan het einde had ze toch even staan schutteren toen ze met het wijwater en de wierook rond de kist moest gaan. Ze was namelijk, zo bleek, helemaal geen katholieke pastoraal werkster, maar een protestantse dominee.
Het verhaal bevalt me. Het gaat over liefde en dat is wat uiteindelijk van iedereen wordt herinnerd.
Mooi verhaal, Jona. Ik rijd dadelijk naar Losser voor de 1/2-jaarlijkse schoonmaakbeurt van het ouderlijk graf. Daarna vindt er vanavond -volgens traditie-een avondwake op het kerkhof plaats: een soort RK Halloween…..het zou de ouwelui zeer bevallen zijn! Wijwater en wierook alom, koorzang….etc. Alleen de gewijde pastoor ontbreekt, omdat hij, net als vele andere confraters, door mgr. Eijk en companen de kerk is uitgejaagd. Quo vadis, RK kerk van mijn jeugd?
Vandaag, 2 november, is de 22e sterfdag van mijn vader.
Een mooi en warm verhaal.
Meelevende groet,
Dag Jona,
Moest even nadenken, maar ben er uit.
Ontroerend en mooi
Lieve groeten