Tag: stiltecoupe

stiltecoupe

Kraaien in het paradijs

On door Jona LenderinginLiteratuur, Nederlands15 reacties

Ik schrijf dit op een mooie vrijdagmorgen. Ik zette zojuist de balkondeuren open en zag in de tuin van de buren een paar groene halsbandparkieten. Mooie beestjes, waarvan de herkomst in Amsterdam een bekend verhaal vormt, maar ze hebben de huismussen verdrongen die hier vroeger nog weleens zaten. Ook de duiven zijn er niet langer. Het is een kleine herinnering aan het feit dat onze leefomgeving permanent verandert. Op zich niets catastrofaals maar het valt ook niet helemáál los te zien van de klimaatcrisis waarin we verkeren. Ik las gisteren dat wereldwijd nog maar drie procent van de ecosystemen onaangetast is.

Ik weet niet wat dat betekent. Ik ben geen bioloog of klimaatwetenschapper. Vermoedelijk kunnen ook biologen en klimaatwetenschappers zich geen goede voorstelling maken van wat ons op de middellange termijn precies te wachten staat. Dan kan de verbeeldingskracht van een romanschrijver te pas komen. Ik heb het over Kraaien in het paradijs, de net verschenen tweede roman van Ellen de Bruin, waarin de neergang wordt beschreven van een geïsoleerd jungle-eiland. (Full disclosure: ik heb De Bruin weleens ontmoet en ze signeerde mijn exemplaar.)

[Hierna volgen enkele spoilers]

Lees verder “Kraaien in het paradijs” →

Stilte

On door Jona LenderinginDagelijks leven, Verbijstering10 reacties
Zo rustig kan het ook (de Biesbosch).

Terwijl ik dit schrijf – gistermorgen, als u dit leest op woensdag – zijn in de achtertuin van de achterburen twee tuiniers bezig. Een ervan heeft een motorzeis die voldoende lawaai maakt om de muziek in mijn kamer te overstemmen. Ik kan mijn koptelefoon opzetten, die het geluid wat dempt, maar dat is de oplossing niet. Het probleem met geluidsoverlast zit namelijk niet in de decibellen.

Het zijn, als ik het wel heb, twee problemen tegelijk. Eén ervan is dat je er geen invloed op hebt. Ik kan niets doen aan de tuiniers. Evenmin kan ik verhinderen dat Schiphol op regenachtige dagen vliegtuigen over Amsterdam laat binnenkomen. Ook kan ik niets uitrichten tegen gesprekken in de trein. Mensen aanspreken in de stiltecoupé is theoretisch mogelijk, maar het levert je meestal een gesprek op met een welbewust onbeschoft persoon. Mensen die in de stiltecoupé zitten te praten, weten namelijk doorgaans heel erg goed waar ze zijn en “elkaar aanspreken” – zoals de Nederlandse Spoorwegen ons adviseren – haalt niks uit. Dat beschavingsoffensief is mislukt.

Lees verder “Stilte” →

De profundis

On door Jona LenderinginDagelijks leven, Verbijstering21 reacties

stilte_telefoon

Als je veel reacties wil hebben op een blogstukje, schrijf over de islam. Als je wil worden gelezen, schrijf over het openbaar vervoer. Desondanks schrijf ik niet wéér over de trein omdat ik op zoek ben naar extra clicks. Waarom wel, dat leest u zo. Eerst even hoe gisteren bij mij de stoppen doorsloegen.

Ik vertrok afgelopen woensdag om 21:12 uit Nijmegen en ik had een heel goed humeur. Ik kwam terug van een gesmeerd lopende vergadering, had lekker gegeten en had de trein nét gehaald. “Dat was op het nippertje,” zei ik tegen de conducteur die de deur sloot toen ik was ingestapt. “U bent twintig seconden te laat,” zei hij, zonder een spoor van verwijt, maar gewoon als een vriendelijke constatering.

“Ik had niet verwacht dat ik mee kon,” antwoordde ik, “ik was ervan uitgegaan dat ik zou moeten wachten.” Ik weet niet meer hoe het gesprek afliep maar het was vriendelijk en ik ging op zoek naar een stille plek om te kunnen lezen in het toffe boek dat ik moet recenseren.

Lees verder “De profundis” →

Stiltecoupé – zomaar goed nieuws

On door Jona LenderinginDagelijks leven9 reacties

stilte_twee

Oké, dit is dus gewoon goed nieuws: de Nederlandse Spoorwegen gaan de stiltecoupés beter aangeven. Volgens NU.nl:

In [een] aantal treinen krijgen stoelen nieuwe bekleding waarop heel duidelijk het stiltelogo staat. Nu wordt het feit dat reizigers in de coupé niet mogen praten alleen duidelijk gemaakt met een klein logo op de ramen.

Het is een stap in de goede richting en wie weet helpt het. Toch heb ik twee kanttekeningen. Hier is een opmerking van de woordvoerster van de NS, Jessica Sauren:

We merken uit klachten van reizigers dat sommige mensen nog wel eens ontgaat dat ze zich in een stiltezone bevinden.

Lees verder “Stiltecoupé – zomaar goed nieuws” →

Emoties

On door Jona LenderinginDagelijks leven13 reacties

Zoals de vaste lezers van deze kleine blog weten, hecht ik nogal aan rust in de stiltecoupé (en voor wie de running gag nog niet kent is er 1, 2, 3, 4 en vooral 5). Ik wil er kunnen werken en stoor me eraan als mensen doorpraten nadat je ze eraan hebt herinnerd waar ze zitten. Ik vind het doorpraten vooral frappant omdat in vermoed dat de praters wél de beleefdheid opbrengen om niet te roken waar dat is verboden, om het onderscheid tussen mannen- en vrouwentoiletten te respecteren en om in een rij te wachten. Het is het gecultiveerde karakter van de onbeschoftheid – het niet rekening willen houden met een ander – dat me kwaad maakt.

Onlangs zat ik in een trein van Amsterdam naar Nijmegen en het was rustig. Dan is treinreizen heerlijk: je kunt lezen of schrijven zonder te worden afgeleid. Zoals u al vermoedde werd mijn geluk verstoord, en wel toen in Ede twee dames instapten die in de stiltecoupé hun luidruchtige gesprek voortzetten. Mijn aanvankelijke ergernis verdween echter toen ik begreep dat de mensen slechthorend waren.

Lees verder “Emoties” →

Stiltecoupé (alweer)

On door Jona LenderinginDagelijks leven7 reacties

Het is vermoedelijk teveel eer voor het ooit betrouwbare spoorwegbedrijf, maar wat Laura was voor Petrarca, is de stiltecoupé voor mij: een vast punt om mijn eigen gemoedstoestand te ijken. Heb ik veel werk te doen, dan plaats ik de kletsende proleten in mijn fantasie onder sprinklerinstallaties of op schietstoelen en ga ik ergens anders zitten werken. Heb ik het redelijk druk, dan spreek ik mensen aan op hun wangedrag en informeer ik naar de oorzaken. Heb ik niets om handen, dan laat ik de mensen maar begaan.

Vandaag liep het anders. Ik kwam binnen en zag ergens iemand die met zijn bagage drie stoelen bezet hield. Ik keek hem aan om toestemming te vragen, pakte een van de rugzakken en legde die in het rek. “Sorry,” hoorde ik vervolgens een jonge vrouw zeggen, die aan de overkant zat, ingeklemd tussen nog meer bagage. Ze stond op, een jonge man in haar gezelschap stond ook op, en ze legden wat tassen in het bagagerek. Vreemdelingen zeker, die verdwaald waren zeker, want ze spraken Spaans en hadden vermoedelijk het bagagerek niet gezien.

Lees verder “Stiltecoupé (alweer)” →

Werkcoupé

On door Jona LenderinginDagelijks leven3 reacties
werk
Mijn bijna voltooide boek

De trouwe lezers van deze kleine blog zijn ervan op de hoogte dat de stiltecoupé in de trein hier een van de running gags vormt. Niet dat ik er niet serieus over ben, overigens, want er zit iets echt grondig verkeerd als je mensen moet verzoeken zich aan de regels te houden en het evengoed niets uithaalt. Dat leest u hier nog maar eens terug, in een stuk waarop ik van de NS een aardige reactie heb gekregen.

Dat ik het vrij systematisch aankaart als er weer iets verkeerd zit in het openbaar vervoer, brengt vanzelfsprekend met zich mee dat ik het ook eerlijk moet erkennen als de dingen gewoon goed gaan. Dat heb ik dan ook al wel eens gedaan, zoals in het stukje over deze competente directeur.

Lees verder “Werkcoupé” →

Stiltecoupé

On door Jona LenderinginDagelijks leven8 reacties
Gewoon stil zijn. Zo kan het dus ook.

Het is de nacht van maandag op dinsdag en ik reis vanuit Nijmegen terug naar Amsterdam. Ik heb een lift gekregen tot Utrecht en heb daar op het perron moeten wachten tot mijn trein kwam. Dat is vervelend: op het perron staan geen bankjes en ik kan dus niet mijn laptop uitpakken om iets nuttigs te doen. Je kunt wezenloos voor je uit staren, meer niet. En ik heb echt wel iets belangrijkers te doen dan wezenloos voor me uit staren, want ik heb werk bij me dat voor morgenochtend af moet.

Gelukkig komt de trein wat vroeg langs het perron rollen en kunnen we instappen. Om er zeker van te zijn dat ik in elk geval het halve uur tot Amsterdam CS zal kunnen werken, ga ik zitten in de stiltecoupé, en ik tref het: ik heb een fijn compartiment voor mezelf. Ik start mijn computer en werk verder.

Lees verder “Stiltecoupé” →

100x stiltecoupé-ergernis

On door Jona LenderinginDagelijks leven, Verbijstering34 reacties
Gewoon stil zijn. Zo kan het dus ook.

De stiltecoupés bestaan al jaren en al jaren zijn er mensen die in de stiltecoupés kletsen. Ik heb er al verschillende keren over geblogd en mijn tweet dat de NS sprinklerinstallaties met geluidssensoren moesten installeren is een keer of twintig, dertig geretweet. Wanneer ik er zo over schrijf, krijg ik wel eens als reactie dat je sprekers er het beste beleefd aan herinnert dat het een stiltecoupé is en dat het vroeg of laat dan wel bij ze zal inzinken dat er mensen zijn die hun rust nodig hebben.

Lange tijd dacht ik dat ook, al vond ik het de wereld op zijn kop. In de niet-rokencoupés hoefde je niet te zeggen dat er niet mocht worden gerookt; mensen onthielden zich vanzelf van deze activiteit. Met een tweedeklaskaartje ga je niet in de eerste klas zitten, dat weten mensen eveneens. Zo zou je denken dat ze tevens weten dat ze in de stiltecoupés rustig moeten zijn.

Lees verder “100x stiltecoupé-ergernis” →

Stiltecoupé, andermaal

On door Jona LenderinginDagelijks leven, Verbijstering14 reacties

Ik heb al eens eerder geblogd over mijn frustratie dat het in de stiltecoupé lang niet altijd stil is. Soms besteed ik er een kunnen-die-proleten-hun-mond-niet-houden-in-de-stiltecoupé-tweet aan, wat door mijn reguliere volgers op Twitter inmiddels wordt herkend als een niet helemaal serieus te nemen running gag. Ik realiseer me dat de stiltecoupé, in het licht der eeuwigheid bezien, niet zo’n groot belang heeft.

Dat wil niet zeggen dat de frustratie niet reëel zou zijn. Afgelopen zondag reisde ik rond het middaguur van Amsterdam naar Heerlen, toen op het Amstelstation een echtpaar binnenkwam dat de gezelligheid uitstraalde. Ik wist instinctief dat ze geen boeken, laptops of kranten tevoorschijn zouden halen, en inderdaad: ze keken uit het raam en gaven commentaar op wat ze zagen (“zie je wat een leuke crossbaan dat is?”). Na verloop van tijd besloot ik er iets van te zeggen.

Lees verder “Stiltecoupé, andermaal” →