Ik heb een tijdje naast het Amsterdamse politiebureau aan de Elandsgracht-Marnixstraat gewoond. Het enorme wapenschild op de façade moet ik een miljoen keer hebben gezien, net als de mooie standbeelden van Hildo Krop. Het is sowieso een gebouw met een onverwachte schoonheid. Ook onverwacht was iets dat me vandaag pas opviel: dat onder het enorme gemeentewapen niet het gebruikelijke “Heldhaftig, vastberaden, barmhartig” viel te lezen. Zie de foto hierboven.

’t Gezag, dat rust behoedt in stad en staat,
waakt rust’loos tegen d’onrust van het kwaad.

Het oogt alsof het dateert uit de jaren vijftig. Ik wil geloven dat het toen een oprecht voornemen was, en ik weet dat elke Amsterdamse agent nog steeds de benen uit het lijf rent. De twee politiemensen die ik ken, vertrouw ik blindelings.

Maar er is iets mis gegaan. Met het treiterig inspecteren van fietsverlichting, veroorzaakt de politie vooral onrust, en de enige keer dat ik concreet met d’onrust van het kwaad te maken kreeg, nam de politie het er bepaald rustig van. Terwijl ik de inbreker (mijn buurjongen) kon identificeren en wist hoe kon worden verhinderd dat de gestolen spullen zouden worden geheeld, kwam de politie pas vijf dagen later langs.

De spreuk trof me vandaag als een accurate beschrijving van wat we van Het Gezag verwachten maar onvoldoende krijgen.