Jaren geleden was ik in National Maritime Museum in Greenwich. Ik wilde de H4 zien, de eerste klok die zó betrouwbaar was dat de lengte op ze ermee kon worden bepaald. Het voorwerp viel me wat tegen, maar ik beleefde veel plezier aan een expositie over de Britse zeestrijdkrachten. Grappig genoeg ging die deels over eerste en derde Engels-Nederlandse oorlogen, maar werd de tweede overgeslagen. Geen aandacht dus voor de Tocht naar Chatham. Nu kunnen daar uitstekende museale redenen voor zijn geweest, maar ik heb vaker gemerkt dat Britten op dit punt lijden aan een (alleszins te billijken) geheugenverlies.

Ik moest hieraan denken toen ik onlangs las dat een Engelstalig boek over Michiel de Ruyter op het punt staat te verschijnen. Het aardige is dat de elf hoofdstukken zijn geschreven door historici uit zeven landen. Ik ben erg nieuwsgierig wat daarin over de Tocht naar Chatham te lezen zal zijn. Het feit dat het behandeld lijkt te worden in een hoofdstuk met de titel “The Good Enemy: British Perceptions of Michiel De Ruyter and the Anglo-Dutch Wars” schept verwachtingen.

Ik vertelde mijn Amerikaanse vriend Bill Thayer, de webmaster van deze site, over het opvallende Britse geheugenverlies, en hij reageerde door een aardig artikel op te diepen over de Engelse kant van het verhaal: “The Dutch Invasion of England, 1667” door Alvin D. Coox. Oorspronkelijk gepubliceerd in 1949, maar nog altijd de moeite van het lezen waard.