De negentiende-eeuwse romanschrijvers wisten wel hoe ze een seksscène in hun boeken moesten opnemen. Als een man en een vrouw de nacht doorbrachten in een verlaten landhuis en er een storm opstak, dan wist de lezer wel hoe laat het was. Op soortgelijke wijze hadden de cinematografen van de jaren vijftig een beeldentaal om te suggereren of de vriendschap tussen twee mannen een seksuele component had: als ze de nacht doorbrachten in een motel, gaf een nachtkastje tussen de bedden de mate van fysieke intimiteit aan. Generaties romanlezers en bioscoopgangers zijn getraind seks te zien als het niet wordt getoond.

Wij kunnen ons het omgekeerde moeilijk voorstellen: dat expliciet getoonde seks symbool staat voor iets anders. Toch moet een deel van het repertoire van antieke erotische afbeeldingen op deze wijze worden uitgelegd: ook al tonen ze iets seksueels, ze staan voor iets anders.

De rest van het artikel is hier.