Het (niet zo) geheime wapen voor iedereen die een vreemde taal wil leren, is het zingen van liedjes. Ik geloof dat de hersenwetenschappelijke verklaring is dat je informatie makkelijker terugvindt als ze kan worden opgeroepen op twee manieren, namelijk inhoudelijk en geassocieerd met een melodie.
Het zou dan natuurlijk aardig zijn als de liedjes in kwestie ook een beetje de moeite waard zijn. Die van Doe Maar komen een stuk in de richting, ook omdat ze ons dagelijks leven zo mooi illustreren. Waar ter wereld kan een jongen die net een blauwtje heeft gelopen zijn verslag afronden met de mededeling dat hij “haar naar haar fiets [heeft] gebracht, en alles was voorbij”? Helaas wordt de bruikbaarheid van Doe Maar-liedjes – althans voor inburgeringsdoeleinden – nogal verminderd door de creatieve wijze waarop de muzikanten omgingen met de spellingsregels.
Vandaag vond ik een perfect liedje: Het dorp van Wim Sonneveld. Ik wist dat het een mooie melodie had (overigens van Jean Ferrat, La montagne), maar toen ik het vandaag toevallig terug hoorde, viel me op dat het niet half zo sentimenteel was als ik het me herinnerde. Het heeft een mooie, gevoelige tekst die ergens over gáát, zonder dat Sonneveld moeilijke woorden nodig heeft. Een ander voordeel is dat de tweede helft van het tweede couplet een typisch staaltje Hollandse ironie bevat. Tot slot: Wim Sonneveld zingt zuiver en articuleert duidelijk. Dat maakt het ideaal voor elke inburgeraar. Hieronder een met liefde gemaakt videoclipje; de tekst meelezen kan daar.
Ken deze tekst uit mijn hoofd. Wat zegt dat?
Dat je volledig bent ingeburgerd! 😉 Het grappige is dat de tekst, waarvan ik de clichés wel herken, me toch ontroert.
Meestal ben ik niet echt weg van het Nederlandstalige lied maar dit vind ik wel mooi, ook vanwege het licht sarcastische element. Christina
Wim Sonneveld zingt het dan wel, maar de ontzettend knappe tekst is van Friso Wiegersma, zijn levensgezel.
Even geluisterd: kippenvel!
Ik hoop omdat je het mooi vond!
Ik ga dat liedje steeds mooier vinden.