Een klein jaar geleden stond ik aan het Meer van Galilea, dat, aan alle kanten omringd door bossen en hoge heuvels als het is, een werkelijk adembenemende schoonheid bezit. Alleen al daarom zou je erheen willen, maar vanzelfsprekend is het ook een plaats vol historische en religieuze associaties. Al sinds de Late Oudheid worden de plekken aangewezen waar Jezus en zijn leerlingen hebben gewoond, gewerkt en gepredikt. De aandacht daarvoor levert van alles op, variërend van prachtig geconserveerde joodse en Byzantijnse ruïnes tot de ergste kitsch.

De kroon wordt gespannen door een scheepje uit de eerste eeuw, waarvan de archeoloog kort na de ontdekking beweerde dat het “uit de tijd van Jezus” zou stammen. Zoals te verwachten viel, viel de nuancering weg toen de pers erover schreef: dit scheepje was “het scheepje van Jezus”. De archeoloog zei later dat hij dit niet had voorzien, maar dat is vrijwel zeker niet waar. De eerste Israëlische archeoloog die een kans laat lopen om een vondst met de Bijbel in verband te brengen, moet nog worden geboren. Wie op deze wijze publiciteit kan genereren, mag immers vooruitzien naar een wonderbaarlijke fondsenvermenigvuldiging.

Ondertussen leidt al deze aandacht voor het ontstaan van het christendom wel tot een van de briljantste vormen van zakkenklopperij. Je kunt momenteel met vissers mee het water op, zodat je thuis kunt vertellen dat ook jij netten hebt uitgeworpen over het Meer van Galilea. Het is niet bepaald authentiek, zo’n motorboot, maar ik heb geen medelijden met degenen die zich zo voor de gek laten houden. Wie hiervoor wil betalen, verdient niet beter.