[Een gastbijdrage van mijn goede vriendin Shirin Ramezani, die, zoals u al vermoedde, afkomstig is uit Iran. Ze woont sinds zeven maanden in Nederland.]

Gisteren ben ik bij een Iraanse supermarkt in Amsterdam geweest om de spullen te kopen voor Haft Sin. Ik heb het daar nog nooit zo druk meegemaakt. Nowruz, nieuwjaar, is voor Iraniërs een belangrijke traditie. Ik zal er iets over vertellen.

Nowruz (“nieuwe dag”) is de naam van de eerste dag van de lente en de eerste dag van de Iraanse kalender. Het is de tijd waarin alle mensen nieuwe kleding aantrekken en bij elkaar op bezoek gaan. Bij elke bezoek krijg je cadeautjes, lekkere hapjes, snoepjes en nootjes.

Voor het grote feest worden alle huizen en plekken opgeruimd.

Tijdens Nowruz is er Haft Sin (“zeven S’en”) in de huizen. Er staan dan verschillende dingen op de tafel en de namen van de belangrijkste daarvan beginnen met een s.

1. Sabzeh (tarwe of linzen) is het symbool van wedergeboorte, zuiverheid en geluk;
2. Sib  (appel) is het symbool van natuurlijke schoonheid en gezondheid;
3. Sumagh (sumak) staat voor de specerij van het leven;
4. Sir (knoflook) is een medicijn dat beschermt tegen het kwaad;
5. Serke (azijn) staat voor leeftijd en geduld;
6. Samanou (een zoete pudding gemaakt van tarwekiemen) staat voor zoetheid, vruchtbaarheid en het hebben van veel kinderen;
7. Senjed (het gedroogde fruit van de lotusboom) staat voor liefde;
8. Sekke (muntstukken) staan voor welvaart.

Er staan nog andere dingen op de nieuwjaarstafel, die ook belangrijk zijn, bijvoorbeeld een spiegel, kaarsen, goudvissen, beschilderde eieren, bloemen en de Koran.

Op de moment waarop het nieuwe jaar begint – dat is dit jaar op 20 maart 2012 om 6:14:00 Nederlandse tijd – zit het hele gezin rond de Haft Sin en lezen ze in de Koran of bidden ze in hun eigen woorden tot God om het beste in het komende jaar.

Meteen aan het begin van het nieuwjaar zoenen de familieleden elkaar en geven ze elkaar cadeautjes. Meestal krijgen de kleinere gezinsleden cadeaus van hun ouders.

Vanaf de tweede dag ga je op bezoek bij je familie en vrienden. Dat duurt tot de twaalfde dag. Elke bezoek duurt niet meer dan dertig tot vijfenveertig minuten en als je op bezoek gaat bij iemand thuis, moet die voor de twaalfde bij jou terugkomen.

Aan het eind van de vakantie, op de dertiende dag, gaan alle mensen picknicken en gooien ze de sabze en de goudvis weg in het water van een rivier of in de natuur.