Voor zover ik weet is het bij islamitische gebedsbijeenkomsten gebruikelijk dat de voorganger een korte preek verzorgt. Daarvoor neemt hij plaats op de mimbar, die een van de twee vaste punten is in een moskee. De andere is de in de richting van Mekka gebouwde gebedsnis, de mihrab.
De foto hierboven, genomen in de moderne el-Amine-moskee in Beiroet, toont ze allebei: een mooi betegelde mihrab, en rechts daarvan de mimbar, die hier sterk lijkt op een preekstoel. En dat is wat mijn aandacht trok, want meestal bestaat een mimbar uit een soort trap van enkele treden met bovenaan een stoel.
Misschien wil het feit dat de overeenkomst tussen de mimbar en een preekstoel mij verbaasde, alleen maar zeggen dat ik niet genoeg moskeeën heb gezien, maar het kan ook zijn dat de mensen van deze moskee eens iets anders wilden, en in een kerk een preekstoel hadden gezien. Het zou zeker niet de enige keer zijn dat een religie iets van een andere religie overneemt. De zoroastriërs van Isfahan trekken, net als hun islamitische stadsgenoten, hun schoenen uit in het heiligdom; de synagoge van Rome lijkt sterk op een barokkerk; de Byzantijnse christenen namen het beeldverbod over van de moslims.
Ik wil aan deze voorbeelden geen al te grote conclusies ophangen, maar het past wel in een groter patroon. Waar twee (religieuze) culturen naast elkaar bestaan, nemen ze elementen van elkaar over. Ze zijn zó vervlochten dat het nauwelijks zin heeft – of in elk geval erg moeilijk is – een essentie van een cultuur aan te wijzen.
In de moskeeën van Moengo, Suriname kunnen de preken langer duren. Ter ere van mij heeft er ooit één anderhalf uur gepreekt, in het Javaans, zodat ik er geen woord van verstond. Met Id ul Fitr duren ze een half uur tot drie kwartier.
Als mimbar wordt een doodgewone lessenaar gebruikt.