[Achtste verslag van een vakantie in Libanon; deel één is hier.]

Onze laatste dag in Libanon brachten we door in Tyrus. De stad is minstens vier millennia oud en was de moederstad van menige Fenicische kolonie, waarvan Karthago het beroemdste is. De Grieken wisten dat Europa hier door Zeus was geschaakt, Herodotos bezocht de tempel van Melqart en Alexander besteedde de eerste zeven maanden van 332 aan de belegering van de stad, die voor een deel was gelegen op een eiland.

De aanleiding was Alexanders verzoek te mogen offeren in de Melqarttempel, want de Macedonische koning meende dat de godheid identiek was aan zijn voorvader Herakles. In de Semitische culturen mogen echter alleen mensen uit bepaalde families de offers opdragen, en de Tyriërs wezen het godslasterlijke verzoek af. Pas toen Alexander een vloot had, kon hij de stad blokkeren en innemen; de beroemde dam die hij liet bouwen, lijkt bij de bestorming geen rol te hebben gespeeld en kan heel goed pas later zijn voltooid.

Tegenwoordig is de stad het hoofdkwartier van UNIFIL. Een bescheiden monument herdenkt de gesneuvelde soldaten; er staan enkele Nederlanders op. Ook Hezbollah is in deze contreien merkbaar aanwezig, bijvoorbeeld met posters met het portret van haar leider.

Er zijn drie opgravingen. De oostelijke, Al-Bass, bestaat uit een hippodroom, een aquaduct, een enorm grafveld en een straat met twee erebogen. De westelijke, op het voormalige eiland, bestaat uit een badhuis, een vierkante structuur die als arena wordt aangeduid, een mooie straat met colonnades (gebruikelijk in heel het Midden-Oosten) en havenwerken. Even verderop ligt de Kruisvaarderskerk, waarin de granieten zuilen zijn verwerkt van de Melqarttempel.

Tyrus is verder heel anders van karakter dan het meer christelijke gebied rond Beiroet, en dat de bevolkingsgroepen nog steeds moeite met elkaar hebben, blijkt wel uit het feit dat de jongeman van ons hotel in Beiroet, vertelde nog nooit zo zuidelijk te zijn geweest.