Een tik en een luide krak betekenden dat mijn bril op de grond was gevallen en dat ik er met mijn grote voeten bovenop was gaan staan. En dus zat ik vandaag bij de opticien. Daar viel me op dat er vooral veel heftig gekleurde monturen waren. Rood, blauw, groen, geel, oranje, you name it.
Ik haat die dingen als de poorten van de hel. Als ik met iemand praat, wil ik zijn of haar ogen en gezichtsuitdrukkingen kunnen zien. Om die reden vind ik het, hoewel ik op zich geen moeite heb met de hoofddoekjes van moslima’s, onprettig als ze zich hullen in boerka’s en niqaabs. Een fel gekleurde bril heeft hetzelfde effect: weliswaar versluiert het ding het gezicht niet, maar het leidt wel af en belemmert zo de communicatie.
Beste Jona, na boeken van je gelezen te hebben en de nieuwsbrief van livius.org, geniet ik nu enorm van de mainzer beobachter. Ik zit op sint maarten gedetacheerd vanuit politie nederland als adviseur. Mechanismen vanuit de historie zijn hier in een jong land direct zichtbaar. Heel boeiend. Wilde me al eerder inschrijven voor een reis, maar vanuit het caribische is dat een beetje lastig. Wilde je wel laten weten dat ik geniet van de verslagen etc. Het is echt waar: veel lezen van de politieke machinaties van het verleden doet je het heden begrijpen. Fijn me te laven aan je onvermoeibare enthousiasme. Groet, Henk
Er zijn ook brillen die meekleuren met je emotie. Dat is wellicht toch contactbevorderend. Of zou die van jou dan regelmatig wegfikken?
[[[grijns van oor tot oot]]]