Er zijn tientallen redenen om een hekel te hebben aan vliegen, maar de veiligheid van het vliegtuig zélf heeft mij nog nooit zorgen gebaard. Zelfs niet in Iran, dat geen reserveonderdelen mag kopen voor zijn verouderde luchtvloot.
De uitzondering was de vlucht van Multan naar Peshawar. De luchthaven was prima geweest, met een opvallend goede airconditioning (niet onbelangrijk in een stad waar we nog de voorgaande dag waren begroet met “wat een geluk dat het niet zo heet meer is, het is nog maar 48 graden”). Maar toen kwam het vliegtuig. Je staart uit het raam, je kijkt over de vleugel en je ziet een hele reek lege nagelgaten.
Wij zijn veilig aangekomen. Maar ik heb medelijden met de mensen die in het vliegtuig zaten dat gisteren is neergestort bij Islamabad. De eerste berichten zeggen dat het vliegtuig niet luchtwaardig was, en dat zou best waar kunnen zijn.
Ik zou liegen als ik zei dat Pakistan altijd in mijn gedachten is. Maar als het land in het nieuws komt, word ik altijd verdrietig. Het is namelijk nooit goed nieuws. Is er geen zelfmoordaanslag waarbij vijfenveertig mensen om het leven kwamen, dan werd Bin Laden wel gedood in het stadje waar ik ooit zeer gastvrij ben ontvangen. Mijn gastheer en zijn familie zijn vrijwel zeker omgekomen bij de grote aardbeving van 2005.
Laat ik het slechte nieuws eens van een contrapunt voorzien. Pakistan is ook het land van Taxila, van het Museum van Lahore, van de Shalimartuinen, van de Swatvallei, van het fort bij Rhotas, en van talloze ongelooflijk aardige mensen. Het is het land waar ik in chauffeursrestaurants heb geprobeerd walgelijke melkthee te drinken, waar ik schitterend versierde vrachtwagens zag rijden, waar ik de heerlijkste bloemengeuren heb opgesnoven en rivieren zag die nog mooier waren dan onze eigen IJssel.
Dat het er zo’n puinhoop is, hebben de Pakistanen voor een groot deel aan zichzelf te wijten. Een aanhoudende 5% economische groei is te weinig als het gemiddelde gezin zes kinderen heeft. Maar de mensen zijn hartelijk en opgeruimd. Ik zat eens tijdens een enorme regenbui in een van de restaurantjes in “food street” in Lahore, toen de bliksem insloeg en de stroom uitviel. Ik hoor nog hoe iedereen reageerde met een schaterlach.
Het is zo triest dat Pakistan wordt getroffen door ramp na ramp. De mensen verdienen er zoveel beter.
Ook het land waar ze Dutch pun practical jokes maken.
Toen mevrouw Bhoetto weer het land inkwam, stond het langs de weg vol met aanhangers, zei de nieuwslezer.