We staan er als Nederlandsprekenden weer gekleurd op. Het bovenstaande plaatje komt uit de zoekmachine Quintura, die het voordeel heeft dat je, wanneer je je pagina met zoekresultaten krijgt, ook meteen de geassocieerde begrippen ziet. Meteen bij mijn eerste zoekopdracht kon ik zo vaststellen dat Nederlandssprekenden het woord “buitenlanders” associëren met “inbreken” en “ik haat buitenlanders”. Daarvan word je niet vrolijk. (Dat we het woord ook associëren met “Brabanders” is dan weer wel grappig.)
We associëren buitenlanders langzamerhand met haveloze vluchtelingen, met terrorisme, met geweld, met diefstal en een tsunami van islamisering. Dat buitenlanders ook onze gasten kunnen zijn en dat er veel leuks mee valt te beleven, trekt een stuk minder de aandacht. Toch zijn veel van de immigranten hier heel gewoon omdat ze van een Nederlander houden en bij hun geliefde willen zijn.
Zo ook het echtpaar hierboven. Hij is Amsterdammer, zij verkocht ooit boeken in Isfahan, en wie mocht willen weten waarom ik ze op deze blog noem: ik heb ze ruim twee jaar geleden aan elkaar voorgesteld. Het klikte en ze hebben zich anderhalf jaar geleden verloofd in Iran. Op een toeristenvisum is ze naar Nederland gekomen, waar ze voor de wet zijn getrouwd. Daarna is zij nog even naar Iran terug geweest omdat haar verblijfsvergunning in Teheran moest worden aangevraagd, maar ze is alweer een maand of tien in Nederland. Inmiddels is het huwelijk in beide landen geformaliseerd en heeft ze een vergunning waarmee ze nog zo’n vijf jaar hier kan blijven.
Ik heb al wel eens geblogd over de snelheid waarmee ze Nederlands leert en over een gedicht dat ze in onze taal schreef. Sinterklaas, carnaval en Koninginnedag heeft ze allemaal meegemaakt; ze bezocht de Keukenhof en het Panorama Mesdag; en de laatste tijd zingt ze liedjes mee van VOF De Kunst, De Dijk en Boudewijn de Groot. Vandaag haalde ze een tien voor een wiskundetoets waarmee ze volgend jaar naar de universiteit kan. Ze wil bedrijfskunde gaan studeren.
Is dit een blogpost waard? Nee, want dit is geen bijzonder verhaal. Maar juist dat is wat het zo relevant maakt. Dit is de dagelijkse praktijk van immigratie.
Natuurlijk is zij een blogpost waard. Ik hoop dat haar de narigheid bespaard blijft die mijn Surinaamse ex-vrouw een tijdje te verduren heeft gehad. Al moet ik er meteen bijschrijven dat zij bij lange na niet alléén narigheid heeft meegemaakt.
Dit is inderdaad hartverwarmemd!