De christelijke Bijbel is een bibliotheek teksten van uiteenlopende ouderdom en herkomst. Eén psalm zou wel eens uit de Bronstijd kunnen dateren, de jongste gedeelten lijken te stammen uit de vroege tweede eeuw na Chr. De profeet Amos veronderstelt een boerensamenleving, terwijl de evangeliën zijn geschreven in grote steden. Het is dan ook moeilijk te spreken van dé bijbelse boodschap, en ik neem aan dat ook gelovigen die vasthouden aan een zo letterlijk mogelijke uitleg van de Bijbel, er weinig bezwaar tegen zullen hebben als ik de soms evidente tegenspraken vergelijk met een meerstemmige symfonie.
Dit maakt christelijke politiek ergens heel gemakkelijk. Er is altijd wel een Bijbelvers dat je kunt benutten om een standpunt te onderbouwen. Het maakt ook kritiek op christelijke politiek erg makkelijk, want er is altijd wel een Bijbelvers dat een christelijke politicus negeert.
Beide vertroebelen de politieke discussie. Ik stem niet op een christelijke partij en het is daarom niet aan mij om gelovigen voor te schrijven wat ze horen te geloven. Ik kan, als geschiedkundige, echter wél aangeven wat, historisch gezien, de kernwaarden van het christendom zijn, en vervolgens constateren dat er een grote kloof gaapt tussen de bijbelse boodschap en christelijke politiek. Een artikel daarover is hier.
Als atheïst heb ik persoonlijk geen enkel probleem met de inconsistenties in de Bijbel. Ik verwacht niet anders. Uiteindelijk ben ik zelf niet consistent. Het wordt pas een probleem als christenen volhouden dat de Bijbel een goddelijke openbaring bevat. Dán verwacht ik veel meer dan de Bijbel te bieden heeft. Maar ook dat is niet doorslaggevend.
Het grote probleem is dat een bepaald slag christenen wel degelijk de Bijbel gebruikt om naar mijn mening immorele standpunten te verdedigen. Dan doet het er niet meer toe dat de Bijbel slechts in enkele verzen homo’s veroordeelt en dat de kern heel iets anders is.
Zulks gebeurt tot op de dag vandaag, zelfs ten aanzien van slavernij.
http://www.religiondispatches.org/dispatches/petermontgomery/6172/the_religious_right,_the_bible,_and_slavery/
Het boek van Adam Smith wordt niet geacht het woord van god te zijn. Christenen die zulke standpunten verdedigen beweren dat wel tav de Bijbel. En dan steek ik mijn middelvinger op tegen dat boek en de goddelijke pretentie.
Er zit dus wel iets meer achter atheïstische kritiek – het gaat er niet om wat ik uit het boek haal, het gaat erom wat christenen er uit halen. Met figuren als Franciscus van Assisi en dominee Martin Luther King heb ik geen enkel probleem – zij worden nauwelijks of nooit door atheïsten bekritiseerd – en daarmee is de cirkel rond.
Maar kom niet mij vertellen dat ik de Bijbel verkeerd uitleg. Het is niet mijn boek. Het is óók het Boek van Pat Robertson en co.
Gelukkig richt u zich vooral tot hen, maar dat is tamelijk uitzonderlijk.