Vandaag staat een stukje op DeJaap over Johan Huibers, de man die in Dordrecht de Ark van Noach heeft nagebouwd. Auteur Bert Brussen ramt erin dat hij het een bizarre onderneming vindt, en dat deed me ineens denken aan mijn eigen bezoek aan Johan Huibers.
Dat was in april 2007. Huibers bouwde destijds in Schagen aan zijn prototype, op een derde van de schaal van de boot die nu in Dordrecht ligt aangemeerd. Ik was in gezelschap van enkele goede vrienden: twee mensen uit Schagen en verder Marcel Hulspas, die atheïst is, en Jan Pieter van de Giessen, die een van ’s lands grootste websites over de Bijbel bijhoudt. Misschien een opmerkelijke combinatie, maar mijn vriendenkring is gelukkig nogal divers.
Toen we aankwamen bleek Huibers de afspraak nergens te hebben genoteerd, en hij zei ons dat we de volgende dag maar moesten terugkomen. Pas toen mijn vrienden aangaven van de pers te zijn en Hulspas zei dat de TV-camera nog onderweg was, veranderde Huibers van mening. Het was tekenend voor de man, die duidelijk maar één prioriteit had: zijn verhaal vertellen. Nu hij dat in een krant, met een filmpje en op een blog kon, waren we interessanter dan als we alleen maar bezoekers waren.
Hij leek me duidelijk een gedrevene, die leeft voor Iets Dat Groter Is Dan Hemzelf, en die daardoor in staat is tot projecten die voor u en mij niet zijn weggelegd. Als ik het idee zou hebben een groot schip te bouwen om daarin wetenschapsvoorlichting te bedrijven – wat eigenlijk niet eens zo’n heel gek idee is, zo’n vaarbaar Nemo – dan zie ik meteen allerlei beren op de weg. Financiën. Publiciteit. Personeel. Ik zie daar als een berg tegenop. Voor Huibers is dat allemaal secundair. Hij heeft een geloof dat bergen verzet.
Dat is heel mooi, maar ondertussen leek hij me ook iemand die “out of touch is” met bepaalde menselijke conventies. Dit in tegenstelling tot Hulspas en Van de Giessen, die het weliswaar op veel punten met elkaar oneens zijn, maar wel naar elkaar konden luisteren. Ik weet toevallig dat Hulspas de blog van Van de Giessen wel eens bezoekt, en ik weet dat Van de Giessen het Bijbelboek van Hulspas heeft gelezen.
Ik denk dat als Hulspas en Van de Giessen kijken naar het Bijbelverhaal over de Zondvloed, ze in elk geval zien hoe catastrofaal het is. De complete mensheid komt om het leven, op acht mensen na. Huibers beschouwt dat als “een verhaal over hoop”. Dat standpunt kun je alleen innemen als je heel, heel weinig geeft om mensen. Mijn visie is dat niet. Ik kan een zekere moedeloosheid om zo weinig empathie eigenlijk niet onderdrukken.
In andere tijden had men respect voor een waanzinnige. Wellicht omdat de meeste profeten schizophreen waren en men aannam dat dus daarom een gek best wel eens een profeet zou kunnen zijn.
Better safe then sorry.
Tegenwoordig weten we dat religieus fanatisme wordt veroorzaakt door een overactief hersendeel en dat schizophrenie en religieuze ervaringen hand in hand gaan.
Spijtig voor de arme man zo gedreven te moeten zijn. Wie weet wat voor nuttigs hij had kunnen doen in dezelfde tijd.
Kijk ook, toevalligerwijs, op http://tiecelin.blogspot.nl/ voor een iets andere blik op de Ark.
Ha Jona, ik kijk met plezier terug toen we daar waren. Heftige discussies die wel uitmonden in goede vriendschappen die tot op de dag van vandaag voortduren.
“Ik kan een zekere moedeloosheid om zo weinig empathie eigenlijk niet onderdrukken.”
Vervang die zekere moedeloosheid wat mij betreft maar door afkeer. Ik werd er in een heel ander verband voor het eerst mee geconfronteerd toen ik een jaar of 13, 14 was. Sindsdien was ik verloren voor het geloof, al duurde het nog een flinke tijd voor ik mij atheïst ging noemen.
Wat ik me wel altijd afvraag is hoe figuren als Huibers zich voorstellen dat de Zuid-Amerikaanse luiaards ooit de Ark hebben bereikt. Op de grond verplaatsen die zich met 150 meter per uur. Zwemmen (Atlantische Oceaan) kunnen ze niet en ik betwijfel of ze het lang volhouden buiten de tropische regenwouden.
Leuke dieren, dat wel. Sommige mensen in Suriname houden ze als huisdier.