Ik lees momenteel Patriot of Persia. Muhammad Mossadegh and a Very British Coup van Christopher de Bellaigue. De eerste hoofdstukken lazen vlot weg, maar het is te vroeg om er een oordeel over te geven.

Aan het begin van het derde hoofdstuk stuit ik echter op een buitengewoon curieuze passage. De titelheld is aangekomen in Parijs, maakte de grote overstroming van 1910 mee en studeerde aan de École Libre des Sciences Politiques. Dan meldt de auteur dat Mossadegh mogelijk een verhouding heeft gehad met een geëmancipeerde vrouw die hem bewonderde. Er is niets over bekend, schrijft De Bellaigue, want de betrokkenen namen hun geheim mee in het graf.

Een noot ontbreekt, wat bij mij de vraag doet opkomen hoe de biograaf, als de betrokkenen er met niemand over hebben gesproken, het eigenlijk weten kan.

Naschrift

Aha, de aap komt wat verderop uit de mouw. De dame heette Renée Vieillard en er is dus wel degelijk iets over haar bekend. Ik struikelde over een typische compositiefout uit het tekstverwerkertijdperk: iemand schrijft een verhaal, herziet het, verplaatst een blok, en presenteert een betoog waarin informatie wordt verondersteld die pas later wordt uitgelegd. En ik, venu trop tard dans un monde trop vieux, ben dus iemand die met zijn leesgedrag nog in de twintigste eeuw behoort.