Aleppo is een van de belangrijkste steden van Syrië. Er zijn rebellen actief. Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken heeft er gisteren op gewezen dat de regeringstroepen momenteel klaar staan om de stad in het gareel te dwingen, en de BBC-correspondent ter plaatse schrijft dat de bevolking zich voorbereidt op een beschieting met mortieren, gevolgd door een tankaanval op de dichtbevolkte stad. De voornaamste gebieden van onrust staan roze aangegeven op het landkaartje. Dat lijken de doelwitten.
De oude stad, met de beroemde moskee en de citadel, liggen middenin; onmiddellijk links daarvan ligt de wijk Jamiliya. Daar tussenin kruisen twee hoofdwegen die van oost naar west gaan twee hoofdwegen die van noord naar zuid gaan. In het vierkant tussen deze vier wegen staat een overheidsgebouw dat tot nu toe – als dit kaartje klopt – vrij is gebleven van geweld: het prachtige archeologische museum, met vondsten uit onder meer Ebla, Mari, Ugarit en Tell Halaf.
Ik bezocht het museum in november 2008, met het vaste voornemen er veel foto’s te maken, want de kans dat ik er snel terug zou komen, was niet groot en je wil de voorwerpen toch ook thuis kunnen bekijken. Helaas bleek fotografie verboden. Mijn reisgenoot wil bij feesten en partijen nog wel eens met smaak opdissen hoe ik bijna ontplofte, met grote passen beende naar het kantoor van de directeur en een vergunning vroeg. Tegen elke verwachting en redelijkheid in kréég ik, dolleman, die ook: de directeur kon de humor van de situatie inzien, nam een stukje papier ter grootte van een sigarettenvloeitje, zette er zijn handtekening op, en dat was voldoende om de suppoosten te laten weten dat het in orde was.
Ik blijf het ietwat ongepast vinden om, als er mensenlevens op het spel staan, te denken aan een luxe als erfgoedbeleid. Die twee vallen echter samen als je weet dat in het museum mensen werken die een inbreuk op het decorum door de vingers kunnen zien en iets voor je willen regelen. Alleen al omwille van de directeur van het museum van Aleppo hoop ik op een vreedzame afloop.
Ik vrees dat die er niet zal zijn.
Het is te hopen voor de bevolking dat de ‘rebellen’ niet winnen. Afgaande op omringende landen wordt het er niet beter op nadat een dictator is verdreven.
Toch blijft het vreemd dat wij in het westen het ons aanmatigen zich te mengen in binnenlandse aangelegenheden vanuit een misplaatst superioriteits gevoel.
Wij zouden moord en brand schreeuwen als een ander land zich zou inlaten met onze zaken. Maar wij mogen dat wel want wij hebben het gelijk aan onze zijde. Valt nog mee dat we het niet uit naam van een god doen.
’s Lands wijs ’s Lands eer. Ons systeem van democratie laat zich niet vertalen naar culturen die daar, met uitzondering van een zeer kleine laag van hoog opgeleide mensen, geen flauw benul van hebben.