Een kennis van me mag dit jaar voor het eerst stemmen. Ze neemt het heel serieus en heeft vorige week een dag lang alle verkiezingsprogramma’s gelezen. Ik ben een beetje jaloers, want ik kan Den Haag steeds minder serieus nemen. Nu roept iedereen wel eens dat we worden geregeerd door gekken, dat politici te dom zijn om een echte baan te vinden of dat we vermakelijkheidsbelasting moeten heffen op de Haagse kermis. Zulke sneren zijn gewoonlijk een hyperbool, maar langzamerhand begin ik het gevoel te krijgen dat er écht iets mis is. Ik twijfel niet aan de integriteit van de Kamerleden, maar wel aan hun capaciteit.
Eerste bezwaar: men doet steeds meer alsof politiek een zero sum game is. Partij A zal tot elke prijs willen voorkomen dat partij B gelijk krijgt, omdat het dan lijkt dat partij A ongelijk heeft. We hebben momenteel een premier die geen positieve redenen kan noemen waarom we zijn partij (waarop ik wel eens heb gestemd) zouden moeten steunen, maar die wel wil verhinderen dat “de socialisten” de verkiezingen winnen. Ik zou zo graag weer politici zien die nadachten over het belang van de samenleving, die konden toegeven dat andere partijen ook wel eens goede ideeën hebben en die niet te beroerd zijn het heilige eigen gelijk op te geven.
Tweede bezwaar: er zijn te veel problemen geschapen. We hadden vroeger bijvoorbeeld een efficiënt rijkspostbedrijf, dat voor weinig geld brieven bezorgde. Het nu onvoorstelbare percentage van 99% van de post was de volgende dag ter plekke. Dat is inmiddels verleden tijd. Mijn schooltje stuurt twee maal per jaar een brochure rond, en we mogen dankbaar zijn als de helft binnen twee dagen is bezorgd. De liberalisering van de postmarkt heeft gewoon niets waardevols opgeleverd, en soortgelijke dingen zijn te zeggen over de moeilijkheden in de zorg, het eeuwig falende openbaar vervoer, de vastgelopen woningmarkt en het tekortschietende onderwijs. Onze politici hebben een teveel aan daadkracht en een tekort aan zelfreflectie, en veroorzaken problemen. Zeker niet allemaal, maar ik verlang zo naar politici die wat minder voortvarend te werk gaan en wat meer nadenken.
Derde bezwaar: politiek is gereduceerd tot slogans. Er is een partij die nu reclame maakt met de slagzin dat we meer begrip voor de slachtoffers van een misdrijf moeten hebben en minder begrijp voor de daders. Zou iemand daar anders over denken? Ik volg de politiek nu zo’n dertig jaar, en kan me niet herinneren dat ooit een politieke partij heeft beweerd dat we de slachtoffers een trap ná moesten geven. Wat denkt een partij over de burgers, als ze meent met een zo gratuite slagzin de verkiezingen te kunnen winnen? Neem van mij aan: de burger begrijpt heel goed dat de zaken te ingewikkeld zijn voor gemakzuchtig sloganisme. De politicus die deze complexiteit erkent, zal eerder stemmen winnen dan verliezen.
Vierde bezwaar: het almaar niet benoemen van de echte problemen. De verkramptheid waarmee in de jaren negentig de discussies over de vergrijzing en de islam werden ontweken, bestaat nu over Europa.
Vijfde bezwaar: de bizarre combinatie van minachting voor de kiezer (we reduceren de politiek tot sloganisme) en angst voor diezelfde burger (waarmee politici zichzelf de mogelijkheid ontnemen impopulaire maatregelen te nemen).
Zesde bezwaar: wat is er toch tegen expertise? Waarom is het gemiddelde Kamerlid na acht jaar alweer weg? Waarom zijn er in de Kamer zo weinig veteranen die staan boven de waan van de dag?
Zevende bezwaar, achtste bezwaar, negende bezwaar: die zijn voor een andere keer. Ik ben zo verschrikkelijk moe van de Haagse politiek. Ik ben zo verschrikkelijk moe van de Haagse pers, die steeds weer wil zeggen dat deze of gene politicus “de winnaar” was van een debat, maar vergeet dat politiek niet gaat om partijpolitieke winst maar om het welzijn en de toekomst van de gemeenschap.
Al tijden maak ik een serieuze grap dat ik een politieke partij wil oprichten voor blanco-stemmers. Een partij voor mensen die geïnteresseerd zijn in de politiek en die verantwoordelijkheid willen nemen voor de samenleving, maar die zich niet langer herkennen in de huidige politiek. Partij Blanco is er voor mensen als u en ik, die zouden zeggen “ik ben het niet met je eens maar ik ben er redelijk zeker van dat je Stalin of Hitler niet bent”.
De leden van Partij Blanco zouden, zo filosofeer ik, hun werk consciëntieus doen. Ze zouden zitting nemen in de commissies, ze zouden het woord nemen tijdens de debatten, ze zouden meediscussiëren, kortom, ze zouden alles doen wat ze horen doen, maar ze zouden nooit een stem uitbrengen. Zo zou Partij Blanco vraagtekens plaatsen bij het bestel. Enigszins paradoxaal zouden de leden overigens óók een bijdrage leveren aan de kwaliteit van de discussie, aangezien ze hun gelijk niet hoeven halen. Ze kunnen de andere Kamerleden gelijk geven als ze dat hebben.
De Partij Blanco is, zoals ik al zei, een grap met een serieuze ondertoon. Maar ik vraag me de laatste dagen steeds vaker af waarom ik dit jaar die partij niet gewoon heb geregistreerd, zodat het een serieuze partij zou zijn met een ietwat grappig geformuleerde visie op de tanende legitimiteit van onze politiek.
Word nu maar gewoon lid van de Romeinenpartij. Wij weten namelijk wel wat we met het land moeten doen.
De enige manier om echt te tonen dat je om je land geeft is niet stemmen. Aantonen dat de huidige politiek niet ons mandaat heeft om Nederland tot departement van de USE te maken.
Eigenlijk al te laat, want theoretisch is uitreding uit de EU wel mogelijk maar in de praktijk hangt dat van de EU af of je eruit mag.
“Het nu onvoorstelbare percentage van 99% van de post was de volgende dag ter plekke.”
Als ex-postbode kan ik getuigen dat dat niet aan de liberalisering ligt. Ruim 10 jaar geleden werd dit percentage ook nog gehaald. Sindsdien is de postsortering geautomatiseerd en is de bezorging grotendeels niet meer in handen van goed opgeleide en ervaren postbodes (waarvan ik er heel trots één was; wij wisten de onmogelijkste brievenbussen nog te vinden), maar van onderbetaalde flexwerkers. Zij weten maar al te vaak letterlijk niet waar ze het zoeken moeten.
Dit heb ik van een ex-collega, die ik drie jaar geleden sprak. Hij begon te lachen toen ik het over die 99% had.
Ook moet ik er bijvermelden dat de overheid nooit voor eerlijke concurrentie heeft gezorgd. De commerciëlen waren goedkoper omdat ze niemand met een bootje of op schaatsen de Biesbosch in hoefden te sturen (echt waar; daar is een woonadres).
Uiteraard bevestigt dit alleen maar uw bewering over onnadenkende politici.
Ik ben het helemaal met u eens wat betreft uw analyse van de huidige politici. Zelf weet ik het ook niet goed meer – ook ik heb op de partij van de premier gestemd in de veronderstelling dat het om liberalen ging, alleen maar om een twee jaar durende destructieve farce te moeten aanzien. Ik overweeg dit jaar maar op een echt liberale kleine partij te stemmen, die wel overeenstemt met mijn opvattingen, ook al krijgt die waarschijnlijk geen zetel. Overigens hoor ik aan alle kanten van mensen dat ze niet meer weten wat te stemmen.
Jouw artikel verwoordt inderdaad wat velen zo langzamerhand voelen. Navrante is dat als je ‘over de grens praat’ men daar idem denkt.
Maurice le Chien constateert een snel groeient gat tussen DH en ons. Ever so true. Maar waar eindigt dit ? Ennui ? Radicalisme ? Opportunisme ? in ieder geval in een veld van gemiste kansen.
Goed geschreven Jona
Sorry typefouten
Uitstekend idee Jona. Mag ik meedoen?
Ik vind het zoals eerder geriposteerd een uitstekend idee. Politici laten zich leiden door de waan van de dag en nu is dat de zogenaamde economische crisis. Grappig is wel dat degenen die de crisis hebben veroorzaakt ook menen de oplossingen te hebben en bonussen blijven opstrijken.
Wat we niet in de gaten hebben is dat er een veel en veel ernstiger crisis is, namelijk de ecologisch crisis. Als we zo doorgaan met het uitputten van de aarde en zo om blijven gaan met onze medeschepselen (bio-industrie) dan is er over niet al te lange tijd niets meer, economische crisis of niet. Als we niet drastisch onze levensstijl aanpassen, is de ramp niet te overzien. Zie het blog van Marianne Thieme op: http://www.partijvoordedieren.nl
Ja maar hoe leggen we dat aan aan die 7 miljard andere mensen uit dat ze hun levensstijl moeten veranderen? Ik weet niet of je wel eens b.v. een chinese kippenfokkerij hebt bekeken maar daarbij vergeleken wonen onze kippen in een 5 sterren hotel.
Misscien moeten we marianne daar eens naar toe sturen voor een lesje realiteitszin?
Ik kan niet een ander dwingen om verkeerde keuzes te maken. Het punt is dat we naar de ratsmodee gaan en ik wil daar niet aan bijdragen. Het zijn altijd individuele keuzes en daar moet je voor staan. Dan hoeven we niet meer met het vingertje naar een ander te wijzen. Bovendien zijn grote veranderingen altijd met een idee begonnen en is het soms maar één idealist of een klein groepje geweest die zijn gestart, vaak tegen de keer. Voorbeelden te over. De arts die begon met het steriliseren van zijn instrumenten werd volkomen belachelijk gemaakt. Had hij moeten stoppen?
Dat de chinezen fout bezig zijn, is jammer en dat miljoenen dieren daar de dupe van zijn is vreselijk. Moeten wij daarom maar niets doen? Feit is dat wij de vleesschuur van de Europa zijn. Dat is niet iets om trots op te zijn. Ik wil in ieder geval niet meedoen aan het martelen van dieren. Die keuze maak ik en daar sta ik voor. Ik hoop dat er in ieder geval één mens is die daar een voorbeeld aan neemt. Een Joods spreekwoord zegt: “Wie één mens redt, heeft de wereld gered.” De parafrase ligt voor de hand.
Er is een prachtig Nederlands lied dat heet van de gekken met dit
refrein:
Want je moet gek zijn om te durven blijven dromen
Over het recht dat ieder mens op voedsel heeft
Enfin, dus zal het van de gekken moeten komen
Of deze wereld ons normaal-zijn overleeft
Laat ik dan ook maar zo’n gek zijn.
Ik gun het je van harte, had alleen het idee dat dat deel van je comment niet echt iets met het OP te maken had. Meer een bestaande partijpropaganda. Ik meende uit het OP op te maken dat de bedoeling was om eens iets anders te verzinnen