Het Parool berichtte afgelopen zaterdag dat De Rode Draad, het Nederlandse kennis- en informatiecentrum voor prostitutie, failliet is. Zou ik dat bericht een jaar geleden hebben gelezen, ik zou mijn schouders hebben opgehaald. Ik kende de organisatie uit mijn voormalige stamcafé, De Brakke Grond, waar ik wel eens iets opving als er op zolder een feestje was. Hoewel ik de urgentie onderkende dat er voor mensen in de prostitutie (een kwetsbare beroepsgroep) een vorm van organisatie bestond, en hoewel ik inzag dat een kenniscentrum bitter nodig was, kwam de organisatie op mij nogal onprofessioneel over. Een jaar geleden zou ik hebben begrepen dat de subsidie was stopgezet.
Ik was niet de enige. Dit voorjaar drukte Het Parool een reeks artikelen af over prostitutie, waarin een van Amsterdams prostituees onweersproken kritiek op De Rode Draad mocht uiten. Het zou netjes zijn geweest als de krant weerwoord zou hebben gevraagd, want de beschuldigingen waren zo hard en persoonlijk, dat het “format” van een artikelenreeks best doorbroken had mogen zijn met een kanttekening. Maar blijkbaar deelde de redactie de mening van de schrijfster en achtte men het niet noodzakelijk hoor- en wederhoor toe te passen.
Ik heb later mijn mening bijgesteld. De aanleiding was mijn blogstukje over prostitutie in Alkmaar, later gevolgd door stukken over Amsterdam. Toen ik me documenteerde, stuitte ik op het eind vorig jaar verschenen Trendrapport van De Rode Draad. Deze kant van de stichting kende ik niet: een organisatie die een enorme kennis van zaken in huis heeft en in staat is trends te signaleren. Eén detail licht ik eruit: men beschikt niet alleen over vrijwilligers die Engels, Duits en Spaans beheersen, maar ook over mensen die Chinees, Hongaars, Roemeens, Russisch en Thais spreken. Ik weet toevallig van de vertalersorganisatie die huisartsen bijstaat, hoe moeilijk het is goede tolken voor zulke talen te vinden.
Ik sluit niet uit dat de beeldvorming De Rode Draad nu de kop kost. Het in Het Parool genoemde argument voor het beëindigen van de subsidie is financieel, maar dat is natuurlijk slechts een deel van het verhaal. De keuze om, bijvoorbeeld, wel subsidie te blijven geven aan een culturele instelling met een haperende financiële administratie en niet aan een kennis- en informatiecentrum, is politiek bepaald, zoals het ook een politieke keuze is om de verkokering tussen (in dit geval) het culturele en maatschappelijke budget te handhaven. Toevallig denk ik dat er best argumenten zijn om die verkokering te handhaven – het schept duidelijkheid voor de sectoren als geheel – maar het financiële argument is een keuze en die had dus ook anders kunnen worden gemaakt. Iemand heeft ergens gedacht dat het behoud van De Rode Draad onvoldoende de moeite waard was.
Misschien kunnen de Nederlandse gemeentes op een andere manier de veldkennis van De Rode Draad verwerven, maar ik denk dat het nog even zal duren voor men beschikt over Chinese, Hongaarse, Roemeense, Russische en Thaise tolken die voldoende worden vertrouwd door de prostituees. Ik vrees dat de sluiting van De Rode Draad een maatregel is waarvan men spijt zal krijgen. Het voorstel prostituees te registreren, brengt al het risico met zich mee dat de branche de illegaliteit in gaat, waar de overheid weinig van weet. Weliswaar zullen prostituees altijd zichtbaar moeten zijn voor hun klanten en zijn ze het daarom dus ook voor de politie, maar het “monitoren” wordt er met de sluiting van De Rode Draad in elk geval niet eenvoudiger op.
Een laatste opmerking nog. Een paar jaar geleden stapte de politica Yvette Lont uit de ChristenUnie omdat ze zich niet kon vinden in het partijstandpunt over homoseksualiteit. Het is waar, ze wist niet waarover ze het had: homoseksualiteit is in de Bijbel geen issue op de wijze waarop economische gerechtigheid dat is. Haar critici hadden meestal gelijk, maar dat wil niet zeggen dat bijvoorbeeld GeenStijl, om aan te tonen dat Lont “poep praatte”, de details uit haar prostitutieverleden erbij hoefde halen. Ik voor mij vind het stukje hier te ver gaan.
Ik link ernaar om te illustreren wat een enorme minachting oud-prostituees ten deel valt. Karina Schaapman is een ander voorbeeld. Of Het Parool, een keurige krant die hoor- en wederhoor niet urgent genoeg vond als het prostituees betrof. De mensen van De Rode Draad hebben een enorm persoonlijk risico genomen. Professioneel of niet, de betrokkenen waren opvallend dapper. Er zijn – en ik schrijf dit zonder ironie – ridderordes gegeven voor minder.
” Er zijn – en ik schrijf dit zonder ironie – ridderordes gegeven voor minder”. Inderdaad. En ook dat illustreert de houding van de samenleving naar prostitutie en de daaraan verbonden hulporganisaties. Een ridderorde moet je namelijk aanvragen via de overheid, en met voldoende steun verdedigen. Het blijkt gemakkelijker en populairder om mensen als Linda de Mol of André van Duin voor te dragen, dan Truus of Ingrid die zich voor de prostituees inzetten.
Heel ernstig dat de politiek de mond vol heeft van ‘bestrijding van misstanden in de prostitutie’. Maar ondertussen niet verder kijkt dan GGD en handhaving. De vertrouwenspositie van De Rode Draad is uniek, vooral gezien de internationale achtergrond van de vrouwen. Over 3 jaar, als de impact van de nieuwe wet bekend is, zal er over het politieke achterhoofd gekrabt worden……..
Ik denk ook dat dit niet de allergelukkigste beslissing van de Nederlandse politiek was.
Allereerst: Bedankt voor dit stuk.
Heel stom om De Rode Draad op deze manier de nek om te draaien. En ondertussen maar blijven kletsen over mensenhandel en gedwongen prostitutie. Dat gepraat kan op deze manier niet serieus genomen worden. Heel hypocriet.
En niet te vergeten de vrouwen zelf. Waar moeten die nu hun rugdekking vandaan halen?
Deze bezuiniging nu zal op termijn zeer zeker een veel grotere schade veroorzaken en niet alleen financiëel.
Ik weet niet of ik het beleid zelf hypocriet zou noemen. Ik ben er wel van overtuigd dat het met de beste bedoelingen wordt gemaakt, en ik sluit ook niet uit dat het over een andere boeg moet. Ik ben er alleen vrij zeker van dat beleid in elk geval kennis veronderstelt, en – in dit geval – een organisatie die vertrouwd wordt door het veld. Voor zover ik kan nagaan, is DRD zo’n vertrouwde organisatie.
Bedankt voor jullie reacties , ik ben met nog twee collega ’s doorgegaan om vrouwen te woord te staan als ombudsvrouw voorsekswerkers .Ben drukker dan ooit word gebeld en gemaild door de vrouwen .Ze komen zelfs vanuit Antwerpen naar me toe ,daarbij staat ook onze vakbond met de naam vakwerk nog overeind .Het geld halen we uit lezingen en verkoop van boeken maar we zijn nog steeds verbijsterd door het fallisement van onze belangen organisatie De Rode Draad.
god zei:Metje Blaak
Ik vind de reacties allemaal hartverwarmend .god zei:Metje
Je hebt je best meer dan gedaan Metje.
Jammer dat zo’n artikelenserie in een Amsterdams dorpsblaadje kennelijk tot zulke politieke gevolgen leidt. Toevallig hadden we hier in New York onlangs een informele lunch met de director van de Rode Draad en enkele bevlogen en scherpzinnige New Yorkse vrouwen uit mijn kennissenkring. De Nederlandse/Amsterdamse politiek heeft kennelijk niet in de gaten wat een unieke organisatie dit is, en hoeveel die kan bijdragen (en heeft bijgedragen) aan de goede naam van Nederland in het buitenland. Ik hoop dat de Rode Draad weer tot leven zal komen.