Bij de ingang van het hotel hing het portret van Joe Strummer. Geen van de bekende foto’s, maar een portret van een man die, met een oogopslag die zowel onderzoekend als melancholiek kon zijn, in de camera keek, de handen gevouwen over zijn gitaar. Als ik het gezicht niet had herkend, zou het instrument een aanwijzing hebben kunnen zijn.

Ik checkte in, vroeg wat het portret van de Britse muzikant in de lobby van een Siciliaans hotel deed en kreeg te horen dat Strummer ruim een kwart eeuw geleden hier had overnacht. Smakelijke anekdotes bleven uit, dus als u ooit hebt gemeend een Italiaans volksdeuntje te herkennen in een liedje van The Clash, kan ik uw vermoeden niet bevestigen.

Bij het ontbijt zag ik mijn reisgenoten weer en ik vertelde dat ook Strummer in ons hotel had geslapen. Ze waren wat ouder dan ik, maar toch verbaasde het me dat ze nog nooit van hem hadden gehoord. Ik zong Should or Stay or Should I Go? en toen dat geen blijken van herkenning opleverde, neuriede ik The Guns of Brixton, dat weliswaar niet door Strummer is geschreven, maar van alle nummers van The Clash het herkenbaarste intro heeft.

Natuurlijk, het was de muziek van mijn generatie, en het zou naïef zijn aan te nemen dat “the only band that matters” op iedereen dezelfde impact heeft gehad. En waarschijnlijk is muziek sowieso niet zo belangrijk als pubers denken. Maar toch, het trof me rauw dat wat voor mij ooit zó belangrijk is geweest, eigenlijk nauwelijks impact heeft gehad.

Deze blog is gratis, maar als u me wil steunen, koop dan een van mijn boeken, doe via Livius.nl een cursus of reis (bijvoorbeeld Cyprus), of doneer. U kunt de blog volgen via het Whatsapp-kanaal.