Op een kwade dag in december 1975 werden ergens in het oosten van Beiroet de lijken gevonden van vier christenen. Vermoord. De christelijke leider Gemayel gaf zijn militie, de falangisten, bevel wraak te nemen door veertig moslims te doden. Dezen namen op hun beurt wraak, en de zaak liep totaal uit de hand.
Een maand later raakte een derde partij bij het conflict betrokken: de PLO. Toen de falangisten de Palestijnse vluchtelingen aanvielen, zag Arafat zich genoodzaakt partij te kiezen. De PLO viel de falangisten aan en boekte daarbij opvallende successen.
Deze maakten de inmenging onvermijdelijk van een vierde partij. De Syrische president Assad kon niet toezien hoe de PLO Libanon zou destabiliseren: de onrust kon immers overslaan naar Syrië. En hoewel Assad een voorstander was van een Palestijnse staat, prefereerde hij dat die zou ontstaan in Palestina en niet in zijn westelijke buurland. Dus trokken in de zomer van 1976 Syrische troepen Libanon binnen.
Het is moeilijk voorstelbaar dat in deze tijd ook nog presidentsverkiezingen plaatsvonden. Het gebeurde echter toch en er was zelfs een uitslag. Beiroet was echter te onrustig voor de installatie van Elias Sarkis, die daarom in september werd ingezworen in het Park Hotel te Chtaura, een mottig stadje aan de grote weg van Damascus naar Beiroet, aan de voet van het Libanongebergte.
De Syriërs, zo vertelt de Britse journalist Robert Fisk in zijn boek Pity the Nation (1990), verzamelden niet minder dan tweeduizend soldaten en veertig T62-tanks om de installatie te begeleiden. De parlementsleden werden ingevlogen met helikopters. Langs de weg stond antitankgeschut. Straaljagers vlogen over het hotel om te salueren voor de nieuwe president, die in de volgende jaren niet kon verhinderen dat het land verder desintegreerde.
Er is sindsdien veel veranderd – en uiteindelijk ten goede. Ik verblijf nu in hetzelfde hotel. Wat grijze foto’s in het trappenhuis tonen niet alleen de inauguratie van Elias Sarkis, maar ook andere voorname bezoekers die hier ooit hebben geslapen. Het is leuk te weten dat president Sadat in hetzelfde restaurant heeft ontbeten als ik.
Het personeel is het allervriendelijkste van de wereld, de kamers zijn schitterend en soms, heel soms functioneert hier zelfs het internet. Waar destijds de tanks stonden, parkeerden vanavond de auto’s van een bruidsstoet. Twee fotomodellen in beeldschone jurken wachtten op hun fotografen in de lobby waar ooit soldaten zich zaten te vervelen. En op de plaats van het antitankgeschut verrijst nu een McDonald’s.
Toch prettige kerstdagen en een goed 2013 gewenst.
Smaakt McDonald’s in Chtaura net zo beroerd als elders?
Zelfs een McD is te preferen boven antitankgeschut.. 😉