“Iraans bier” klinkt als een contradictio in terminis, maar het bestaat wel degelijk. Het is alleen – en dat zal u niet verbazen – alcoholvrij. Er zijn verschillende plaatselijke merken, zoals Delster en Istak, terwijl ook ons eigen Nederlandse Bavaria leverbaar is. Vroeger kon je ook Drie Hoefijzers-bier krijgen, maar dat heb ik de laatste jaren niet meer gezien.
Echt bier is het natuurlijk niet, maar soms smaakt het behoorlijk hoppig en je kunt het daarnaast krijgen in allerlei curieuze varianten. De rechtgeaarde bierliefhebber gruwt natuurlijk van ananas- of perzikbier, maar het is lekkerder dan je zou verwachten, vooral als de makers niet de ambitie hebben het écht als bier te laten smaken.
De vrachtwagen op de foto zag ik in Teheran. De naam JoJo (wat je zou kunnen vertalen als “gerstenat”) trof me, want die is dezelfde als die van een Belgische zanger die in 1979 vijftien minuten wereldberoemd was onder de bierdrinkende mensheid met “Chef, un p’tit verre, on a soif”. Ik zal de eerste zijn om te erkennen dat het liedje weinig om het lijf heeft, maar de zanger weet op een bepaalde manier het aanstekelijke plezier te verwoorden van een leuke avond in het café, met een lekker glas bier –
– alcoholhoudend uiteraard. Precies dat wat het Iraanse bier nou net nooit is. Het smaakt uitstekend, daar niet van, maar je vat een pint niet omdat ‘ie goed smaakt maar om de vrolijkheid en het gezelschap.
Ach ja, Grand Jojo. Hoe Belgisch wil je het hebben?