Ik ben deze dagen bezig met het maken van de brochure met de nieuwe cursussen en reizen van Livius. Dat is een ongelooflijk vervelend werkje, want ik moet rekening houden met meer zaken dan menselijkerwijs mogelijk is, zoals de wensen van acht docenten en de mensen die de negen vestigingen beheren, alsmede de mogelijkheden negen zalen te huren. Het is een soort simultaanschaak, met dit verschil dat wat je op het ene bord doet, altijd invloed heeft op minimaal twee andere borden. Ik zou de vormgeefster van de brochure nog vergeten: met haar heb ik een afspraak wanneer ik de tekst van de brochure moet aanleveren: zij is, om de metafoor te handhaven, de onverbiddelijke schaakklok.
Alles komt neer op controle. Dus stuurde ik afgelopen woensdag iedereen een mailtje met het verzoek te kijken of het rooster klopte, aangezien ik maandag de brochure naar de vormgever moest sturen. Omdat ik het op woensdag vroeg, hadden de mensen donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag om in hun agenda te kijken. Dat leek me genoeg.
Zat ik even verkeerd! Zo schreef iemand me dat ze niet kon controleren of de zaalhuur in orde was, omdat degene die daarover ging twee weken op vakantie was en geen collega had die de taken overnam. Dit vind ik, eerlijk gezegd, onprofessioneel, maar het is beslist niet uniek.
Ik was bijvoorbeeld zelf even onprofessioneel, door te vergeten dat het Hemelvaartsdag was. Sommige van mijn mensen reageerden niet: ze hadden vier dagen vrij, en het is alleszins billijk dat ze even pauze namen. Wie momenteel werk heeft, werkt net geen acht uur op een dag en is net geen twee keer anderhalf uur per dag bezig om op kantoor te komen: laten we zeggen dat ’ie ruim tien uur per dag bezig is, en je begrijpt dat zo iemand selectief is in het antwoorden van de mail. Daarmee had ik rekening moeten houden.
Het eigenlijke probleem is dat onze werkritmes niet meer synchroon lopen. Vroeger wist je wanneer mensen hun vrije dagen hadden: de reguliere vakanties en de christelijke feesten. Momenteel gaat het werk eigenlijk altijd door, zodat je van een roostercoördinator een verzoek om informatie kunt krijgen terwijl je vrij hebt. Tegen dit grotere beroep op je beschikbaarheid staat een grotere vrijheid om te werken op het moment dat het schikt. Je kunt op vakantie op een moment dat niemand verwacht.
We zijn momenteel geen traditionele samenleving meer, waarin iedereen op min of meer hetzelfde moment werkt en vrij heeft, maar ook nog geen echt vrije economie, waarin het werk zó is georganiseerd dat informatie op elk moment kan worden geleverd. Dat wringt, maar ik geloof dat mijn rooster tot en met december op orde is.
Goed zo Jona, weer een vinkje op je lijstje; een K klus afgevinkt!!!!
Het tijdmanagement van een loontrekkende (8/5) is nu eenmaal anders dan van een zelfstandige (24/7). Een loontrekkende die gedurende 5 vermoeiende dagen de 8 beste uren van zijn leven wijdt aan zijn werk is zonder enige twijfel een zegen voor onze economie, daarbij in één vloeiende beweging de eigen natie opstuwend in de vaart der volkeren. Geen wonder dat die mensen dan ook al eens een lekker lui lang weekend verdienen! Dat moet de Zelfstandige Mens toch heel goed kunnen begrijpen, Jona? 🙂 Een zelfstandige werkt dan weliswaar wel meer en langer, maar verdient toch ook veel meer, nietwaar? 🙂 (tot zover deze bijdrage over urban legends)