Ik was vandaag in Kayseri, het antieke Mazaka ofwel Caesarea. Het heeft een klein archeologisch museum, waar onder andere de vondsten liggen uit Kültepe, waarover ik al blogde. Er zijn echter ook voorwerpen uit Kayseri zelf, en zo ontdekte ik dat de Romeinse grafstenen in dit deel van het antieke wereldrijk altijd opnieuw een naar boven puntende driehoek kenden. In ongeveer de helft van de gevallen steekt daar een ovale vorm bovenuit met daarin twee symmetrische krullen. Zie de foto hierboven links.
Je kunt op zo’n thema variëren, zoals de beeldhouwer rechts heeft gedaan. Dit is het graf van een echtpaar, zodat we twee ovalen en twee driehoeken hebben. Daar heb ik ook andere voorbeelden van gezien, inclusief een graf waar nog wat antieke kleuren op zaten. Maar dit graf is interessanter: door de ovale vormen iets naar elkaar toe te buigen, lijkt de grafsteen ineens op twee geliefden die zich tegen elkaar vleien. De aanpassing ligt zó voor de hand dat het me verbaasde dat er niet meer van waren.
(Overigens wil ik niet onvermeld laten dat de museummensen hier superaardig zijn, want hoewel het museum op maandag gesloten is, volstond één telefoontje om toch binnen te kunnen.)
[Dit was de tiende aflevering in mijn reeks museumstukken; een overzicht is hier.]
Ja, dat vindt je niet meer bij ons, iemand binnen laten terwijl het toch gesloten is. Hier willen ze na een “vermoeiende” 8/5 vooral met rust gelaten worden.
Dat doet me denken aan het plaatselijk beroemde ‘graf met de handjes’ op de oude begraafplaats in Roermond. Katholieken en protestanten hadden ieder een eigen grafveld, afgescheiden door een muur. Dat stelde gemengd gehuwden die samen begraven wilden worden voor een probleem. Een stel loste dat op door plekken te reserveren bij die afscheidingsmuur en een grafsteen te laten maken met twee handen die over die muur heen reiken en elkaar vasthouden. Een ontroerende manier om de duivel te tarten die kennelijk in dit huwelijk niet tussen de twee geliefden in sliep.