Zoals ik al eens beschreef, is de postbezorging in mijn buurt naatje. Nee, dat zeg ik niet goed. Was ze maar naatje! Was de postbezorging maar zoals in de tijd toen het bouwvallige Nationale Monument, “Naatje” in de Amsterdamse volksmond, nog stond tegenover het Paleis op de Dam. Honderd jaar geleden werden brieven namelijk wél bezorgd. In onze verlichte tijd komt post naar mijn woonadres echter nooit aan, terwijl de post die ik dan weer wel ontvang, niet zelden is bestemd voor iemand anders.
Eens in de week verwerk ik de onjuist bezorgde post. Eén vast adres is dat van mijn oude buurvrouw, die nu in een verpleeghuis woont. Háár post wordt tenminste bezorgd op ongeveer het juiste adres, al is het enkele jaren verouderd. Dan is er nog de post voor volkomen onbekenden, die ik, als ik toch bezig ben, met een inmiddels daarvoor gemaakte stempel (“retour afzender, geadresseerde onbekend, pas a.u.b. uw administratie aan”) naar de brievenbus breng.
Een speciale categorie is de post die ik moet afgeven bij een vriend in Oud-Zuid. Hier komt een probleem aan bod waar het postbedrijf – ik ga de moeite niet nemen op te zoeken hoe het dit jaar wil worden genoemd – nou eens niet verantwoordelijk voor is. De afmetingen van de brievenbus. In de deur zit zo’n oude, smalle brievenbus, terwijl de poststukken vrij groot zijn. Laatst bijvoorbeeld een compleet boek.
Het is voor mijn vriend een vervelend probleem. Zijn echtgenote heeft haar abonnement op een tijdschrift opgezegd omdat het teveel werk was het elke keer weer op te halen bij het postkantoor, en een krantenabonnement zit er voor de familie ook niet in omdat de krant op zaterdag altijd half verscheurd aankomt. Een brede brievenbus, wat toch de simpelste oplossing zou zijn, is echter verboden. De welstandscommissie.
Tot overmaat van ramp werken mijn vriend en zijn echtgenote precies op de uren waarop ik niet werk, en vice versa, zodat “even aanbellen en het afgeven” ook al geen oplossing is. Gisteren ben ik de post – opnieuw een groot boek – dus maar weer eens gaan afgeven bij haar op het werk. Ik kom daar wel vaker en de organisatie vervult me altijd met een zekere melancholie. Het alternatief is dat ik de post aan ze afgeef in het café, waar ik, omdat ik zo blij ben ze te zien, altijd een glas meer drink dan verstandig is. Als dit zo doorgaat, eindig ik nog met een depressie of als alcoholist.
In het belang dus van de volksgezondheid, derhalve: schaf de welstandscommissie af!
Vlak de voordelen van alcoholisme niet uit. Helpt heel erg bij het niet erg vinden van dingen die gebeuren.
Depressief of alcoholist kan je je volgers niet aandoen, dus weg met de “welstandscommissie”.
“al is het enkele jaren verouderd”
Ah, maar dat is de schuld van de posterijen niet. Als je daarvanaf wil moet je de post systematisch retour sturen. Lief dat je het doorstuurt, maar dan kom je er nooit van af.
“Het is voor mijn vriend een vervelend probleem. ”
De oplossing daarvan heet postbus. Waarom het teveel werk zou zijn daar één keer per dag langs te gaan ontgaat me. Of is de postbusservice ook al naar de haaien?