[Dit is het tweede van drie stukjes over de Geallieerde verovering van Sicilië. In het eerste deel, hier, vertelde ik over de planning. Een landkaart je is hier.]
De weg naar Messina
In elke militaire operatie is de goede planning het eerste slachtoffer, en Operation Husky was geen uitzondering. De Britten bezetten Syracuse en deden er vervolgens drie dagen over om Augusta te bereiken, dat hemelsbreed vijftien kilometer noordelijker ligt. Over de volgende twintig kilometer deed men nog eens vijf dagen, en vervolgens liep men volledig vast bij de rivier de Gornalunga, waar de Duitsers, die in deze dagen de Italianen allerijl te hulp schoten, zich hadden ingegraven.
Catania werd vooralsnog niet bezet en de Britten konden zelfs niet dénken aan de opmars langs de Etna en de steile hellingen bij Taormina, allemaal hindernissen langs de weg naar Messina. Een commandoactie om een brug over de rivier te veroveren, mislukte. Het feit dat het Britse oorlogskerkhof zich hier nu bevindt, is een wrange herinnering aan het feit dat gedurende de weken dat er op Sicilië werd gevochten, de Britten meestentijds hier waren.
Amerikaanse successen
De Amerikanen hadden meer succes. De havens van Licata en Gela vielen snel in hun handen en na een ruime week vechten waren ook Agrigento, met de belangrijke haven Porto Empedocle, Caltanisetta en Enna bezet. Er had meer in gezeten als Montgomery niet had besloten de Gornalunga wat verder naar het westen over te steken en dan ten westen om de Etna te trekken. Daarmee trok hij echter de sector binnen die aan de Amerikanen was toegewezen, wat betekende dat de Amerikanen hun aanvalskracht nog verder naar het westen moesten richten. Terwijl de Britten ook op deze wijze de Gornalunga niet over kwamen, richtte Patton zich nu op Palermo – en keken de Geallieerden niet meer om naar Messina.
Maar toch: de Italiaanse kustverdediging was verslagen, en omdat de Italiaanse luchtmacht en vloot niet heel sterk waren, stond vast dat Sicilië vroeg of laat zou worden veroverd.
De Duitse interventie
Al op 13 juli kreeg Mussolini van zijn staf het advies te overwegen de strijd in z’n geheel te staken en vredesonderhandelingen met de Geallieerden aan te knopen, een voorstel dat hij niet meteen afwees. Ook de Duitsers wisten dat in feite niet minder dan de Italiaanse loyaliteit op het spel stond en waren, zoals gezegd, begonnen troepen naar Sicilië te sturen. Het noordoosten moesten ze kunnen consolideren, en zo zouden ze hun bondgenoot een hart onder de riem steken.
De snelheid van Pattons troepen was ondertussen verbluffend. Op 22 juli bereikten de Amerikanen de noordkust bij Termini Imerese en Palermo, de dag erna vielen ook Marsala en Trapani in het uiterste westen.
Weer een dag later riep de Italiaanse koning de Grote Fascistische Raad samen met het doel Mussolini af te zetten, die in de ochtend van 25 juli inderdaad werd gearresteerd. Zijn opvolger Pietro Badoglio verzekerde de Duitsers dat de Italiaanse oorlogsinspanning niet zou verzwakken, maar iedereen wist beter, en inderdaad werd al snel met de Geallieerden over een wapenstilstand onderhandeld.
“De snelheid van Pattons troepen was ondertussen verbluffend, en vaak had dat hele simpele redenen”. Ehm. Dat is wel een beetje heel simpel gedacht Jona. ten eerste deden de Duitsers dat al eerder (en ik kan me vaag herinneren dat ook al in WO 1 er jongens op tanks reden). Maar het verschil tusen de opmarssnelheid van de Britten en de Amerikanen was van een heel andere orde: de Amerikanen werden geleid door Patton en de Britten door Montgomery. Waar Patton alles op snelheid gooide en zich niet druk maakte om de flanken (en gezien de zwakte van de verdediging kwam hij daarmee weg) hield Montgomery zich aan een strikt patroon van 100% voorbereiding, samentrekken, artilleriebombardement, gevolgd door een aanval. Dat laaysye gaf de Duitsers vaak de tijd om zich voor te bereiden, waarna de Britse aanval vastliep. hetzelfde patroon zie je later in Frankrijk en bijvoorbeeld bij de aanval over de Rijn; de Montgomery gaat zeker (maar langzaam), Patton rukt spectaculair op.
Overigens liepen de Amerikanen later in Italië net zo muurvast op de verdediging (Monte Cassino) als de Britten. En in Frankrijk moest Patton zijn opmars stoppen omdat hij geen bezine meer had, iets wat Montgomery (of de Duitsers) nooit zou overkomen. Maar in Italië wonnen de yankees de slag – want dat was het – om de publike opinie en het politieke voordeel.
Wil jij niet verklappen wat er in het derde deel komt te staan?
(sorry) 🙂
Op de Russische T34 zaten ook altijd infanteristen.
http://1ms.net/t34-tank-riding-infantry-83323.html
Goed, de infanteristen ter tank haal ik eruit.
“iets wat Montgomery (of de Duitsers) nooit zou overkomen.”
Het overkwam Montgomery ten noorden van Antwerpen, waar hij faalde om Zuid-Beveland af te sluiten. Het overkwam Legergroep A in Cis-Kaukasië, augustus of september 1942.
Montgomery liep volgens mij niet vast wegens een te snelle opmars die zijn bevoorrading in het honderd deed lopen. Zijn falen om Von Zangen niet ook uit walcheren te gooien was een geheel andere blunder.
Wat betreft de Duitsers heb je me, dat is inderdaad gebeurd. Ook het Afrikakorps liep trouwens uiteindelijk vast ivm bevoorrading, maar niet door een te snelle opmars.
Het nalaten om Zuid-Beveland af te slutien lag inderdaad nog wat ingewikkelder, maar de Britten hadden bij Antwerpen wel degelijk met schaarste aan benzine te maken. Dat was overigens niet zozeer Montgomery’s schuld – het kwam door de snelle aftocht van de Duitsers na de uitbraak in Normandië.
Pas vanochtend schoot me te binnen wat aan deze serie ontbreekt: de proloog! Gelukkig valt die hier na te lezen.
http://www.go2war2.nl/artikel/826/Operatie-Mincemeat.htm
Daarom was dit nodig:
“en waren begonnen troepen naar Sicilië te sturen.”
Die zaten namelijk aan de andere kant van de Ionische Zee.
De Duitsers hadden moeten denken aan: “één bron is geen bron”. Blijkbaar geen historicus bij de inlichtingendienst.
Wat een onvoorstelbaar verhaal…