Is Isfahan de mooiste stad ter wereld? Dat zou zomaar eens waar kunnen zijn. In de zestiende eeuw werd het de hoofdstad van het Perzische Rijk, dat een bloeitijd meemaakte onder Sjah Abbas de Grote (r.1588-1629). De stad werd systematisch uitgebreid en zoals in die tijd gebruikelijk was, gebeurde dat door kaarsrechte straten te plannen. Anders dan de even oude straten van de Piano Sistino in Rome, die al snel te smal bleken, is de Isfahaanse Viertuinenstraat nog altijd een belangrijke verkeersader, met een langgerekt park als middenberm.

De Viertuinenstraat verbindt de Armeense wijk in het zuiden, via een van Isfahans beroemde bruggen, met de koninklijke residenties. Langs deze straat ligt het Paleis met de acht tuinen; even verderop ligt het Veertigzuilenpaleis; en nog even verderop geeft het Paleis met de Hoge Poort toegang tot het grote plein van Isfahan. Ja, er zijn nogal wat paleizen in Isfahan. Parken ook trouwens.

Het Veertigzuilenpaleis heeft in feite maar twintig zuilen, maar er voor ligt een mooie vijver die het twintigtal weerspiegelt en het totaal op veertig brengt. Het paleisje zelf heeft enkele mooie schilderingen, en je zult ergens een Hollander met een Keeshond ontwaren. Nederlanders waren bepaald geen zeldzaamheid in het Isfahan van die tijd; de Republiek had er een consulaat. In hetzelfde park is overigens een klein natuurhistorisch museum, waarin de evolutieleer wordt uitgelegd. Daar staan ook wat fleurige beelden van dino’s, die ik zelf altijd leuk vind contrasteren met de zeventiende-eeuwse pracht van het paleis.

Het Paleis van de Hoge Poort is misschien nog het beste voor te stellen als – inderdaad – een hoge poort, waarboven zich enkele vertrekken bevinden. Aan de voorzijde is een terras, waarvandaan de sjah kon kijken naar de polowedstrijden op het plein. Als die voorbij waren en hij behoefte had aan ander vermaak, kon hij naar de muziekkamer gaan.

De doelpalen van het polospel zijn nog steeds te zien op het grote plein, maar vallen nauwelijks op. Het bestaat grotendeels uit een park met fonteinen. Aan de zuidwestkant is de Koningsmoskee (ook wel aangeduid als de Moskee van de Imam of de Moskee van Shah Abbas), die een wereldwonder is. Je hebt nog nooit een mozaïek gezien als je hier nog nooit bent geweest. Het blauw, dat in deze tijd een modekleur was, overweegt.

Maar zelfs als je deze moskee hebt bezocht, geldt dat je nog nooit een mozaïek hebt gezien. Je bent immers nog niet geweest in de Sjeik Lotfollah-moskee, die is genoemd naar een sji’itische rechtsgeleerde die uit Libanon naar Isfahan was verhuisd. Deze moskee werd alleen gebruikt door de leden van het koninklijk huis. Het plafondmozaïek is adembenemend en ik vermoed dat als je in de hemel bent en naar boven kijkt, je in de hemel-van-de-hemel het plafond zult zien van de Lotfollah.

Maar ook wie de Lotfollah heeft gezien, heeft nog geen moskee gezien. Daarvoor moet je door de rommelige en gezellige bazaar wandelen, en dan kom je uit bij de Vrijdagsmoskee. Het is een kalm gebouw, en grote delen ervan bestaan uit bakstenen. Het spreekt mensen uit Nederland, het land van de Amsterdamse School, altijd aan. Ik ontdek er elke keer wat nieuws. Over de koepel blogde ik al eens.

Kortom, u moet naar Isfahan. U zult er geen spijt van krijgen.

Deze blog is gratis, maar als u me wil steunen, koop dan een van mijn boeken, doe via Livius.nl een cursus of reis (bijvoorbeeld Cyprus), of doneer. U kunt de blog volgen via het Whatsapp-kanaal.