De dood is gemeen. We kennen allemaal de ervaring dat we, zelfs na vele jaren, iets willen delen met iemand die er niet meer is. Ik had mijn mentor Jaap graag meegenomen naar Iran of Libanon. Op de bruiloft van een vriendin ontbrak haar moeder. Op de bruiloft van een vriend ontbrak zijn vader. En bijna niemand is in staat gemis adequaat te verwoorden.
Onze minister-president was niet echt in vorm toen hij eerder deze week namens ons allen de familie van prins Friso condoleerde. Theodor Holman wijdde er gisteren in Het Parool een van zijn beste columns aan. Niet dat Rutte kwaadwillend is, integendeel: hij deed zijn best, maar door te vertellen wat de nabestaanden van prins Friso doormaakten, haalde hij hun wonden eerder open dan dat hij hen troostte. Ik denk dat Holman gelijk heeft.
In De groene Amsterdammer wijdde Koen Kleijn een prachtige necrologie aan prins Friso. Het is een echt heel mooi stuk, met één uitglijder: de suggestie dat als Willem-Alexander bij een verkeersongeluk om het leven zou zijn gekomen, we in de persoon van Friso een werkelijk intelligente kerel op de troon zouden hebben gehad. Het is onderdeel van een oprecht compliment aan de overledene, maar het is niet aardig tegenover de man die morgen zijn jongere broer moet begraven.
Ik weet vrij zeker dat als ik bij een uitvaart moet spreken, ik even onhandig sta te schutteren. Vermoedelijk zelfs erger, want ik zeg vaak onnadenkend wat bij me opkomt. Bijna niemand is in staat gemis adequaat te verwoorden.
“ik even onhandig sta te schutteren.”
Zeg dan maar weinig – als je er maar voor zorgt dat elk woord gemeend is. Ik heb wel mensen gecondoleerd zonder een woord te zeggen. Mijn gezichtsuitdrukking was genoeg.
Rutte had in feite beter onhandig kunnen staan schutteren. Dat is iig oprecht. Nu leek het alsof hij een lesje uit het hoofd had geleerd.