Een recent kabinet – ik meen Kok-1 – had ons niets anders te bieden dan “werk, werk en nog eens werk”, en inderdaad: het lijkt wel nooit af te komen. Ik heb het sinds het begin dit jaar eens geteld en ik heb elke week meer dan vijftig uur gewerkt. Daarbij tel ik treinreizen mee – vandaar – maar mijn dagelijkste stukje niet.

Tijd om te lezen heb ik nauwelijks gehad, dus die recensie van dit mooie boek over de hertog van Alva moet nog even wachten. Het schrijven aan mijn eigen boek ligt momenteel stil. Een bezoek aan de apotheek is uitgesteld, wat overigens niet ligt aan mijn eigen bezigheden maar aan het gegeven dat de apotheekster een archaïsche visie heeft op openingstijden en er altijd een enorme rij staat.

Dat ik het gevoel heb overbelast te zijn, ligt minder aan de eigenlijke hoeveelheid werk dan aan de verbrokkeling van mijn tijd. Ik moet allerlei dingen tegelijk doen, er komen steeds dingen tussendoor, zodat je nooit eens lekker kunt doorwerken. Je moet er steeds opnieuw “in komen”, wat de efficiëntie niet ten goede komt.

En dan is er de overlast die ontstaat door op zich misschien te begrijpen veranderingen. Binnenkort wordt bijvoorbeeld – al weet ik niet voor welk probleem het de oplossing moet zijn – het papieren treinkaartje afgeschaft, wat onhandig is voor mijn administratie. Er zal wel een manier zijn om te ontdekken welke reizen je met die chipkaart hebt gemaakt, en waarschijnlijk is het iets gemakkelijks (antwoorden in de comments graag) maar ik moet daar even voor gaan zitten. Aan die rust kom ik niet toe, hoe triviaal het klusje ook is.

Niet het werk zelf is het probleem, het is dat ik niet de meester ben van mijn eigen tijd – zoals de meeste mensen overigens. Het is ondertussen grappig hoezeer werkdruk “tussen de oren zit”. Ik had de sterke indruk dat ik vorig jaar meer e-mail dan ooit had moeten beantwoorden, maar toen ik het eens turfde, bleek het in 2013 juist minder te zijn dan in 2012. Het kan zijn dat ik meer ben gaan weggooien, maar het kan ook zijn dat de ervaring dat ik veel mail moest beantwoorden voortkomt uit het feit dat ik nooit de rust heb om het eens af te werken.

Maakt u zich verder geen zorgen. Voor een burn out moet je niet alleen langdurig teveel werken, maar ook je werk niet zien vorderen en te weinig erkenning krijgen. Dat zit voor mij, anders dan voor de slachtoffers van het arbeidsmarktbeleid bij ons in het dorp, redelijk snor.

Desondanks knijp ik er nu een paar dagen tussenuit om familie op Curaçao op te zoeken. Misschien schrijf ik nog eens een stukje, maar ik zal me toch vooral bezighouden met een bezoek aan Willemstad, paardrijden met mijn nichtje, snorkelen met mijn neefje, het bekijken van de Hato Caves, zwemmen bij de Daaibooibaai en natuurlijk een kijkje op de SpacePort in aanbouw.

Deze blog is gratis, maar als u me wil steunen, koop dan een van mijn boeken, doe via Livius.nl een cursus of reis (bijvoorbeeld Cyprus), of doneer. U kunt de blog volgen via het Whatsapp-kanaal.