Zoals ik aankondigde ben ik op vakantie in Curaçao, waarheen mijn zus, zwager, nicht en neef vorig jaar zijn verhuisd en waar ze tegenwoordig appartementen verhuren. Omdat ik eens wilde zien hoe ze het maakten, nam ik gisteren dus het vliegtuig van Schiphol naar Willemstad.
Ik vlieg vrij veel maar dat is altijd naar het Middellandse Zee-gebied of het Midden-Oosten. Vandaag kwam ik in een deel van Schiphol waarvan ik me niet herinnerde dat ik er ooit eerder was geweest, zodat je dat grappige gevoel hebt dat de zaken tegelijk hetzelfde en anders zijn. Die ervaring had ik even later opnieuw, toen ik even het internet op wilde. Anders dan in bijvoorbeeld Ankara, waar ik ooit een dag kon internetten, krijg je op Schiphol beperkt de tijd. Daarna moet je ervoor gaan betalen. Hetzelfde anders.
De vlucht zelf verliep moeiteloos: twee speelfilms, een hazenslaapje, zestig pagina’s lezen en een gesprek met een aardige buurman later landden we in Willemstad. Ik was er nog nooit geweest en dus vergelijk je je indrukken met die van eerdere reizen. De luchthaven van Curaçao deed me bijvoorbeeld denken aan het oude Mehrabad bij Teheran. Anders maar toch hetzelfde.
De timing was volmaakt. Ik had al wat geld opgenomen – de Antilliaanse guldenbiljetten zijn gewoon mooi – en had al een broodje gekocht toen mijn familie me kwam afhalen. Het was afgelopen zomer dat ik ze voor het laatst had gezien.
Mijn zwager maakte een omweg om me alvast iets van het eiland te tonen: een wijk die letterlijk onder de rook van de olieraffinaderij lag, een fort, de haven met de pontjesbrug en het uitzicht op de gekleurde huizen van Willemstad. We passeerden de school van mijn nichtje en bereikten de blanke wijk waar mijn familie woont. De vegetatie en het glooiende landschap hadden overal in het Middellandse Zee-gebied kunnen zijn, de ietwat rommelige inrichting in Griekenland, Turkije of Libanon. Hetzelfde anders.
Ik wist dat het nieuwe huis groot was, maar het overtrof mijn verwachtingen. Vooral het balkon vond ik mooi. We hebben er gisteren gegeten, met uitzicht over het Spaanse Water en in de verte de Caraïbische Zee. Mijn nichtje was erg blij met de haarklemmetjes en mijn neefje baalde ervan dat hij niet meteen met zijn nieuwe lego mocht spelen. Dat ik ineens meedraaide met een gezin bleek het leukst toen ik een aardige Curaçaoër die me wat goede raad had gegeven, even wilde doorSMSen dat ik er was: mijn nichtje en neefje krijgen altijd te horen dat zoiets, als je aan tafel zit, niet zo beleefd is. De vrijgezel die ik ben heeft dit soort bedenkingen nooit.
Het is nu vroeg in de ochtend. Ik ben naar lokale tijd zeer vroeg naar bed gegaan en zeer vroeg opgestaan. Ik ben op het balkon gaan zitten schrijven. (Omdat ik niet wist hoe de terrasdeuren opengingen, ben ik door het raam naar buiten geklommen.) Het is nog donker en mijn neefje en nichtje komen net naar beneden. Ze gaan zo naar school en dragen een uniform. Mijn nichtje geeft commentaar dat het hier sneller licht en donker wordt dan in Nederland. Samenvattend: wie alleen vluchtige indrukken opdoet, ziet alleen wat eender en anders is.
Ga vooral naar (het huis van) Yubi Kirindongo. Geweldige kunstenaar. Anders en toch anders. Heeft nu grote tentoonstelling bij Beelden aan Zee, maar er zal nog. Genoeg te zien zijn. Geniet en lach. Hartelijke groeten Klaas Hielkema
Verstuurd vanaf mijn iPhone Hkm
Ik heb gisteren een van zijn kunstwerken gezien, ik meen dat het “Poort naar de West” heette.
Dank voor deze indrukken. Het is mooi om dat werelddeel een beetje mee te kunnen beleven.
Leuk hoor om te lezen maar ik dacht dat je met vakantie was….
Vandaag doe ik het ook heel rustig aan. Een gekko die het huis was binnengelopen, is tot nu toe het grootste avontuur. Morgen ga ik de toerist uithangen in Willemstad.
Fijn dat iemand ook leuke belevenissen heeft in Curacao.
Zucht…..
Mijn wederhelft heeft een zusje met gezin op Curacao wonen. Zij heeft daar alleen maar leuke belevenissen meegemaakt.