Ik heb wel eens eerder geblogd over een tweejarig meisje in mijn omgeving, de dochter van een goede vriendin. Ik zal ze eens in de maand zien en zo zie ik hoe het kind met sprongen vooruitgaat. Het blijft me verbazen dat zo’n kleine uk al een volledig mens is, iemand die kan denken, communiceren, vragen kan stellen, zelfs als ze die nog niet zo snel kan uitspreken als een volwassene.

Zondag kreeg ik een SMSje van haar moeder, die even was neergestreken in de Brakke Grond, waar ik regelmatig zit. Toen ze na de lunch weer verder was gegaan, had het meisje gevraagd “Jona is weg hè”. Ze heeft me daar één of twee keer gezien, niet vaker, maar had dus onthouden dat ik daar wel eens kom.

Ik ging zondagavond nog even op IJburg bij de dames langs. Het meisje was wat verlegen, zoals ze steeds is als er gasten in haar huis komen, maar al snel lagen we op de grond om van plaatjes van auto’s de kleuren aan te wijzen en vervolgens de kleuren van de koplampen te identificeren. Daarna deden we een puzzel en toen de moeder en ik even kletsten, haalde ze een gigantisch knuffeldier tevoorschijn.

Ik fietste weer weg. Vaak blijf ik nog even onder het raam stilstaan om naar het meisje te zwaaien, maar ze stond er niet en ik reed verder. Ik was al op de Nesciobrug toen mijn telefoon ging: de moeder vroeg me of ik nog in de buurt was, want het meisje had zich herinnerd dat ze altijd naar me zwaaide en had dat nu niet gedaan.

Natuurlijk ben ik gevleid dat ze naar me vraagt en zich herinnert dat we altijd zwaaien. Maar ik ben ook onder de indruk dat in zo’n klein hoofdje al een volledig ontwikkelde menselijke geest is, die kan denken, communiceren, vragen kan stellen en zich dingen kan herinneren.

Uiteraard verraadt dit stukje vooral hoezeer ik kinderen onderschat.

Deze blog is gratis, maar als u me wil steunen, koop dan een van mijn boeken, doe via Livius.nl een cursus of reis (bijvoorbeeld Cyprus), of doneer. U kunt de blog volgen via het Whatsapp-kanaal.