Ik zou zo verschrikkelijk graag eens iets aardigs willen schrijven over het – zoals ik me werkelijk kan herinneren – ooit prachtige voormalige rijksspoorwegbedrijf. Soms gaan op de rails de zaken namelijk nog altijd gewoon goed en ik heb ook wel eens iets aardigs kunnen vertellen. Als zich een gelegenheid voordoet, zal ik dat zeker nog eens doen, bijvoorbeeld als in de nieuwe dubbeldektreinstellen inderdaad een duidelijk onderscheid komt tussen werkplekken en gezelligheidsplekken.
Even leek het erop dat ik vandaag al iets leuks zou kunnen melden. Ik moest gisteren namelijk in Rotterdam zijn en verheugde me op het nieuwe station, dat ik in de afgelopen jaren heb zien veranderen. Het leek mooi te worden.
Het bleek ook mooi te zijn. Het gebouw is licht en ruim. De natuursteen op de grond heeft een zachte kleur en lijkt nauwelijks geluid te weerkaatsen. Er hangt een echt fijne sfeer. Ik liep er met een goed humeur doorheen, drentelde nog wat rond en constateerde met een glimlach dat op het eerste perron niet minder dan vier conducteurs zich verdrongen om een opvallend mooie vrouw te helpen: die kerels voelden zich op hun gemak en de dame leek het niet erg te vinden. Er is een “stationshuiskamer” die weliswaar is bedoeld om je laptop neer te zetten en te werken, maar die me herinnerde aan de oude stationsrestauraties.
Ik zag een mooie conclusie voor een positief stukje. Ik zou schrijven dat wat goed was, zoals een fijne stationsrestauratie, uiteindelijk terug zou komen. Eindelijk had ik eens iets aardigs te schrijven over de spoorwegen.
Dacht ik. Toen ik naar de uitgang liep, zag ik dat er acht televisiecamera’s bij elkaar hingen om de mensen in de gaten te houden. Even verderop was nog zo’n batterij. Buitenproportioneel. Zelfs in de DDR maakten ze het zo bont niet. De spoorwegen weten het altijd weer te verprutsen, zelfs al is het bij het weggaan.
Zelfs in de DDR niet? dacht je dat nou echt? Die camera’s hingen overal, maar niet zo mooi gestyled en in beeld natuurlijk. 😉
Maar even serieus, dis is pure noodzaak in dit gebouw. Zakkenrollers, tasjesdieven en de onschuldinge (ahum) bezoekers aan een spelletje voetbal komen allemaal samen in dit gebouw.
Je overtuigt me niet over de DDR. En eigenlijk ook niet over de noodzaak.
Ik heb wel bedacht dat er afschrikkende werking van kan uitgaan. Ik heb ook bedacht dat het een kunstwerk is.
Ik denk eigenlijk eerder aan George Orwell dan aan de DDR.
Jona stelt:
Dat is natuurlijk ook zo, maar dit voorbeeld is niet uniek of specifiek voor het Spoor. Die rotdingen hangen overal, maar dat wist je al. De Stasi en de Vopo zouden inderdaad stikjaloers zijn geweest op alle technische mogelijkheden die er nu bestaan om mensen in de smiezen te houden. Dan hebben we het nog niet over internet- en telefoonsurveillance gehad, en de mogelijkheid om al die zaken aan elkaar te koppelen.
Verder hoeven we ons geen enkele illusie te maken over de bedoeling van al die camera’s. Het is niets meer dan veiligheidstheater.
Ik ken toevallig één persoon die werkzaam is in de beveiligingswereld en die bovendien (om voor mij onduidelijke redenen) denkt dat ik zijn vriend ben (quod non). Die hangt vaak verhalen op over hoe ze kijken naar die camerabeelden. Die diensten zijn vaak doodsaai dus dan gaan de heren elkaar amuseren met flauwe weddenschappen (gaat de fietser links of gaat-ie rechts), gluren (inzoomen op billen en borsten) en dat soort ongein. Of dat de veiligheid allemaal wel ten goede komt, of ze zo de echte incidenten niet compleet missen heb ik eens gevraagd. Het eerlijke antwoord was dat het hem niet kon schelen, het systeem deugt toch niet, hij heeft het ook niet bedacht, hij zit gewoon zijn tijd uit, als de baas wil dat er beter opgelet wordt dan moet er ook maar meer voor betaald worden.