De man voor me in de rij is nerveus. Zijn koffer is vermoedelijk te zwaar, zegt hij tegen zijn vriendin, en hij vreest dat hij moet bijbetalen. Het is maar waar je je zorgen om maakt. Ik ben mijn ticket verloren maar weet dat mijn naam ergens in een computer zit en dat ik zo meteen op vertoon van mijn paspoort mijn boarding card zal krijgen.
Mijn vlucht heeft bijna anderhalf uur vertraging, maar het doet me weinig. Ik heb in Nederland geen urgente afspraken en het uitstel is daarom geen ramp. Nadat ik mijn bagage geroutineerd heb afgegeven, neem ik nog wat geld op om frisdrank en nootjes te kopen. Ik schaf nog een romannetje aan, waarmee ik mijn tijd wel door zal komen.
Ik passeer de beveiliging. De nerveuze man is geïrriteerd als, wanneer hij door het poortje gaat, het alarm afgaat en de bewaker hem terugstuurt. Het is lang geleden dat ik me op die wijze ergerde. Ik berust er al heel lang in dat Bin Laden de oorlog heeft gewonnen en wij ons nooit meer veilig mogen voelen. Boos kan ik er niet meer om worden. Ergens in mijn hoofd hoor ik Kashmir van Led Zeppelin.
De douane blijkt een verveelde vrouw die mijn groet niet beantwoordt en me niet aankijkt. Ik stoor me er niet aan, wandel langs de winkels – het winkeltje met de onmogelijke naam Pandora’s Gifts is er nog – en haal wat frisdrank. Ik wissel wat SMSjes uit en weet dat ik over twaalf uur thuis ben, aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Toch handig, dat ik in het bezit ben van dat simpele document dat bekendstaat als het Nederlands paspoort. Het jaar is pas half voorbij en dit is mijn zestiende vlucht alweer.
Ik moet denken aan de Palestijnse Syriër die ik ooit ontmoette in Damascus. Hij woonde in het Jarmoek-vluchtelingenkamp, waarvan de meeste inwoners inmiddels naar Libanon zijn verdreven. Hij begeleidde groepen naar de nieuwe luchthaven van Damascus en zorgde er dan voor dat ze hun uitreisvisa kregen. Elke dag gingen tientallen paspoorten door zijn vingers – maar zelf bezat hij er geen. Geen erkende nationaliteit, laat staan een populaire nationaliteit als de Nederlandse, waarmee er in feite geen grenzen voor je bestaan.
“Ik ben mijn ticket verloren”
Heb je je ticket onderweg naar het vliegveld verloren? Ik boek al jaren via internet en print mijn tickets lekker op school uit. Bij goed gebruik (dit is voor Geert Meijsing) is internet errug handig!
Dit is wel een héél ander verhaal dan: “Ik zit in de trein om middernacht – in een zg stilte coupé – en ik moet nog een hoofdstuk afmaken etc etc etc “. Heeft Curazozo zo goed gewerkt?
In elk geval veel succes met het afronden van je boek,
Als op Hato een speciale stilte-plek zou zijn om te werken, en als daar werd gesproken, zou ik ook vrij giftig zijn.