Ik schrijf dit in de trein naar Apeldoorn, waar ik mijn ouders wil opzoeken. Geen problemen in de stiltecoupé dit keer (dat wil zeggen dat de twee pratende dames zich op hun gedrag lieten aanspreken en elders gingen zitten, waarvoor mijn ongeveinsde dank) en over die vervloekte OV-chipkaarten schrijf ik nog een andere keer.
Nee, dit stukje is veel tragischer. Mijn vader belt en vraagt hoe laat ik er zal zijn. Ik moet antwoorden dat ik dat niet weet omdat de trein momenteel in Hilversum stilstaat. Er staat in Baarn een treinstel defect te zijn en mijn trein kan daardoor niet vertrekken.
Ergens ontroert het telefoontje van mijn oude vader me. Hij denkt nog dat een treinreiziger kan vertellen hoe laat hij ergens zal aankomen. Dit keer was het iets in Baarn, maar ik ben vertrokken vanaf Amsterdam-Zuid en het had natuurlijk ook de maandelijkse storing in de Schipholtunnel kunnen zijn waardoor ik straks mijn overstap in Amersfoort kan missen mijn aansluiting in Amersfoort inmiddels heb gemist.
Eigenlijk is mijn vaders onbevangenheid ontzettend lief. En eigenlijk is het godgeklaagd dat je anno 2014 niet weet of je trein rijdt en hoe laat ’ie aankomt.
Herkenbaar. Wij hadden vorige week een nicht uit de US op bezoek. Ze was hier voor werk en had een dag vrij om familie te bezoeken. Ik heb toen de fout gemaakt haar met de trein te sturen. Die kwam vanuit A’dam niet verder dan Maarssen alwaar ze pas de 4e (!) bus in kon. 1,5 uur later dan gepland was ze op plaats van bestemming. Je schaamt je rot.
Haal je motorrijbewijs en scheur op elk moment dat het je uitkomt naar Apeldoorn, van deur tot deur.
Een jaar lang heb ik steeds in tegengestelde richting met de Schiphollijn getreind.
Altijd een zitplaats en alleen met twee stormen een vertraging.
Daar waar het geld zit is het plezierig plaatsnemen.
Een willekeurige reiziger telt niet meer mee bij Tante Spoor.
De OV.- chipkaart is een typische Nederlandse vergissing. De alternatieven uit het buitenland liggen voor het oprapen.
Vriendelijke groet,
Het wiel opnieuw uitvinden – en dan het liefst elliptisch, niet cirkelvormig – schijnt een specialiteit van de Nederlandse politiek geworden te zijn.