Kijk, dat is nou een verhelderende manier om aan te geven hoe groot (of klein, dat is een kwestie van perspectief) die pokdalige diabolo nu eigenlijk is. Gemaakt door Mieke Roth uit Lelystad, en dat is dan ook de stad die u in de voorgrond ziet.
Het aardige is dat het hierboven gegeven beeld niet eens zo heel futuristisch is, want de NASA heeft plannen om een planetoïde te enteren, een andere baan te geven en in de buurt van de aarde te brengen. Een zachte landing in het Markermeer zie ik zo snel nog niet gebeuren, maar we krijgen de komende jaren nog wel een stukje ruimtepuin van heel, heel dichtbij te zien.
In Lelystad in Westelijke richting uitvaren en direct de ingang van het Egyptische Dodenrijk tegemoet varen?
Prachtige fotocompilatie!
Inslagen vanuit de ruimte zijn er altijd geweest.
Maar de plannen om daar een handje bij te helpen vind ik duivels megalomaan.
Vriendelijke groet,
Ik begrijp niet goed wat er megalomaan aan is. Als de techniek om het te doen er is of ontwikkeld kan worden, dan lijkt het me maar natuurlijk om het ook werkelijk te proberen.
Voor veel huidige en urgente problemen ontbreekt nu nog de techniek om deze op te lossen.
De theorie dat het uitsterven van de dinosaurus veroorzaakt is door een hevige inslag uit de ruimte moet in mijn ogen niet een ander luguber vervolg krijgen.
De mogelijkheid dat een volgende door de mensheid veroorzaakte inslag mislukt en de mensheid uitroeit moet naar mijn idee niet opgezocht worden.
Vriendelijke groet,
Mooie fotomontage. Maar 67P/Churyumov–Gerasimenko lijkt echt niet op een diabolo(beide zijden even groot met een superslanke taille). Veel meer op een 60’er jaren sokpantoffel.
De vorm van 67P heeft wel iets weg van een badeend – twee gedeelten die aan elkaar geplakt zitten met een ‘brug’ waar zo te zien relatief wat minder inslagen en ‘erosie’ heeft plaatsgevonden.
Dat doet vermoeden dat deze ‘brug’ nieuwer zou zijn en dat de beide delen (de ‘kop’ en het lijf van de badeend) pas later aan elkaar geklonterd zijn? Het zou echter ook kunnen dat die ‘brug’ een overblijfsel is van een recente inslag en daardoor relatief minder ‘erosie’ toont, een leuke puzzel.
Het enteren vereist dat je een stevig deel kan vinden en er niet zoveel impuls in gaat stoppen dat het hele ding weer in onderdelen uiteen brokkelt. Ik ben trouwens ook razend benieuwd of het gaat lukken met de landing van Philae… en naar de chemische samenstelling aan het oppervlak:
http://online.liebertpub.com/doi/abs/10.1089/ast.2005.5.622
Ja, badeendje bleek inderdaad een goede vergelijking. De illustratie is geen fotocompilatie maar een daadwerkelijke 3d rendering. Ik heb eerst 67P in 3d (ZBrush) gemodelleerd en daarna ook daadwerkelijk in het IJsselmeer neergelegd. Het enige probleem was dat het IJsselmeer is gemiddeld maar 5-7 meter diep. Ik moest de meteoor dus een tikkie de bodem in drukken..
Hi Mieke Roth,
Mooi gedaan! Het is leuk dat je onder het centrale deel door zou kunnen zeilen, dat lijkt me wel een toeristenattractie.
Op wikipedia lees ik dat 67P mogelijk een ‘contact binary’ zou zijn die ontstaan is door de botsing van twee kometen, maar er zijn ook nog andere verklaringen voor de ‘badeendje’ vormgeving.
Zo is 67P een jonge komeet en de oorspronkelijke baan kwam niet dichter bij de zon dan 4 AU (AU = afstand Aarde-zon). Pas in 1840 scheerde de komeet langs Jupiter en in 1959 nogmaals, waardoor de baan veranderde en 67P nu tot op 1,3 AU de zon nadert.
De passage in 2015 wordt pas de 10e keer dat 67P de zon dicht gaat naderen. Men denkt dat de meeste veranderingen aan het oppervlak het gevolg zijn van die voorgaande negen ‘close encounters’. Mogelijk verdampt de ‘brug’ tussen de twee delen van de badeend makkelijker omdat die deels uit ijs zou bestaan.