Dat is nou aardig: vier promotieplaatsen in Leiden voor onderzoek naar de wijze waarop de kunsten – u mag dit zo breed lezen als u zelf wil – vorm hielpen geven aan de samenleving. Een project dat me boeit (zie hier, onder #3) en waar straks ongetwijfeld mensen werken die ik met belangstelling zal volgen. Ik lees dus positief gestemd de personeelsadvertentie maar stuit dan op het volgende:
The successful candidate will have a Master’s or Research Master’s degree and will have obtained this degree no longer than four years ago.
Het is niet voor het eerst dat ik dit soort bepalingen zie – vroeger was het twee jaar – maar het is ondertussen wel een herinnering aan de irrationaliteit van de academische sollicitatieprocedures. In feite worden hier immers de mensen uitgesloten die nuttige praktijkervaring hebben opgedaan, al wat langer in het veld meelopen en die hun promotor iets nuttigs zouden kunnen vertellen. Je hoeft niet heel boosaardig te zijn om dit te decoderen als: “we willen mensen die net afgestudeerd en een beetje serviel zijn”.
The MA thesis must be of a high quality, with a grade of at least 8.0 on a ten-point scale
Dit zou een zinvolle eis kunnen zijn, mits alle universiteiten op dezelfde wijze cijferen. Dat is echter evident niet waar, zoals elke student weet die college volgt aan twee instituten. Om een persoonlijk voorbeeld te halen: aan de Vrije Universiteit haalde ik altijd achten en zou mijn scriptie ook wel een acht hebben gekregen, aan de Leidse rijksuniversiteit haalde ik altijd negens en dat was ook het cijfer van mijn scriptie. Zolang universiteiten niet hetzelfde cijferen, is deze voorwaarde redelijk zinloos.
Ik zal de vier promovendi met belangstelling volgen. Het zullen intelligente jonge mensen zijn die echt wel iets kunnen en me iets nieuws kunnen vertellen. Ze hebben hun benoeming echter niet te danken aan een rationele benoemingsprocedure en dat zou aan een universiteit toch eigenlijk wel moeten.
Shit: ik ben al een jaar te lang master! Weer niet!!!
Ik ben geen master. Ik kán iets.
Volgens mij is hier iets anders aan de hand, zo oud als de weg naar Rome.
Ik heb ooit een oudhistoricus gekend die was afgestudeerd op de Romeinse epigrafie van Spanje betreffende landeigendom. Op een dag zag hij een advertentie voor een AIO-plaats voor iemand die was afgestudeerd op de Romeinse epigrafie van Spanje betreffende landeigendom. Hij solliciteerde en werd afgewezen.
Een paar maanden later sprak hij toevallig iemand die van de vacature wist. Diens eerste opmerking:
“Ze waren stomverbaasd dat er nóg zo iemand was.”