Het is vermoedelijk teveel eer voor het ooit betrouwbare spoorwegbedrijf, maar wat Laura was voor Petrarca, is de stiltecoupé voor mij: een vast punt om mijn eigen gemoedstoestand te ijken. Heb ik veel werk te doen, dan plaats ik de kletsende proleten in mijn fantasie onder sprinklerinstallaties of op schietstoelen en ga ik ergens anders zitten werken. Heb ik het redelijk druk, dan spreek ik mensen aan op hun wangedrag en informeer ik naar de oorzaken. Heb ik niets om handen, dan laat ik de mensen maar begaan.
Vandaag liep het anders. Ik kwam binnen en zag ergens iemand die met zijn bagage drie stoelen bezet hield. Ik keek hem aan om toestemming te vragen, pakte een van de rugzakken en legde die in het rek. “Sorry,” hoorde ik vervolgens een jonge vrouw zeggen, die aan de overkant zat, ingeklemd tussen nog meer bagage. Ze stond op, een jonge man in haar gezelschap stond ook op, en ze legden wat tassen in het bagagerek. Vreemdelingen zeker, die verdwaald waren zeker, want ze spraken Spaans en hadden vermoedelijk het bagagerek niet gezien.
Toen ze hun gesprek voortzetten, heb ik er niets van gezegd. Misschien kwam het doordat ze, toen ze eenmaal hadden gezien dat er bagagerekken waren, daar zelf hun spullen op legden. Dit waren geen onbeschofte Hollanders. Misschien kwam het doordat ik geen zin had mensen die in Nederland te gast zijn, tweemaal te confronteren met het feit dat ze de gedragscodes hier niet kennen. Misschien een combinatie.
Ik weet het niet goed. Zoals ik al zei: de stiltecoupé is een ijkpunt. Je leert je eigen reacties op ongemak peilen. De stiltecoupé confronteert je met jezelf.
****
Hier had ik mijn stukje willen afronden, maar inmiddels is in Utrecht een echtpaar ingestapt dat vooralsnog niet heeft gezwegen. Nu ik niets tegen die Spanjaarden heb gezegd, ben ik hypocriet als ik tegen die mensen wél wat zeg.
Ik word vandaag iets te vaak met mezelf geconfronteerd. Er moeten schietstoelen in de stiltecoupé, en wel nu meteen.
Waarom hypocriet? De Nederlanders horen beter te weten! En de Spanjaarden verstaan het toch niet als je de anderen uitfoetert. 😉
Jona, als wij elkaar (binnenkort?) treffen zal ik mijn verhalenbundel ‘Busschrijvingen’ meebrengen. Eén van de vele busontmoetingen die ik erin beschreven heb handelt over een vergelijkbaar geval. Het verschil: in de bus bestaat geen stiltecoupé. (net zo min als die in de praktijk van alledag in de trein bestaat overigens)
’t Zou niet hypocriet zijn, maar een beschaafde fijnafstemming van beheerste emotionele uitingen.
Ik zou ook een stemming willen over de noodzaak van schietstoelen: kunnen we daar de waterschapsverkiezingen niet voor gebruiken?
Het is onmogelijk als mens te functioneren zonder (nu en dan, hier en daar) hypocriet te zijn. Dus ga je gang 😉
En moet het dak van de trein dan opengaan of juist verstevigd worden?
😉
Vanavond ga ik in gesprek, o.a. over de betekenis van het woord ‘ verlangen’ in een mensenleven.
Ik neem jouw verhaal mee. Kan de avond in elk geval met een vette glimlach worden afgesloten.