Zoals de lezers van deze kleine blog weten, reisde ik onlangs van Teheran naar Mashhad. Ik belandde halverwege in een hotel waar ik een paar jaar geleden ook al eens had geslapen. Er stonden destijds wat waterpijpen, prachtig uitgesteld, zodat mijn reisgenoot en ik meteen besloten er een te roken. Geen probleem, zei de man van het hotel, het zou alleen even duren voor het bestelde kon worden gebracht.

Vol verwachting zetten we ons in de lobby, waar onze rookwaren na een half uurtje inderdaad voor ons werden uitgesteld. Zoals te verwachten viel, waren we al snel vervuld van een intens gevoel van gelukzaligheid.

De volgende ochtend aan het ontbijt vertelden we een van onze reisgenoten dat we hem hadden gemist, hij zou ook van de rookwaren hebben genoten. Hij keek verbaasd op. Wisten we niet dat waterpijpen waren verboden in de Iraanse horeca?

Nee, dat wisten we niet. (Ter verontschuldiging voer ik aan dat het destijds ook ondenkbaar was. We hadden althans nog niet gehoord van Ab Klink.)

Langzaam begon ons echter wel duidelijk te worden waarom we een half uur op onze waterpijp hadden moeten wachten: na ons verzoek was iemand van het hotel heen en weer gegaan naar de stad om voor zijn gasten tabak te gaan halen. Ik geloof dat we bij het weggaan een stevige extra fooi hebben achtergelaten.

Dit jaar stond er geen waterpijp meer uitgesteld.

Deze blog is gratis, maar als u me wil steunen, koop dan een van mijn boeken, doe via Livius.nl een cursus of reis (bijvoorbeeld Cyprus), of doneer. U kunt de blog volgen via het Whatsapp-kanaal.