De trein die om 9:01 vanaf Amsterdam Centraal naar het oosten rijdt, is eigenlijk een heel romantische. Het is namelijk de internationale trein naar Berlijn. Elke keer dat ik mee ga, heb ik in Apeldoorn de gedachte om niet over te stappen in het boemeltje naar mijn opdrachtgever in Zutphen, maar om te blijven zitten en door te rijden naar de Duitse hoofdstad en wat Berliner Luft op te snuiven. De trein kan zo heerlijk zijn.
Helaas is deze trein doorgaans bomvol. Niet zo vreemd natuurlijk, want wie wil er nou niet naar Berlijn? Maar handig is het niet. Meestal vind ik wel een stoel, maar ik heb wel eens genoegen moeten nemen met de vloer vlak voor de uitgang. Als ik wél een stoel zou hebben, moet ik er niet op hopen dat ik mijn laptop kan openklappen om te werken. Dat gaat gewoon niet zonder mensen tot last te zijn. Dit is niet alleen een romantische trein maar ook de trein van de verspilde tijd.
Vandaag blijkt echter alles anders. Het viel me op het perron al op: het leek wel rustiger dan anders. In de trein blijken royaal stoelen vrij te zijn. Ik kan zelfs een zitplaats vinden bij een van de tafeltjes, waarop nu mijn computertje staat. De weinige medereizigers zijn rustig. Soms is het “krantje, croissantje” van Hanja May-Weggen geen hol geleuter. De spoorwegen houden hun wonderen verborgen tot ze die, opeens, tonen in hun hoge staat. Soms maken de spoorwegen waar wat ze beloven.
De trein zet zich in beweging en dan verneem ik de reden waarom de spoorwegen vandaag hun beloften waarmaken. Er is een staking in Duitsland en de trein rijdt niet verder dan de grens. Ik wil niet zeggen dat ik me schuldig voel omdat ik geniet terwijl anderen zijn gedupeerd, maar zoals het leven soms mooi is, zo is het soms ook erg wreed.
Waarom stoppen ze bij de grens? Door de staking is het lekker rustig op het Duitse spoor en zouden ze vrijuit door moeten kunnen racen tot Berlijn, of tot de eerstkomende nietgoedstaande wissel. Wie doet ze wat.
Ze stoppen net over de grens voor een andere locomotief en een andere machinist. Een Duitse machinist, en die staakt! Inderdaad kan de 2e klas erg vol zijn, want het zijn over het algemeen gereserveerde zitplaatsen. In de 1e klas is echter altijd plaats. Voor mij is de reis naar Berlijn retro-reizen, heerlijk!
Typisch gevalletje van sneeuwklokjestijd.