Hartelijk dank, gastvrouw!
Gouden logeerdagen
bracht ik onlangs in uw
buitenhuis door.Jammer alleen van die
Achaemenidenvaas,
maar er zijn heel goede
lijmsoorten, hoor!
Als u de versvorm als een ollekebolleke hebt geïdentificeerd, weet u ook wie de dichter is. Inderdaad, Drs. P. Daarover later nog een keer, nu even iets over de Achaemenidenvaas, die ik fotografeerde in het momenteel gesloten museum van de opgraving van Persepolis. Gebroken en wel – ik bedoel de vaas – en zo te zien gerepareerd met een heel goede lijmsoort.
De vaas is gemaakt van albast, een niet al te harde kalksteensoort. Toch is het, anders dan de goede doctorandus impliceert, niet zomaar breekbaar. Deze vaas is in de vernieling gegaan doordat er een gebouw op neerstortte. Aangezien Drs.P. niet schrijft dat hij het buitenhuis heeft laten instorten, zal hij een mokerhamer hebben benut bij het breken van zijn Achaimenidenvaas.
Albast is afkomstig uit Midden-Egypte, waar het materiaal werd gebruikt voor zogenaamde canopen: vazen waarin de organen werden bewaard die bij het maken van een mummie uit een lichaam werden gehaald. Onze Achaimenidenvaas lijkt er wel een beetje op, al ontbreekt het karakteristieke dekseltje, dat de vorm heeft van een dierenhoofd. Ik zou er niet van opkijken als iemand zou vaststellen dat deze vaas uit een canopenatelier kwam.
De Egyptische herkomst betekent dat deze vaas ook in het oude Perzië iets zeldzaams moet zijn geweest. Helemaal uniek was het stuk echter niet. Het museum in Teheran exposeert een in Persepolis gevonden albasten bord met de naam van koning Xerxes erop, in hiërogliefen. Zoiets ontbreekt op de vaas uit Persepolis, maar het is plausibel dat de twee voorwerpen behoren bij hetzelfde verzameling.
[Dit was de 101e aflevering in mijn reeks museumstukken; een overzicht is hier.]
De heer Polzer is een bijzonder man (en dat is hij!) Wees ervan bewust, dat de man in meer van zijn werken beweringen heeft gedaan die meer gericht waren op verstrooiing dan bedoeld als een waarheidsgetrouwe weergave der geschiedenis. Zo hebben er nimmer bij herhaling dode juffrouwen in het trapportaal gelegen waarvoor een aldaar gelogeerde commensaal verantwoordelijk was, ging de familie die zich per open slede door de Russische vlakte spoedde (waarbij de wolven zich tegoed deden aan deze familie) helemaal niet naar Omsk en kreeg de tweeling op leeftijd al helemaal geen dodelijke ruzie over de jurken welke zij hadden geërfd. Tot in lengte van dagen hebben zij deze jurken gedragen, waarbij de dames elkaar bewonderend aan konden kijken. Derhalve bevatte de koffie die zij voor elkaar plachten te zetten nimmer het gewraakte gif. Een ouderwets schepje Buisman, dat wel (hoewel ook dat geen positieve bijdrage aan de gezondheid schijnt te leveren)
Trouwens, het café in Sneek heeft helemaal geen lampenkappen.
Maar ik mag toch nog wel hopen dat de veerpont heen en weer blijft gaan?
Nee, want dat verzekerde een econoom.
En we hebben allemaal gezien wat economische inzichten waard zijn.
De deksels stellen de vier zonen van Horus voor. De jakhals Doeamoetef beschermt de maag, de baviaan Hapy de longen, de havik Kebesenoef de darmen. De vierde heeft een mensenhoofd en stelt Amset voor. Hij beschermt de lever. Soms zie je ook wel alleen menselijke hoofden zoals in het graf van Toetanchamon.