Ongetwijfeld zijn er dikke boeken over onderhandelingsstrategieën geschreven. Die heb ik er niet op nageslagen, maar ik wil er desondanks – dat is bloggers eigen – iets over kwijt. Dit stukje gaat namelijk niet over onderhandelen, maar dat merkt u zo.
Je hebt, denk ik, twee soorten onderhandelingen. Soms is het doel duidelijk, bijvoorbeeld als de prijs van een product moet worden vastgesteld: de één vraagt honderd euro, de ander biedt tachtig, en na wat loven en bieden worden ze het eens over negentig. In andere gevallen zijn de onderhandelingen echter niet zo symmetrisch. De partijen hebben het dan over verschillende dingen. Dat is het geval bij de onderhandelingen tussen Griekenland en zijn crediteurs.
Aan de ene zijde staat de Griekse regering. Die heeft van eerdere regeringen een schuldenberg geërfd en vraagt een betalingsregeling. De crediteuren piekeren daar niet over: de Grieken zullen betalen. Het lijkt op een onderhandeling van de eerste soort, waarbij je elkaar ergens halverwege kunt ontmoeten. Maar schijn bedriegt, zoals we zien als we naar de argumenten kijken.
Eerst de crediteuren. Die zeggen: “Griekenland moet betalen, want anders ontstaat een cultuur waarin andere schuldenlanden er ook met de pet naar gooien, en dan is de euro voorgoed mislukt”. De crediteurs zijn eigenlijk helemaal niet in het geld geïnteresseerd, maar in de stabiliteit van het diplomatieke stelsel: ze willen dat het principe intact blijft dat pacta sunt servanda, “afspraken moeten worden nageleefd”.
De Grieken zeggen: “we zouden wel willen betalen, maar we kunnen niet verder in het eigen vlees snijden”. Ze zijn vooral geïnteresseerd in de stabiliteit van hun samenleving. Je laat gepensioneerden niet creperen.
Dit betekent dat de twee partijen er belang bij hebben de onderhandelingen zo lang mogelijk te laten duren. Misschien – ik ben wantrouwig genoeg om te zeggen: vrijwel zeker – ligt er al weken een perfect plan klaar waarover iedereen het eens is, maar kan men dat niet naar buiten brengen. De crediteurs zouden dan immers de indruk wekken dat wie onder de afspraken uit wil, geen lijdensweg hoeft te begaan, terwijl de Griekse regering het ongetwijfeld bittere compromis alleen door het parlement krijgt als duidelijk is dat men tot het uiterste is gegaan om iets beters te krijgen.
Om deze reden heb ik de laatste weken het gevoel gehad naar een toneelstuk te kijken. Dit was virtuele politiek: de crediteuren deden alsof ze van Griekenland de laatste cent terug wilden, in het volle bewustzijn dat tijdrekken belangrijker was om de stabiliteit van het diplomatieke stelsel te bewaren, terwijl Griekenland de zaak traineerde, hoewel dit meer voor consumptie in Griekenland was dan om Europa te overtuigen.
Het laatste bedrijf van het toneelstuk lijkt nu begonnen. Als het compromis dat nu is bereikt niet duurzaam is, zijn de gevolgen niet te overzien. Als het compromis wel stand houdt, zal de schade minder zijn, maar zijn er nog steeds sectoren die hard zijn geraakt. Wie het afgelopen jaar vanuit Nederland naar buiten de euro-zone moest, heeft gemerkt dat het buitenland fors duurder werd.
Het ergste is echter dat mensen het toneelstuk hebben doorzien. Ik verbeeld me niet dat ik u in dit stukje echt iets verrassends heb verteld. Het is moeilijk respect te hebben voor de acteurs in dit toneelstuk. Hoe zou het toch komen dat mensen zo weinig vertrouwen hebben in de politiek?
U heeft waarschijnlijk wel gelijk, maar het is elke dag theater in Den Haag en Brussel.
U gelooft toch niet dat Jos van Rey 24/7 wordt afgeluisterd, hehalve als Teeven belt, uhu.
Ik wacht nog steeds op de onderste MH17 steen, die Rutte heeft beloofd. Als Nederlander is je leven blijkbaar weinig waard.
Nou ja dat geldt gelukkig niet alleen voor Nederlanders, van onze regering kunnen Armeniers ook doodvallen met hun kwestie.
laten we het dan maar niet hebben over Pgb, het uitknijpen van ouderen en het feit dat Brussel een ondemocratische bende is. Maar ja, Den Haag is niet veel democratischer. Debatten zijn toneel waar mensen voor de bhune staan te schreeuwen. Niemand luistert echt naar elkaar en de beslissingen zijn in achterkamertjes algemaakt.
Zo kan ik nog wat pagina’s doorschrijven maar helaas moet ik weer aan het werk.
Ik geloof niet meer in de politiek, ik geloof ook zeker niet meer in democratie.
Democratie is een spel voor de politici, waarbij ze mensen een probleem aanpraten en zeggen dat zij het wel gaan oplossen als je maar op ze stemt.
Ik heb in mijn jeugd lang op een boederij gewerkt en stemvee verzamelen lijkt een beetje op koeien mennen. Dememocratie met onze media is vragen om problemen.
Ik had ooit eens het idee dat ik wel politiek actief wilde zijn, maar ik realiseerde me a snel dat een rot systeem niet van binnen uit te veranderen is.
Het gekke is: ik geloof eigenlijk wel dat mensen hun best doen en het beste met anderen voor hebben. Dat vertrouwen blijft, al wordt het keer op keer beschaamd en heb ik duidelijke bewijzen voor het tegendeel. Ik weet niet waarom ik vertrouwen houd – het is gewoon onlogisch.
Mijn excuses voor mijn taal en schrijffouten. Ik moet blijkbaar geen reacties invoeren op mijn tablet.
Ik geloof best dat het grootste deel van de mensen zijn best doet.
Maar dan is er altijd “het politieke spel”. Sommige politici genieten daar zichtbaar van, maar dat is nu juist wat goede beslissingen in de weg staat. We zijn blijkbaar zo opgevoed met propaganda dat dit de juiste weg is. Vrij naïef dachten de Amerikanen dat het wel goed zou komen in Irak / Afghanistan als ze eenmaal democratie gebracht hadden en vrij naïef hoopte ook ik in het begin van de Arabische lente dat het wel goed zou komen in Egypte.
Inmiddels denk ik dat een raad van wijze wetenschappers en daar aan verbonden universiteiten een betere oplossing voor een regeringsvorm is. Deze mensen dienen dan wel beschermt te worden tegen lobby groepen en na hun regering moeten ze met pensioen of ze moeten terugkeren op de universiteit. Onder geen beding mogen ze iets te maken hebben met bedrijven waarover ze eerder besloten. Dit om elke schijn van belangenverstrengeling te voorkomen.
Tot zo ver mijn politieke utopie 😉
“Ze zijn vooral geïnteresseerd in de stabiliteit van hun samenleving. ”
Is dat zo? Klinkt wel heel erg mooi hoor. Ik zie hier vooral een politieke partij die vasthoudt aan de verkiezingsbeloften, zonder compromissen te willen sluiten die slecht zijn voor de populariteit. Hun ‘argumenten’ zijn daar ook naar. Dat ze dit van de vorige regering hebben geërfd zegt mij ook niets, het heeft hun ook de regering opgeleverd.
“Griekenland moet betalen, want anders ontstaat een cultuur waarin andere schuldenlanden er ook met de pet naar gooien, en dan is de euro voorgoed mislukt”.
Ik geloof dat dit echt een probleem is. Dat bijvoorbeeld hier ROC Leiden ‘gered’ is vind ik niet 100% positief, want het zet (weer eens) het signaal dat als je maar groot genoeg bent je alles kunt flikken: ’too big to fail’. Griekenland hoorde niet bij de EU maar ze zijn er voor de foute redenen bijgehaald. dat is flink uitgebuit. Nu is het snoei en snoeihard (ik benijd ze niets) maar er is ook jaren geprofiteerd.
Maar voor de crediteuren speelt ook het strategisch belang 9dat je niet noemt), namelijk dat de Grieken mogelijk naar andere crediteuren kunnen uitkijken. Moskou en Beijing zijn meer dan theoretisch geïnteresseerd in het huren van havens en steunpunten. Er zou zware Amerikaanse druk op de EU worden uitgevoerd om geen gat te laten vallen in de NAVO-zuidas. Al eens afgevraagd waarom het Griekse leger nog steeds niet wegbezuinigd is?
Dit is voor de EU helzelfde als een koorddans-act. Alleen op terugbetaling staan is er echt niet bij.
“Die heeft van eerdere regeringen een schuldenberg geërfd en vraagt een betalingsregeling. De crediteuren piekeren daar niet over: de Grieken zullen betalen.”
Dat is niet het issue. Die betalingsregeling is er al lang, alleen willen de crediteuren garanties en controlemogelijkheden op het nakomen van de afspraken. Het probleem is namelijk niet dat de Grieken niet kunnen betalen, dat weten we al lang. Het probleem is dat de Grieken afspraken over betalingsregelingen maar niet nakomen.
Manfred:
Grappig redenatie. Heb je zelf eigenlijk wel in de gaten wat je hier schrijft?
Ja, dat weet ik. Als ze wel konden betalen was er natuurlijk geen betalingsregeling nodig.
Eh, een betalingsregeling zullen ze ook moeten kunnen betalen. Als dat niet lukt dan deugt de regeling dus niet.
Volg je nieuws eigenlijk wel? Het gaat bijvoorbeeld om het vervroegen van de pensioengerechtigde leeftijd zodat de premies betaalbaar blijven voor de Grieken. Deze afspraak is onderdeel van de betalingsregeling maar heeft niets met terugbetaling te maken.
Ik begrijp opeens de verwarring die ik heb veroorzaakt. Met betalingsregeling doel ik op de voorwaarden die de ECB/IMF stellen aan het geven/lenen van (nieuw) geld aan Griekenland. Dat is iets anders dan een terugbetalingsregeling die gaat over het aflossen van een (oude) lening.
Mij doet het denken aan een geheel andere Griekse tragedie over compromissen.
Elke Griek kent wel het verhaal van Maria Callas, de schone nachtegaal die zo vaak in haar kleedkamer wat toonladders verstouwde met een slang op haar nakende borsten en elke Griek in die jaren wist hoe die slang daar zo gekomen was. Toen Maria nog pas net zong leerde e een jonge Griekse god kennen die veel weg had van de zoon van Bachus, krioelende baard en een mooi stevig lijf, zachte ogen. Het is waarschijnlijk vanwege die laatste eigenschap dat hij werd gevraagd de druiven voor de muzen van de goden te plukken, zodat zij deze in de gunst konden komen bij de goden door de trossen druiven sensueel in hun keelgat te laten verdwijnen. Zijn huid was bruin gebrand door het plukken in de ochtend- en de avondzon.
Hun liefde was hartstochtelijk maar er moesten compromissen worden gesloten daar Maria niets anders deed dan de wereld te bestormen met de vruchten uit haar keel en de zoon van Bachus wegens werkzaamheden aan de wijngaard was gekluisterd.
Na veel aftasten, toegeven en terugtrekmanoeuvres besloot het liefdespaar elke dag om 5 uur elkaar lief te hebben op een ieder daartoe vastgestelde solitaire plaats. De zoon van Bachus in huisje in de gaard en Maria in de kleedkamer van het operahuis waar ze vertoefde. De oplossing leek wel altijd voor handen zijn geweest want hun wederzijdse tedere genegenheid begon absolute vormen aan te nemen.
Ongeveer een half jaar na het gesloten compromis ging Maria om iets voor vijven naar haar kleedkamer in het Scala van Milaan om de liefde te kunnen bedrijven met haar goddelijke druivenplukker. Voor de deur lag echter een slang haar link aan te kijken. Ze maakte rechtsomkeer om de directeur te waarschuwen maar bedacht zich op het laatste moment. Ze keek, ze keek hoe de slang haar aan bleef kijken en in zich langmaakte en in kronkels legde. Maria keek nu gefascineerd toe en telde de kronkels, ze kwam tot 23, een laatste stuk fiere rechte hals en dan die ogen die haar aankeken. Het was inmiddels kwart over 5 en Maria kon met geen mogelijkheid haar kleedkamer in, ze deed nog een laatste poging, iets meer op haar gemak bij de slang, deed ze een stap naar voren om bij de klink te komen, de slang draaide met haar mee.
In haar kleedkamer nestelde de slang zich rond haar buik en borsten en tegen de tijd dat zij op moest, trok de slag zich terug op de rieten stoel in het midden van de kleedkamer om even later in het niets te verdwijnen. Zo ging dat dag in dag uit tot ze Onasis ontmoette die zich wilde bevrijden van haar beest. Er was maar een soort compromis, ongeveer het compromis van de grieken nu, ik blijf bij je maar het beest blijft.
En zo kronkelde Onasis zich in haar gunsten, totdat Jacky opdoemde. Mensen komen, mensen gaan maar de liefde voor de slang bleef tot in haar eeuwigheid bestaan.
Deze Griekse klucht maakt met de dag meer kans uit de geschiedenis te worden geschreven. Het lijkt me meer een plaats verdienen in de Historiette.
In het kader van ‘Wat is die politiek toch onbetrouwbaar’ wil ik u een grove honderd jaar mee terugnemen in de tijd, alhier te lande. Vooral in de Veenkoloniën was de onderdrukking en uitbuiting van arbeiders zó sterk, dat een rechtgeaard dominee daar niet anders kon dan het prediken van de bijbel te vervangen door het prediken van revolutie. Toen deze (voormalig) dominee uiteindelijk als allereerste socialist in de Tweede Kamer werd verkozen weigerde de koning hem diens traditionele handschudding. Na vier jaren zinloos werk als parlementariër hield de voormalig dominee het voor gezien. Zijn conclusie was dat parlement een mooi woord was voor het instituut waarvan hij vier jaar deel had uitgemaakt. “Het woord bestaat uit twee delen afkomstig uit het Latijn” zo verzekerde hij “Parlare (praten) en mentire (liegen)” luidde zijn uitleg. Daarna zou hij zich wijden aan zijn meesterwerk “Van Christen Tot Anarchist”.
Zelfs als ’s mans etymologische uitleg niet voor vol wordt aangezien is de gedachte erachter nog een demasqué van de intenties van ons politiek bestel.
Wij hoeven niet jaloers te zijn op de situatie waarin de gemiddelde Griek zich bevindt. Op één vlak zijn zij ons echter stevig de baas: anders dan in de rest van Europa heeft de Griek met een laag tot (landelijk) gemiddeld inkomen een regering welke daadwerkelijk voor zijn belangen opkomt. Ik wil niet zo ver gaan Marx’ Verehlendungstheorie te omhelzen. Dat er echter geen betere motivatie bestaat dan de noodzaak lijkt mij evident. Ik ben benieuwd of Tsipras c.s. in staat zullen blijken daaraan gevolg te geven en met een werkelijke oplossing komen. Mij lijkt dat verder uitstel de zaak uiteindelijk geen goed zal doen. Maar wie ben ik? Ik bestuur geen land, maar slechts een eenvoudige autobus.
Ik vraag me af of er wel sprake is van plannen die klaarliggen en bewuste vertragingsmanoeuvres. Ik vrees dat het eerder knullige improvisatie dan een uitgeschreven stuk is. Idem voor de crisis in Oekraïne.
Net als Dirk moet ik denken aan het aloude politieke spreekwoord “veronderstel nooit een samenzwering waar menselijke stupiditeit een afdoende verklaring is.”
Voor wat betreft die stupiditeit – vijf jaar geleden, toen de Griekse crisis begon, had direct stevig ingegrepen moeten worden. Nee, Griekenland niet uit de Euro. In plaats daarvan een twee valuta systeem. Verschillende Balkanlanden kennen het en profiteren zo van twee walletjes. Suriname kent zelfs drie valuta: de lokale SRD, de Euro en de USD. Het land is financieel al 13 jaar stabiel, ondanks een nog veel lagere competentie. In het geval van Griekenland had de Europese Centrale Bank dan de Euro tegoeden van de Griekse burgers kunnen garanderen om kapitaalvlucht te voorkomen.
Dan was Europa nog goedkoper uit geweest ook. En destijds was Griekenland nog niet too big to fail; het dreigt het nu te worden.
Overigens is op de Cypriotische crisis van twee jaar geleden wel bijzonder competent gereageerd. Maar ja, mensen herinneren zich de mislukkingen vaak gemakkelijker.