Onlangs werd ik vijftig en ik weet: ik ben niet jong meer. Zoiets merk je aan een paar grote en een boel kleine zaken, maar ik vond het te vroeg om mezelf oud te vinden. Anderen zien dat anders, zo ontdekte ik.
Ik moet vanmiddag naar Gent. De waarheid gebiedt echter te zeggen dat ik niet precies weet hoe ik voor die internationale reis moet betalen met de chipkaart die de vervoersbedrijven ons hebben opgedrongen. Inchecken, naar Roosendaal sporen, uitchecken, op dat station een nieuw kaartje kopen, aansluiting missen, instappen in het boemeltje naar Antwerpen, daar een nieuw kaartje kopen – zoiets herinnerde ik me van de vorige keer. Ik ben de enige niet die het niet langer weet (lees maar).
Dat moest toch makkelijker kunnen, bedacht ik, en dus vervoegde ik me bij het loket. “Ik snap het systeem niet meer zo goed,” zei ik tegen de medewerker achter het loket, in de hoop dat het me nu eens werd uitgelegd.
Blijkbaar geld ik, in de ogen van de NS, daarmee automatisch als bejaard. De medewerker vroeg me namelijk meteen of ik zestig-plus-korting had.
In NS automaten kun je voor grote Belgische stations kaartjes incl evt Nederlandse korting kopen. Succes ermee
We zijn hier getuige van een vreemd natuurverschijnsel: Jona zit in de trein van Buchara naar Tasjkent (zie vorige stukje) én is onderweg naar Gent… Of zou de Shark na Tasjkent gelijk doorrijden naar Gent?
Net als Sint-Nicolaas heb ik de gave der bilocatie.
Dat roept natuurlijk de vraag op naar het verband tussen Jona en Sint-Nicolaas… ik verwacht er veel van!
Ik geloof in Sint-Nicolaas en hij gelooft in mij.
Troost je, in mijn woonplaats Amstelveen/ Amsterdam, heb ik het ook genoeg aan expats uit moeten leggen van 30, die er ook geen bal van snapten. Laat staan toeristen. Zeer onduidelijk systeem.
Maar Jona, waarom reis je niet gewoon per walvis zoals vroeger?
*duikt onder*