De bovenstaande, kobaltblauwe schijven zijn misschien niet heel mooi, maar ze zijn wel erg interessant. Ze zijn namelijk gemaakt van halfbewerkt glas. In de veertiende eeuw v.Chr. was men er in Egypte in geslaagd silica (siliciumdioxide) en soda zó te mengen met kalkpoeder, dat het bewerkbaar en vervormbaar werd. Door metaaloxiden toe te voegen, konden de eerste glasmeesters diverse kleuren produceren.
Dit was aantrekkelijk, want de bestanddelen waren overal voorhanden, zodat glas betrekkelijk goedkoop was. Dit kobaltblauwe glas was een mooie vervanger voor lapis lazuli, dat moest worden geïmporteerd uit oostelijk Afghanistan.
Deze vijf schijven zijn, met nog 170 andere, gevonden in het zogeheten Uluburun-wrak. Een stuk hout dat dendrochronologisch viel te dateren, komt van een ceder die kort na 1305 v.Chr. is geveld. Het schip moet in het eerste kwart van de dertiende eeuw zijn gezonken tijdens een reis vanuit een Syrische havenstad, waar de meeste lading aan boord is genomen, richting Rhodos of de Myceense steden in Griekenland.
De glasbaren uit het wrak van Uluburun zijn te zien in het Museum voor onderwaterarcheologie in het Turkse Bodrum. Geen museum ter wereld is op een spectaculairder punt gebouwd: op een enorme rots, in een voormalig Kruisvaarderskasteel, dat op zijn beurt weer is opgetrokken uit stenen van het voormalige mausoleum van Halikarnassos.
[Dit was de 119e aflevering in mijn reeks museumstukken; een overzicht is hier.]
Deze ingots zouden mogelijk afkomstig zijn uit Amarna, waar glas-mallen zijn gevonden met exact dezelfde afmetingen. Opmerkelijk is wel dat slechts een heel klein deel van deze ingots voldoende onderzocht werd