Parijs is méér dan de hoofdstad van Frankrijk. Het is de stad waar in de achttiende eeuw de ideeën van de Verlichting werden geconcipieerd en in de praktijk gebracht. Het is de basis waarvandaan Napoleon deze ideeën exporteerde, onder andere naar Egypte. Het is een plaats met een spreekwoordelijk losse seksuele moraal. Het is de belichaming van een land dat, trots op zijn laïcité, religieuze symbolen in het openbaar onderwijs verbiedt. Het biedt ruimte aan de meest vrije pers ter wereld.
Parijs is, tot slot, de plek waar de coördinatie plaatsvindt van militaire operaties in islamitische landen als Libië, Mali en Syrië. Dat is niet van vandaag of gisteren: het assertieve contraterrorismebeleid is ontworpen na de metro-aanslagen van ’95. Parijs staat hoog op de lijst van steden waaraan jihadisten een hekel hebben. Het is de hoofdstad van een militair actieve staat met een traditie van secularisme en Verlichting.
Niet alle West-Europese landen zijn even militair actief in de islamitische wereld, maar ze delen wel allemaal de normen van Verlichtingsdenken en secularisme. In die zin is de aanval op Parijs een aanval op ons allemaal. We zullen er nog meer gaan meemaken. Doodsimpel omdat Europa een logisch militair doelwit is.
Jihadisten zijn fanatiek en wijzen onze waarden af, maar zijn niet dom. Een Bin Laden wist dat hij nooit in staat zou zijn de Verenigde Staten te verslaan en deed daarom vooral zijn best de wereld te tonen dat Amerika niet onoverwinnelijk was. Je kunt zeggen dat hij in dat doel is geslaagd, zoals de islamisten er in de voorgaande generatie in waren geslaagd te bewijzen dat de Sovjet-Unie een reus op lemen voeten was. Vanuit islamistisch perspectief geldt: de islam heeft het communisme helpen omvallen, de islam heeft de macht van Amerika gebroken. De wereldheerschappij is nog niet binnen handbereik, maar men kan langzamerhand iets ambitieuzer zijn en het destabiliseren van het verdeelde Europa is een voor de hand liggende volgende stap.
O ja. Europa. U weet wel, dat is de potentiële supermacht die almaar niet in staat is tot eensgezindheid. In Europa moeten achtentwintig – achtentwintig! – lokale regeringen instemmen voordat een besluit kan worden genomen. Europa is te verstikt in de stroperige overlegstructuren om de Griekse schuldencrisis op te lossen. Europa belijdt mensenrechten maar is niet bij machte een Hongarije tot de orde te roepen. Als een Oekraïne zich voor Europa uitspreekt, hoeft Poetin maar “boe” te roepen en Europa kruipt in zijn schulp. Kortom: val Europa aan, en je kunt als jihadist genieten van de aanblik van een verdeeld werelddeel dat tegen je zal blaffen maar niet kan bijten.
Er is de laatste twee dagen een hoop gemeningvormd. We hebben gelezen dat “links” verantwoordelijk was, dat alles een gevolg is van Bush’ inval in Irak en dat het allemaal komt door het inherente kwaad in – naar keuze – godsdienst in het algemeen of de islam. (Aanname: er is een zondebok nodig.) We hebben gelezen dat Obama moest erkennen dat hij te lang passief is geweest. (Aanname: in een democratisch land mag de president oorlog voeren als het volk dat niet wil.) We hebben gelezen dat we speciaal de christenen in het Midden-Oosten moeten beschermen en dat er een eeuwige clash of civilizations is tussen Het Westen en Het Oosten. (Aanname: ISIS heeft gelijk – het gaat om christendom versus islam.) We hebben gelezen dat we hypocriet zijn omdat we wél geschokt zijn door Parijs maar niet door Beiroet of door het in de Sinaï ontplofte vliegtuig. (Aanname: je moet even van slag zijn om mensen die je niet kent als om mensen die je wel kent.)
Het zal allemaal wel. Volgens mij wordt het belangrijkste almaar niet gezegd. Dat is dat ISIS de druk op Europa aan het opvoeren is en dat de terroristische organisatie, zolang Europa verdeeld is, een alleszins redelijke kans maakt een aanzienlijke puinhoop te scheppen. Wil Europa de schade beperken, dan zal het eensgezind zijn waarden moeten verdedigen: secularisme, Verlichting, vrijheid, openheid en tolerantie.
Die eensgezindheid kan er – en dit is mijn punt – maar op één manier komen: als Europa zelf een eenheid wordt. Militair, politiek, economisch, sociaal en cultureel.
Ik denk dat die eenheid er ook wel zal komen. In zekere zin is ze er al want een aanval op Parijs is, zoals ik al zei, een aanval op ons allemaal. We zijn als collectief aangevallen en zullen collectief onze waarden moeten verdedigen. We kunnen immers niet toestaan dat we tweemaal per jaar worden opgeschrikt door een aanslag, nu eens op een synagoge, dan weer op een theater, vervolgens op een redactie, daarna op een voetbalstadion, dan op een trein, vervolgens op een school, waarna iemand een moskee in brand steekt.
Dus zal er een eenheid komen. De vraag of Europa een eenheid moet zijn, is beantwoord. De nieuwe kernvraag, die ik de afgelopen dagen heb gemist, is welk eenheids-Europa we willen: de huidige technocratie of een democratie. Het feit dat deze vraag de afgelopen dagen niet oorverdovend heeft geklonken, suggereert dat er weinig animo is voor het tweede alternatief.
“Kortom: val Europa aan, en je kunt …..”
En hier zou je je wel eens kunnen vergissen. Val Europa aan en plotseling sluiten de rijen. Welzeker, niet iedereen neemt actief deel, maar je kunt er donder op zeggen dat werkelijk niemand Frankrijk zal tegenwerken als het maatregelen treft. En dat is genoeg. Het is de manier waarop Europa handelsconflicten wint met de VS. Ik herinner me dat Canada een Spaanse trawler aan de ketting legde. Europa steunde Spanje en de trawler was binnen de kortste keren los.
Dat is de paradox van Europa en gegeven de koloniale geschiedenis vind ik dat wel best.
“Aanname: je moet even van slag zijn om mensen die je niet kent als om mensen die je wel kent.”
Dat heb ik meer gelezen. Ken jij de slachtoffers in Parijs dan? Ik niet. Dus dat gaat niet erg op.
Wat betreft je tweede punt: ik ken Parijs wel (en ook Beiroet), maar geen Sinai. Wat we kennen, trekken we ons meer aan. Dat is gewoon menselijk en ik weiger me een schuldcomplex te laten aanpraten omdat ik Parijs erger vind dan de aanslag nu in Kenia.
Ik merk dat ik net zo van slag ben door de aanslag in april in Kenia als nu in Parijs. de reden, denk, ik is dat ik beelden gezien heb. Ik ken namelijk niemand persoonlijk, of iemand die een slachtoffer persoonlijk kent. En bij andere aanslagen is dat net zo.
Dus: ja, ik vind het vreemd dat nu (ober zo’n 3 kwartier) in het hele land alles wordt stilgelegd, terwijl in april bijna niemand snapte wat ik bedoelde toen ik mijn avatar op FB wijzigde. Maar als ik er over nadenk is dat misschien niet zo vreemd – de media bepalen hoe wij ons voelen en met wie we meeleven.
Moch Europa democratisch willen worden dan zit je met het probleem van die 25% (?) die dat niet willen.
Nog even voor de volledigheid: deze aanslagen waren niet het werk van IS maar van de westerse geheime diensten. U leest het goed, net als 9-11 en Charlie Hebdo was dit allemaal voorgekookt (‘false flag’). Waarom? Omdat onze regeringen dan de volkswoede over de moslims kunnen aanwakkeren, claimen dat we moeten terugslaan na een aanval en zo strategische landen kunnen bezetten.
Voor de goede orde – ik meld het alleen maar, dit is niet mijn mening. Mijn brein werkt gelukkig prima.
U r mad
Terrorisme heeft mogelijk de bedoeling Europa uit elkaar te spelen (al weet ik niet of je ze met die veronderstelling niet teveel strategisch krediet geeft), maar het kan Europa ook tot een grotere eenheid hameren. Europa zou opnieuw een wervend project moeten worden, maar het probleem is dat lokale politici zo gemakkelijk kunnen scoren met anti-Europese retoriek.De technocratie zorgt er bovendien voor dat het succesverhaal (70 jaar vrede in grote delen van Europa) ondergesneeuwd raakt onder lobbyisme, trojka’s, regels en regeltjes en verhalen over exuberante verloning of de ridicule maandelijkse verhuis naar Straatsburg.
Je schrijft: Wil Europa de schade beperken, dan zal het eensgezind zijn waarden moeten verdedigen: secularisme, Verlichting, vrijheid, openheid en tolerantie. Die eensgezindheid kan er – en dit is mijn punt – maar op één manier komen: als Europa zelf een eenheid wordt. Militair, politiek, economisch, sociaal en cultureel.’
Dat is in grote stappen snel thuis. Die waarden verdedigen (zijn dat alleen ‘zijn;’ waarden?), daar help je de bange burgers niet mee. Europa moet gewoon een militaire eenheid worden (en een machtige eenheid) en de vijand (want we zijn gewoon in oorlog) op eigen grondgebied bestrijden. Die échte eenheid waar men vroeger van droomde, die is onhaalbaar geworden, en, hoe graag je die wellicht ook zou zien, niet noodzakelijk om IS te bestrijden.
Eensch. Ziet waar ik ergens op deze stuitte: ‘Ook Nederland: stop met bezuinigingen en dalende kwaliteit van ons #onderwijs Kijk waar ongelijkheid toe leidt#Parijs#’’. Dat wordt een moeilijke eenheid, tussen dit soort links gebral en het rechtse gebral aan de andere kant. Ondertussen zal er toch iets gedaan moeten worden.
Beste Jona,
Ik ben het grotendeels eens met uw blog. Europa staat er slecht voor, helaas. Niet het minst door het steeds maar weer zanikken over het afstaan van soevereiniteit door een aantal landen dat per se ‘L’Europe des nations’ wil behouden. De domme zwetsers die terug willen naar ‘onze gulden’ en die vergeten dat volgens veel economen de Nederlandse economie met 15 à twintig procent zal dalen als dat zou gebeuren.
Het is inderdaad doodjammer dat de politieke, militaire, sociaal-culturele eenwording ver achterloopt op de economische unie. Europa is goed voor onze economie, maar wordt tevens gekenmerkt door het nastreven van eigenbelang door de verschillende landen. Zolang het ons voordeel oplevert, maar weinig kost, is het goed, maar als er solidariteit nodig is, bvb. met de vluchtelingen die de ellende van allerlei door Europa en Amerika gestarte of gefinancierde oorlogen ontvluchten, dan geven die landen niet thuis en bakkeleien maandenlang over een eerlijke verdeling. Europa is door die verdeeldheid noodzakelijkerwijze gedoemd om bureaucratisch en technocratisch te blijven, Altijd moet er eindeloos vergaderd worden om consensus te bereiken. Dat wekt bij de centrifugale krachten de indruk dat het een bureaucratische en technocratische bende is daar in Brussel. Ook Nederland heeft in deze veel boter op zijn hoofd. Denk maar eens aan het raadgevend referendum over de ‘Europese Grondwet’. NL heeft die Grondwet nog massaler verworpen dan Frankrijk. Achteraf bleek, na analyse van de uitslag, dat de motieven bij een groot deel van de bevolking weinig te maken hadden met het onderwerp waarover het werkelijk ging, namelijk een hervorming van de instituties, met meer transparantie en meer democratische besluitvorming.
Nu terug naar de aanslag in Parijs: natuurlijk zijn veel mensen aangeslagen en bang en voelen mee met de slachtoffers van het brute geweld. Die ‘rouw’ en dat ‘medeleven’ wordt echter grotendeels gevoed door de media en door het feit dat het nu dichter bij ons gebeurt. Het komt nu toch wel dichtbij, hoor ik vaak zeggen op de TV. Iedereen is bang dat het hier ook eens een keer raak zal zijn en dat zal helaas ook wel eens het geval zijn. Maar heeft ooit iemand uit ons rijke West-Europa gerouwd en bloemen neergelegd op een plek waar vrijwel dagelijks (Midden-Oosten) aanslagen met tientallen onschuldige doden, mannen, vrouwen en kinderen gedood zijn. Ik begrijp natuurlijk dat het fysiek onmogelijk is om dat ter plekke te gaan doen, maar berichten over tientallen doden stonden na het uitbreken van de oorlogen, enkele maanden ergens in een klein berichtje op pagina 5 of 6 van de krant. Een korte mededeling op het journaal, zo nu en dan een actualiteitenrubriek die er iets dieper op inging. Hoe hevig en hoe langdurend is de reactie geweest op het Amerikaanse bombardement op een ziekenhuis van Artsen zonder grenzen?
Toch denk ik dat we ISIS niet gelukkig moeten maken door teveel blijken van angst en ontreddering, want dat is wat ze nastreven. Daarbij moet François Hollande oppassen niet de stoere jongen uit te hangen, want wat ik met veel anderen na 9/11 dacht en voorspelde is uitgekomen. De ‘War on terror’ kan niet met de wapens gewonnen worden. Uiteindelijk – ik weet dat het heel cru klinkt, maar beleid begint met feiten en cijfers. Hoe verschrikkelijk het ook is voor de slachtoffers en nabestaanden, de onbezonnen reactie van de domme Texaanse oliemagnaat Bush heeft, omdat hij zonodig het karwei van zijn vader (Eerste Golfoorlog) moest afmaken en onder invloed van de totaal onbetrouwbare medewerkers Cheney, Rumsfeld en Wolfowitz, geholpen door de even onbetrouwbare Blair en een aantal Europese supertrouwe bondgenoten, door zijn oorlogen in Irak en Afghanistan, het hele Midden-Oosten ontwricht.
Het resultaat: honderdduizenden zoniet millioenen doden, verspreiding van Al Qaida, volledig ontwrichte infrastructuur (nog steeds) en miljoenen vluchtelingen, waar Europa nu geen raad mee weet.
U stelt terecht dat de meningen over de oorzaken en de oplossingen welig tieren.
Volgens mij leven we op dit moment in een cultuur van meningen en emoties. Door de globalisering, de social media, de pers en de ‘emotietelevisie’ waar NL trouwens heel sterk in is, vergeten we het belangrijkste: reflexie over hoe we in deze situatie verzeild geraakt zijn en hoe we er weer uit kunnen komen. De oorlog tegen terrorisme – ik val in herhaling – kan nooit gewonnen worden en het is een contradictio in terminis dat je ons model van democratie en rechtsstaat gewapenderhand kunt opleggen aan landen die tevoor deze zegeningen van de verlichting niet gekend hebben. Bovendien hebben de Amerikanen zelf blijk gegeven van hun ‘hoge ethische normen’: denk aan de Al Chraib-gevangenis, Guantanamo Bay, de meestal zonder enige vorm van proces geëxecuteerde personen die op hun ‘kaartspel’ stonden, het ontmantelen van het politie- en legerapparaat, de van tevoor kansloze strijd van hun voormalige, door henzelf aanvankelijk gefinancierde Taliban in Afghanistan.
Ik kan geen precieze ‘hoofdzondebok’ aanwijzen, maar wel wijzen op een samenstel van elementen die op dit moment een ongunstige constellatie vormen, waardoor de boel totaal uit de hand dreigt te lopen:.
– de ingewikkelde godsdienstige situatie in het hele Middenoosten met nimmer ophoudende strijd tussen de verschillende richtingen.
– de onduidelijke en weinig transparante belangenstrijd tussen de verschillende bevolkingsgroepen die daarvan het gevolg is en waarbij godsdienstige verschillen niet de enige drijfveer zijn, maar ook bvb. geldgewin, fanatisme en machtwellust.
– de behoorlijke hoeveelheid ‘oud zeer’ die is blijven hangen na de dekolonisatie, vaak gevolgd door neokolonisatie, vaak op een subtiele wijze (ik verwiijs bvb. naar het in 1917 in het geheim afgesproken Sykes-Picot verdrag tussen Frankrijk en Engeland, die de buit die zou vrij komen na de val van het Ottomaanse rijk, al bij voorbaat verdeelden onder elkaar, voordat de Ottomanen definitief verslagen waren, vooral vanwege de olie die daar in overvloed aanwezig was).
– Het eeuwig voortdurende conflict tussen Israël en de Palestijnen, waarin Europa geen enkele rol van betekenis speelt en Obama Netanyahu niet onder controle krijgt.
– De compleet mislukte ‘Arabische lente’, waarbij Egypte van de regen in de drup gekomen is en in Libye nog steeds gevochten wordt. Tunesië is zowat het enige land dat er enigzins op vooruitgegaan is.
– Het selectief uitroepen van landen tot ‘schurkenstaat’ en het onderhouden van vriendschappelijke betrekkingen met staten die evenzeer dat predikaat verdienen (bvb. Saudi-Arabië, met zijn graaiende koninklijke familie en zijn grove schendingen van de mensenrechten, m. n. jegens vrouwen))
– Het opnieuw oplaaien van de Koude Oorlog, waardoor de Russen een dubieuze rol spelen in Syrië (wapenleveranties aan Assad, aanvallen op de gematigde rebellen i.p.v.op ISIS)
– De rol van Turkije, dat de Koerden bestrijdt, hoewel die een grote rol hebben gespeeld in het buiten de deur houden van ISIS.
– Last but not least: de achterstelling en de uitsluiting van deelname aan het maatschappelijke leven (hoge werkloosheid, willekeur van de politie jegens allochtone of gekleurde mensen, in vele Westerse landen). Met name op dat punt heeft Frankrijk nog een aantal tijdbommen liggen in de ‘banlieues’ van zijn grote steden. ‘L’exclusion’ is een groot probleem in Frankrijk, de politie is tamelijk racistisch en Frankrijk zelf ook (kijk maar naar het Vichyregime). In de visvijver voor ISIS en Al Qaida zwemmen veel jihadivissen rond.
Zo kan ik nog lang doorgaan. We zullen moeten leren omgaan en leven met terrorisme, want het zal nooit meer ophouden. Overigens (ik ben zelf uit 1944), terrorisme is er altijd geweest. Denk maar aan de IRA, de Baader-Meinhoff Gruppe, de ETA, de Rode brigades, de CCC, de OAS, enz…
Het is inderdaad nu zaak om het hoofd koel te houden, we kunnen het nooit winnen van ISIS, Wij moeten waakzaam blijven, contact houden met gematigde mensen, die gelukkig veruit in de meerderheid zijn en ISIS en Al Qaida, dat veelkoppige monster, dat steeds meer filialen krijgt in Afrika en overal onder andere namen opduikt, niet bestrijden met wapens, want dat zet hen aan tot nieuwe wraak. Ik zeg niet dat we lief moeten zijn, maar we moeten ze ook niet het plezier gunnen dat ze onze hele maatschappij met onze manier van leven ontwrichten, want dat is hun hoofddoel.
Roger van Bever
P.S. Ik ontving kortgeleden het eerste nummer van je nieuwe tijdschrift. Het ziet er goed uit en de inhoud is zeer interessant. Gefeliciteerd!
Er wordt van alles geroepen, dingen zijn vaak toch anders dan men wil laten lijken. In reactie op de 4e alinea:
‘The Islamists mujahedin defeated the Sovjet forces in Afghanistan in the 1980’s’
‘This was one of the major claims of the Reagan administration in regard to the weakening of the USSR in the 1980’s, the prelude to its collapse. It is also, more importantly, the centraal claim to legitimacy of Osama Bin Laden and al-Qa’dia [boek uit 2005] indeed, Afghanistan is said to be the only Muslim ‘victory’ in modern Times…All this is overstated. The Sovjet ‘limited contigent’…was sent in December 1979 to prevent the overthrow of the communist PDPA…established in Kabul in 1978. This They did, until their negotiated withdrawal in 1988 [effectief begin 1989 BS]. Following their withdrawal, the PDPA regime survived, only falling in April 1992 after the withdrawal of Russian financial support. The campaign of the counterrevolutianary Islamic guerillas, and the later ending of Moscow’s material acid to Kabul, were organised by Western, Saudi and Pakistani intelligence service – without whom the Afghan Mujahedin World have been confined to the mountains.’
Naar Fred Halliday, ‘100 Myths about the Middle East’, (Londen 2005), pag. 110-111, Myth 53.
Halliday schreef ook het helaas postuum gepubliceerde ‘ShocKed and Awed. How the War on Terror changed the English language’ (Londen 2011/I.B. Tauris), een uitwerking van het eerdere boek. Halliday kon dan ook geen opinies meer geven over de gebeurtenissen sinds 2011, maar beide boeken bevatten veel behartenswaardigs.
Sowieso al foute aanhef: de Mujahedeen waren geen ‘islamists’. de meeste waren gewoon krijgsheren met een vaak etnische aanhang. Pas de opkomst van de Taliban vanuit de voortwoekerende burgeroorlog tussen deze krijgs’heren’ zag de opkomst van het islamisme in Afghanistan. En omdat wie wind zaait, storm zal oogsten, zien we nu opkomende concurrentie voor die Taliban: IS krijgt voet aan de grond in Afghanistan.
Meneer Vermaat, dat er pas islamisten kwamen in Afghanistan met de Taliban is pertinent onwaar. Het is waar dat de term Mujahedin een lastig catch all begrip is voor de Afghaanse verzetsbewegingen tegen het communistische PDPA bewind in Kabul, er zaten bv ook Maoïstische clubs bij. Maar belangrijke groeperingen als de Hezb-i-Islami van Gubuldin Hekmatyar, die 70% van de via Pakistan verdeelde hulp opstreek, en de Jamiat Islami van de beroemde commandant Ahmed Shah Mahsud (Massoud) waren geen conservatieve plattelandsbewegingen, maar al door modern islamisme beïnvloedde partijen die al voor de communistische machtsgreep in Kabul in 1978 waren opgericht en ook al voor die tijd begonnen met gewapende strijd. Een andere groepering, de Harekat, hing al een ideologie aan die nauwelijks verschilde van die van de Taliban. Etnische verdeeldheid speelde beslist een rol – de Hezb vooral Pashtun, Jamiaat Tadzjiek, maar deze zaken spelen altijd in Afghanistan. Beide clubs wilden van Afghanistan een islamitische staat maken, in een ‘moderne’ zin, dus geen terugkeer naar de oude monarchie.
Zolang Europa getrapt gekozen wordt, zal ik het een ondoorzichtig, ondemocratisch , en door de pers verwaarloosd, instituut vinden en van de manier hoe wij door onze democratische gekozen leiders Europa binnen gerommeld zijn, krijg ik nog steeds een vieze smaak in mijn mond, al mag het ons economisch voordeel hebben opgeleverd.
Nog altijd democratischer dan menig ander land – verbeteringen welkom!
Door de pers verwaarloosd? Door de media. En te weinig aandacht van de burger zelf: interesse moet je zelf tonen, het moet niet op je bordje gegooid hoeven worden. Volwassenen noemen ze dat. 🙁
Maar de EU is dood. Zelfs het economisch (zelf)nut kon de landen niet bij elkaar houden. Deze vluchtelingencrisis heeft wel aangetoond dat er geen solidariteit tussen de landen bestaat.
Het is ontzettend jammer, maar het enige dat ons kon redden in de toekomst is dood. Het zal nog even duren maar we gaan een provincie van een andere grootmacht worden.
Terreur en contra-terreur
Na de aanslag op de Twin-towers wilde Bush oorlog voeren, zijn ‘war on terror’. Niet onbegrijpelijk, maar het kwaad was beter te bezweren geweest door bezinning op de buitenlandse politiek, zowel door de USA als door Europa. Wellicht was het zich maar voortslepende Joods-Palestijns conflict, waarin onze wereld niet eerlijk en consequent stelling neemt, een belangrijke factor in de drijfveren van Al Qaida. Ook ons neo-kolonialisme kan veel kwaad bloed hebben gezet. Jammer dat de standrechtelijk geëxecuteerde Bin Laden hierover niet werd gehoord.
Grijpen naar wapens is geen goed alternatief voor verstandig handelen. Bush bombardeerde Afghanistan in plaats van met intelligence het kader van Al Qaida, dat zich daar schuilhield, uit te schakelen. Dat hij Afghanistan tegelijkertijd gewapenderhand meende te kunnen verheffen tot een democratische rechtsstaat was een misvatting. Met chantage (wie niet onmiddellijk verklaarde met de USA op te willen trekken was geen betrouwbare bondgenoot) kreeg Bush onder meer Nederland mee. Tijdens deze oorlog en in de nasleep daarvan werden ernstige (oorlogs-)misdaden begaan. Onder valse voorwendselen (zoals de USA later toegaf) trok Bush vervolgens ten strijde tegen Sadam Hussein in Irak, wederom met hulp van trouwe vazallen. In Irak was het hetzelfde liedje als in Afghanistan.
Wie de balans opmaakt ziet dat Afghanistan en Irak nu gebukt gaan onder aanslagen, steden en infrastructuur zijn zwaar beschadigd, de oorlogen hebben vele honderduizenden het leven gekost. Marionetten van de USA voeren het bewind en verrijken zich ten koste van de bevolking. Westerse firma’s werken aan de wederopbouw en strijken het ontwikkelingsgeld op. Hoe zit het nou met die democratische rechtsstaat? Nog niet echt gelukt vrees ik. Een bijkomend gevolg is dat de terroristische beweging zich heeft verspreid of navolging heeft gevonden. Al Qaida of daaraan gelieerde groepen zitten nu op het Arabisch schiereiland, in landen bezuiden de Sahara, in Libië, Irak, Syrië, Pakistan en Bangladesh. Kleine cellen hebben zich hun ideologie eigen gemaakt en opereren vanuit andere landen, ook binnen Europa.
Frankrijk dreigt dezelfde fout te begaan als Bush nu het in Syrië de ‘war on terror’ verhevigt met zware bombardementen op Raqqa. Het vraagt van Europa solidariteit. Wéér wordt de fout begaan te denken dat terrorisme kan worden bestreden met oorlog. Maar als de actoren verhuizen en zich verspreiden gaat hun ideologie mee. Wij, de westerse wereld, zou er beter aan doen met de tegenstander in gesprek te komen en kennis te nemen van zijn grieven. Van twee kanten vraagt dat de principiële bereidheid het eigen handelen tegen het licht te houden en bij te stellen. Daarbij moeten wij –de westerse staten- recht doen aan onze pretentie rechtsstaten te zijn. Voor beide kanten kan dat tot voordeel strekken. Het is natuurlijk even slikken, maar politiek bedrijven vraagt moed en verstand. Waar deze weg toe leidt is natuurlijk de vraag. Maar we weten proefondervindelijk wél dat een oorlog tegen terrorisme helemaal niets uithaalt; het tegendeel is het geval.
Mr. D.F.C.M. Ariaens