Zo’n dag dus. Dat je niet uit jezelf wakker wordt maar alleen omdat de wekker gaat. Dat je bij het opstaan eigenlijk al moe bent. Dat je naar je werk zoveel spullen moet meenemen dat je steeds bang bent iets te vergeten. Dat je trein in Utrecht blijft staan omdat er iets is gebeurd in Driebergen. Dat als er dan een trein richting Arnhem rijdt, er geen zitplaatsen zijn maar je allang blij bent dát er een trein rijdt. Dat je je aansluiting in Arnhem mist (en je trein voor je neus ziet wegrijden).

Dat je aardige mensen tegenkomt die met een lach vertellen dat ze hun trein bijna hadden gemist door de veranderde dienstregeling. Dat ze je een kop koffie aanbieden. Dat je op kantoor in Zutphen aankomt en blij bent je collega’s te zien.

Dat je weliswaar laat bent maar weet dat die berg werk te bedwingen valt. Dat je aan de gang gaat en langzaam maar zeker een reeks grote en kleine wijzigingen kunt aanbrengen in de tekst van het tijdschrift dat je redigeert. Dat bij de mail een compliment zit. Dat je collega’s zien dat je het druk hebt en je aanbieden je lunch voor je te halen.

Dat je de tekenaars van het tijdschrift vraagt of ze hun tekeningen inleveren en je bijna onmiddellijk de resultaten krijgt. Dat je de auteurs hun proeven kunt toezenden. Dat de twee artikelen die niet helemaal onproblematisch lijken, uiteindelijk onproblematisch blijken. Dat je met je collega’s nog even de stad in loopt om koffie te halen.

Dat het fijn is ongestoord te werken. Dat de eerste auteurs hun proef alweer terugsturen. Dat die proeven weinig werk vergen. Dat je onverwacht een beeldschone illustratie ontdekt. Dat de kantoorhond vrolijk doet. Dat het avond wordt en je met je collega’s nog even de stad in gaat. Dat je verdwaalt maar de geldautomaat toch vindt. Dat je een lekker broodje en een goed bord soep eet in een lunchroom met opvallend aardige mensen.

Dat je je eigen laatste stukje moeiteloos schrijft. Dat je wat muziek kunt opzetten. Dat de koffie je goed smaakt. Dat een appel je goed smaakt. Dat er nog meer proeven terugkomen. Dat er maar één is die echt werk vergt. Dat je het tweede nummer van je tijdschrift langzaam maar zeker ziet vorderen. Dat je je eigen laatste stukje opmaakt en elke zin compleet herschrijft. Dat een vriendin je attendeert op een leuk artikel.

Dat het ineens kwart voor twaalf is. Dat je toevallig net je laatste mail af hebt. Dat je wandelt door een stil en mooi Zutphen. Dat je nog kunt inchecken in het hotel. Dat ze je nog een biertje op de kamer brengen. Dat je gewoon gelukkig wordt van je werk.

***

Het tweede nummer van uw favoriete oudheidkundige tijdschrift, Ancient History Magazine, is alweer bijna af. Abonnees zouden het rond kerst moeten ontvangen, maar ja, de kerstdagen hè, alsmede de zorg van het ooit betrouwbare doch geprivatiseerde voormalige rijkspostbedrijf. Dus reken er gerust op dat het decembernummer pas volgend jaar wordt bezorgd. Als u geen abonnement hebt, kunt u een los nummer kopen in het Allard Piersonmuseum in Amsterdam, bij de Amsterdamse Athenaeum-boekhandel, in het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden of bij de betere buurtsupermarkt, zoals de Spar Bruno Lendering in Brummen.

Deze blog is gratis, maar als u me wil steunen, koop dan een van mijn boeken, doe via Livius.nl een cursus of reis (bijvoorbeeld Cyprus), of doneer. U kunt de blog volgen via het Whatsapp-kanaal.