Een tijdje geleden blogde ik over een oude vriend die het niet lang meer zal maken. Rond de jaarwisseling zocht ik hem op. Het was te merken dat hij wat vermoeid raakte, maar hij was vrolijk en belangstellend als altijd en zat, zoals steeds, vol leuke anekdotes. Vreemd is het, onder de omstandigheden, natuurlijk niet dat die voor een deel bestonden uit het ophalen van herinneringen of verhalen die hij vroeger eens had gehoord. Ik sta voor de waarheid van het volgende niet in, maar het moet ook niet in een graf worden meegenomen.
Er was eens – het verhaal begint in de jaren dertig – een economiestudent die het redelijk deed aan de universiteit en met goede cijfers afstudeerde. Alleen, het was crisis en hij vond zo snel geen werk, ook niet in het bedrijf van zijn vader. Dus besloot de student te promoveren en schreef hij een proefschrift. Toen kwam de oorlog.
Na de bevrijding was er geen werk voor de gepromoveerde econoom. Of geen werk waar hij zin in had. Van het Amerikaanse leger nam hij wat vrachtwagens over en hij begon een bedrijfje in wat toen nog “vervoer” heette, daarna “transport”, vervolgens “logistiek” en dat – als de onderneming nog bestaat – nu wel zal doen aan “logistics”. Hoe dan ook, er viel in de jaren van de Wederopbouw een hoop te vervoeren en het bedrijfje groeide.
En toen kwam de inspectie eens langs. Had hij wel een diploma “eigen vervoerder en verlader”? Tja. Nee. Opleidingen waren er eigenlijk nooit geweest. Onze doctor in de economische wetenschappen was er na de oorlog zo’n beetje ingerold. Hij zou examen moeten doen om een vergunning te krijgen en schreef zich daarvoor dus in – om te vernemen dat er op dat moment nog niet voldoende examinatoren waren.
Waarop hij als examinator solliciteerde en prompt werd aangenomen.
Soms moet je roeien met de riemen die je hebt,
Zelfs bij wassend water.
Citaat van Helmut Levy, huisarts die al aan de Overkant is.
“Ik sta voor de waarheid van het volgende niet in.”
Het waarheidsgehalte van een goede anecdote is bijna altijd hoogst dubieus. Jouw oudheidkundige tenen zouden krom staan van ellende als je mij aan mijn natuurkundeklas de bekende anekdote over Archimedes hoorde vertellen.
De anecdote die je hier vertelt is goed.
Ja, anekdotes groeien even snel in kwaliteit als in onbetrouwbaarheid. Vandaar mijn slag om de arm. Maar zoals gezegd: sommige verhalen, waar of niet, dienen niet in een graf te worden meegenomen.