Een vriendin postte op Facebook de vraag wat de allermooiste zin was die ooit in het Nederlands was geschreven. Haar voorzet kwam uit de Kinderbalade van Gerrit Komrij, ooit zo mooi gezongen door Boudewijn de Groot.
Als hij lachte lachten luidkeels alle leeuweriken mee.
Mij schoot de laatste zin van Hermans’ De donkere kamer van Damokles te binnen:
Maar aan de handen van pater Beer zaten minder vingers dan Osewoudt kogelgaten in zijn lichaam had.
En daarna schoot de ene mooie zin na de andere me te binnen.
- Si nam hem in haar armen, si spronker mee in de see. (Twee conincskinderen)
- Indien het ghemeen u roept, bewaert het als uw eighen. (Vondel)
- Aan een boom zo vol geladen mist men vijf, zes pruimen niet. (Hieronymus van Alphen)
- Grauw is uw hemel en stormig uw strand. (E.J. Potgieter)
- Op zekere dag doolde hij rond in een dorp dat pas veroverd was door het Nederlandse leger en dus in brand stond. (Multatuli)
- Tussen droom en daad staan wetten in den weg en praktische bezwaren. (Willem Elsschot)
- Zijn reis naar Friesland is altijd onopgehelderd gebleven. (Nescio)
- Domweg gelukkig, in de Dapperstraat. (J.C. Bloem)
- … alsof zíj het alleen hadden te bepalen, hoe onwankelbaar trouw hij blijven zou aan iets dat hij verloren had, – aan iets dat hij nooit had bezeten. (Simon Vestdijk)
- “Poeh,” sprak zij. “Poeh,” sprak zij andermaal. (Godfried Bomans)
- … opdat ik heenga als een man als ’k voor de lopen sta. (Jan Campert)
- Zoals je loopt, door de kamer uit het bed naar de tafel met de kam, zal geen regel ooit lopen. (Remco Campert)
- Vooruitgang bestaat niet, en dat is maar goed ook, want zoals het is, is het al erg genoeg. (Gerard Reve)
- Ik hou van het openbaar vervoer, maar mijn liefde wordt, geloof ik, niet beantwoord. (Simon Carmiggelt)
- Binnen luttele minuten zijn we terug met de macht. (Peter de Smet)
- God schiep de dag, en wij sleepten ons erdoorheen. (Dimitri Verhulst)
- Nederlands is de beste taal ter wereld en heeft de allerbeste literatuur. (Hugo Brandt Corstius)
De comments staan open voor wie nog meer weet. (Hors concours en derhalve uitgesloten van competitie: het Wilhelmus en Drs.P.)
Voor mij blijft: Hebban olla vogala nestas hagunnan hinase hic anda thu, wat unbidan we nu?, nog steeds een mooie zin.
Vooral vanwege de veranderende theorien rondom deze zin.
Vriendelijke groet,
Dan, met de zilte smaak van zijn geliefde zee op de lippen, glijdt Orm, de [morsige] roerganger, de stille oneindigheid in. (Hans G. Kresse, uit Eric de Noorman, De Gouden Droom).
Onvergetelijke ellende wanneer een jeugdheld het loodje legt…
‘Merck toch hoe sterck nu in ’t werck sich al steld,
Die ’t allen tijd’ so ons vrijheit heeft bestreden.
Siet hoe hij slaeft, graeft en draeft met geweld,
Om onse goet en ons bloet en onse steden’. (Adriaan Valerius)
‘Bestijg den trein nooit zonder uw valies met dromen’ vind ik ook een mooie zin. Uit ‘Bericht aan de reizigers’ (1931) van Jan van Nijlen
Staat ook op de kofferwand in het Spoorwegmuseum; heel treffend en ook sprookjesachtig verbeeld daar…
Frýsland geséon, hámas ond héaburh (Beowulf) – Friesland gezien, huis en hooiberg
Of het Angel-Saksisch mee het Nederlands heeft bepaald is een andere discussie waard. Maar de Beowulf staat in elk geval barstens vol prachtige zinnen die je als Nederlander met enige moeite toch kan lezen….
Het waren sublieme en onvergetelijke oogenblikken, eenig in het leven van een krantenman! …
Dit is een van de talloze schitterende zinnen die de Antwerpse correspondent in het Algemeen Handelsblad publiceerde. Deze correspondent was Alfons De Ridder.
http://www.delpher.nl/nl/kranten/view?query=%22Belgi%C3%AB+van+onzen+Antwerpschen+correspondent%22&coll=ddd&identifier=ddd%3A010651281%3Ampeg21%3Aa0115&resultsidentifier=ddd%3A010651281%3Ampeg21%3Aa0115
“Alle tieners zeggen ja tegen MDMA.”
Dat schrijf ik niet om te plagen, maar omdat het een knap zinnetje is. Het bekt goed. Dat er vorig jaar zoveel ophef was, komt deels doordat deze woorden zo onvermijdelijk zijn.
Ik zit hier voor het open raam mijn stierlijk te vervelen; ik wou dat ik twee hondjes was, dan konden we samen spelen. Godfried Bomans
‘… dan kon ik samen spelen’, is het eigenlijk.
Wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn
Wanneer de dagen gaan in domme regelmaat
En bolle oostenwind het land nog vlakker slaat
Dan wacht mijn land, mijn vlakke land
“Mijn vlakke land” Tekst; Ernst van Altena.
Het hele nummer ” mijn vlakke land” staat vol geweldige zinnen die enorm beeldend zijn . En als je deze zinnen leest en in de verte Brel hoort dan is dat voor mij pure poezie..
Efidius, waer bestu bleven?
Mi lanct na di, gheselle mijn.
Du coors die door, du liets mi tleven.
Uit het Egidiuslied, ca. 1400
Prachtige Middelnederlandse tekst uit het Gruuthuuse-handschrift.
Ik zou zelf kiezen voor: “Nu bidt voor mi, ic moet noch sneven ende in de weerelt liden piin.”
Geen Gerrit Komrij? Ik kan niet kiezen, dus een link:
http://www.citaten.nl/zoek.php?auteur=Gerrit%20Komrij
“Zie hadden alderbastend gein gehad, zie waren allebei een heel klein bietjen zat”
Bernard Jolink
Hoe warm het was en hoe ver.
Denk ik regelmatig als ik weer eens een heuvel beklim in de Griekse hitte. Eigenlijk de titel van een hoofdstuk uit de Camera Obscura van Nicolaas Beets. Zo’n grappig boek.
Jaaa…maar stel je nou maar eens voor, dat het niet hypothetisch was.
Wie
kan zo mager
praten
met de taal
als ik?
Jan Arends.
Al vind ik de slotzin van hetzelfde gedicht nauwelijks minder mooi:
Om pijn
te schrijven
heb je
weinig woorden
nodig.
Ook van Jan Arends: “Zo begint de dag, nog voor het kwaad ontwaakt is” en “tegen een blauwe hemel zijn alle vogels zwart”.
In den zoelen nacht van nazomer triltintelden over Emessa aan wijd effen hemel van wolkenlooze nachtkleur de duizende en duizende kristallen sterren, en tusschen de schitterendste vulde de hemelafgrond zich met fijner gepoeier van licht, terwijl daar omheen weêr kleinere dan die zongroote, maar grootere dan zoó poeierfijne geprikt waren in onbenaderbaren overdaad, als waren van starrenweelde de goden dronken geweest, als hadden zij allen, de goden, alle de starren uitgezaaid in zwijmelende lichtdronkenschap.
Iets baroks mag er ook wel bij, toch? Openingszin van De Berg van Licht, waarin volgens mij stijl en inhoud perfect bij elkaar aansluiten
Die openingszin uit ‘De Berg van Licht’…..ach ja: wat maakte die indruk!! En als je weet dat Emessa het nu bijna geheel kapot gebombardeerde Homs was…..
De geheelonthouders hebben gelijk, maar alleen de drinkers weten waarom. (Simon Carmiggelt)
Ik geloof niet. In Spanje slaan alle 22 spelers een kruisje voordat ze het veld opkomen, als het werkt, zal het dus altijd een gelijkspel worden. (Johan Cruijff)
De geschiedenis is het heden, gezien door de toekomst. (Godfried Bomans)
Alleen mijn honden zullen de knal horen en al de Caribische eilanden, waarvan de geologen altijd al vermoed hadden dat zij de vorm hebben van een paddestoel, zullen afknakken van de aardschors en drijvend worden voortgesleept in de woest kokende maalstroom, om daarna het een na het andere te verdwijnen in de neerzuigende wieling van de waanzinnige zee.
slotzin van ‘De morgen loeit weer aan’ door Tip Marugg. Ik had ook de titel zelf kunnen nomineren.
Alles is bij daglicht nog zo innig niet.
Willem Kloos
De zee kun je horen
met je handen voor je oren,
in een kokkel,
in een mosterdpotje,
of aan zee.
Judith Herzberg, Beemdgras 1968
Slotzin van Reve`s De Avonden: “Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven” Prachtig, vooral als je al het voorafgaande hebt genoten.
Mee eens!!!
“Mager paardje, jaag maar, de steppe is eindeloos breed.” (Slauerhoff)
Van zichzelf al een zin die eindeloosheid oproept. Hij komt altijd in mijn hoofd wanneer ik in de trein langs de Oostvaardersplassen zit.
Nescio mag natuurlijk niet ontbreken.
“Behalve den man, die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vond, heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan den uitvreter.” En sinds 1990 weten we van Jan Fontijn, dat die man Frederik van Eeden was.
“Jongens waren we, maar aardige jongens.” Als jullie dat maar onthouden!
Tja, dan kan Van Hanegem niet ontbreken.
Die gozer beweegt op het veld als een dooie vlieg op een lepel stroop met tegenwind.
Twee uitdrukkingen om mijn beide wortels te eren:
Alimentatie da’s un vorm van verlate anslag van vermakelukheidsbelasting.
Je moste kippe gaan houwe, kejje deer achteran te jage
De grootste taalkunstenaar uit Suriname is naar mijn onbescheiden mening Michaël Slory. Deze titel alleen al:
Ik zal zingen om de zon te laten opkomen.
Het is zo’n kakelbonte verzameling geworden, dat ik geen schroom meer voel om niet de allermooiste, maar wel een heel karakteristieke Nederlandse zin aan te voeren:
‘Grutjes nog-an-toe, wat een geheim agent al niet moet doen om incognito op zijn kantoor aan te komen.’ Ik denk dat Jona die wel herkent. Anders zal ik hem alsnog onthullen.
‘ Alles van waarde is weerloos’ van Lucebert
„Heel de wereld is mijn vaderland.” (“Quaevis terra patria.”) Desiderius Erasmus.
Op de gevel van de Bibliotheek Rotterdam in blauwe neonletters: Heel de aarde is je vaderland.
De analphabetische naam (Lucebert):
“de schoonheid van een meisje
of de kracht van water en aarde
zo onopvallend mogelijk beschrijven
dat doen de zwanen”
Mooiste: De enige die mijn vriend kon zijn, kon het niet meer zijn – Boudewijn van Houten / Onze Hoogmoed
Ik heb me jaren verheugd op de dag dat mijn moeder zou sterven. Niet omdat ik haar zoveel slechts toewenste. Maar omdat ik dan eindelijk met mijn vader zou kunnen praten – Boudewijn van Houten / Fout
De slechtste zinnen die ik ken:
Krantenlezen is het mooiste dat er is. Behalve het minnespel natuurlijk. Peter R. de Vries / Column uit Panorama, 2003 of 2004 (in mijn herinnering)
avenidas
avenidas y flores
flores
flores y mujeres
avenidas
avenidas y flores y mujeres y
un admirador
lanen – lanen en bloemen – bloemen – bloemen en vrouwen – lanen – lanen en bloemen en vrouwen en – een bewonderaar
Dit muurgedicht van Eugen Gomringer op een universiteitsgebouw in Berlijn is als patriarchaal vrouwonterend seksistisch veroordeeld en moet weg geschilderd worden. “Man kijkt naar vrouwen als een muze en is dus fantaserend actief”.
‘Even denken zei het paard van Van Gend en Loos’
De eerste versregel van gedicht van Annie M G Schmidt.