[Ik heb momenteel een stukje in de pen over twee leuke ervaringen deze week in de trein. Ik wil namelijk ook weleens schrijven over fijne, mooie of ontroerende dingen op het spoor. U krijgt dat stukje morgen of overmorgen, want helaas weten de spoorwegen het altijd te verknallen. Dus ik blaas – om een spoorwegmetafoor te gebruiken – eerst even wat stoom af.]
Mijn ouders leerden me te spreken met twee woorden en ze hielden me voor dat het niet netjes is te vloeken. Dat is maar goed ook, want anders zouden vanavond de meest afschuwelijke vloeken hebben geklonken door het Apeldoornse station, waarvan de echo’s tot woensdag zouden hebben weerklonken en die de forenzen ’s ochtends diep, diep zouden hebben verontrust. En het gaat ook om iets dat diep verontrustend is.
Om 20.00 uur zou de internationale trein van Berlijn naar Amsterdam aankomen, een trein met een rijtuig speciaal voor fietsen. Als je een fiets meeneemt, moet je óf in de staart zijn óf in de kop. Dat weet je nooit, al zijn er stations waar ze omroepen dat de trein in de “omgekeerde rijtuigvolgorde” staat. Dan weet je dat je je fiets ergens achter de locomotief moet neerzetten.
U voelt al aankomen wat er mis ging: ik stond in Apeldoorn bij de kop van de trein en ontdekte tot mijn schrik dat het fietsenrijtuig het laatste was. Terwijl er een stuk of wat passagiers in- en uitstapten, rende ik naar achteren, de fiets aan de hand; toen ik een leeg perron voor me zag, fietste ik zelfs. Dat mag niet, ik weet het, maar het was de enige manier om er in een minuut te komen. Toen ik achteraan was, drukte ik op de knop om de deur te openen, maar de trein zette zich in beweging. [Op dit moment zouden enkele afschuwelijke vloeken hebben kunnen weerklinken op het Apeldoornse station.]
Mijn liefde voor het openbaar vervoer wordt, zoals Carmiggelt het ooit zei, niet altijd beantwoord. Ze is echter nog altijd diep genoeg om de NS en NS Internationaal een hoop te vergeven. Ik kan leven met vertraagde treinen (maandagmiddag nog). Ik kan leven met gemiste aansluitingen (dinsdagmorgen nog). Ik kan leven met overvolle rijtuigen (zaterdag nog). Ik kan leven met ik weet niet wat, omdat ik weet dat het personeel altijd zijn best doet, omdat ik weet dat het openbaar vervoer enorm complex is en omdat ik weet dat reizigers niet altijd onschuldige lammetjes zijn. Op Apeldoorn stond dinsdagavond nog een zwaar gestreste kerel alle mensen op het perron lastig te vallen omdat die moesten hebben gezien door wie zijn plastic tas was weggenomen. Kan ik mee leven.
Maar het incident in Apeldoorn gaat me een stap te ver. De conducteur van NS Internationaal moet hebben gezien dat er nog iemand bezig was met instappen. De conducteur mag namelijk alleen het vertreksignaal geven aan de machinist als hij overzicht heeft van alle rijtuigen, negen in dit geval. Desondanks wegrijden is niet de professionaliteit waar ik op vertrouw.
Er is echter méér aan de hand. Dat mensen fouten maken is niet leuk, maar onvermijdelijk. Dat mensen opzettelijk fouten maken, is onverteerbaar en daarom zijn er klachtenprocedures. Dat weet een conducteur ook. Hij weet bovendien dat er beveiligingscamera’s hangen op elk station. Hij weet dus dat hij zich, als er klachten zijn, niet kan verweren door een ontkenning van de feiten. Hij heeft het risico van een berisping welbewust genomen. Een thrill seeker.
Hebben de klachtencommissie en de directie van de spoorwegbedrijven wel gezag? Hoe selecteert NS Internationaal zijn personeel? Men lijkt er, voor een verantwoordelijke functie, voor te kiezen risicozoekers in plaats van risicomijders aan te stellen. Ik vind dat diep, diep verontrustend.
[De overeenkomsten met dit stukje berusten niet op toeval maar zijn deel van het betoog. De spoorwegbedrijven blijven dezelfde fouten maken.]
Geachte heer Lendering, beste Jona. Over dit soort ervaringen heb ik al herhaaldelijk geklaagd, maar de klachtenlijn van de NS/Arriva reageert op z’n best met een excuus, en zeker niet met een schrobbering van de conducteur. Misschien verdient het aanbeveling contact te zoeken met Rover, en voor de rest een serie mindfullnessoefeningen in te lassen.
Onderscheid tussen NS en NS Internationaal. Je maakt je het jargon al aardig eigen. Misschien luisteren ze dan beter?
Ik zou bijna de volgende link aanraden;
https://sochicken.nl/verander_je_leven_door_te_accepteren
Natuurlijk is acceptatie goed en het voorkomt een hoog stressniveau. Maar hé, wij zijn mensen, we zijn niet perfect. Bovendien is vooruitgang soms ook het eindresultaat van botsing. Wie weet waar dit log nog toe leidt. Als voormalige forens in bomvolle treinen tussen Leiden en Den Haag waardeer ik deze goed verwoorde ‘klachten’ en ze zijn nog leerzaam ook. Ik ben benieuwd wat een klachtenprocedure gaat opleveren.
Beste Jona,
Misschien druk ik op de verkeerde knop, maar – al je vreselijke berichten over het openbaar vervoer lezende – ik begrijp niet waarom je niet gewoon in de auto stapt. Eigen baas, geen NS-stress.
Af en toe file, helaas ja, maar dat weegt niet op tegen al de OV-ellende waarop je ons regelmatig, smakelijk geformuleerd, trakteert.
Dank verder voor je heerlijke blog die ik dagelijks met genoegen lees
Mijn pogingen een rijbewijs te halen zijn gestrand in militaire dienst.
(Advocaatje van de duivel spelend): misschien dacht de conducteur dat je uit de trein kwam? In zo’n geval probeer ik de conducteur te vinden en even aan te spreken, zodat hij duidelijk weet dat ik langs die trein aan het haasten ben.
Maar inderdaad, als jouw scenario klopt was dat niet in orde. Klacht waard, zeker.
Ik zou eventjes toch heel stevig en hard hebben gevloekt, het lucht op en klaart de lucht.
En dan kan ik ook weer ervaren wat Sri Bhagavan zei “Emotions when experienced give you joy.”
Ik denk dat het beschaafder is te bloggen dan te vloeken. 😉
Dat is zeker waar.
Ik heb die trein Amsterdam-Berlijn onlangs helemaal (v.v.) gebruikt: 6 uur beschaafd reizen: geen herrie, veel beenruimte, keurig personeel.. En hoewel jouw klach terecht lijkt, hierbij enige andere ervaringen: de trein vertrekt op tijd (come what may); indien te laat, dan wordt dit ‘ingereden’. De wagons stoppen in Duitsland waar aangegeven. In Nederland per definitie niet. De meeste problemen met deze trein doen zich in Nederland voor.
Klopt. En ik zeg erbij dat het Nederlandse netwerk overbelast is. Dáár kunnen de spoorwegen niets aan doen. Wél de ministers van onderwijs, die studenten dwongen een OV-kaart te kopen en vervolgens de studentenhuisvesting beëindigden. En wat ook fijn zou zijn: als de NS, NS Internationaal en de politiek stopten met mooi weer spelen. Er is een probleem. Noem het zo.
Misschien handig om voortaan in het middenstuk van het perron te gaan staan, als je niet weet of de fietswagon zich voor of achter bevindt? Als de internationale trein die aankomt, jou passeert, zie je al of het fietswagon zich wel of niet vooraan bevindt, zodat je gelijk naar voren of achteren kan lopen, terwijl de trein nog aan het remmen is. Dat geeft je i.e.g. meer tijd en flexibiliteit.
Heb ik ook aan gedacht. Maar met negen wagons treinlengte en een ridicuul korte overstaptijd, verlies je altijd.
Mijn ervaring, vooral op vakanties met fiets met bagage: ga ter hoogte van de 2e of 3e wagon staan. Als de trein binnen komt rijden kan je zien of het fietsencompartiment aan de voorkant zit. Dan kan je gelijk gaan lopen en win je kostbare seconden.
Overigens is het wel een lapmiddel, een oplettende conducteur die de orders van bovenaf negeert is een betere oplossing. Want het is wel degelijk beleid van NS: de trein moet op tijd vertrekken, hoeveel reizigers er ook nog aan komen rennen (bijvoorbeeld bij een overstap). Punctualiteit van vertrek gaat boven klantgerichtheid, ook al is bekend dat er op alle trajecten op zijn minst 1 of 2 minuten rijtijdspeling is. Op een klacht zal je dan ook een standaardantwoord krijgen dat de trein nu eenmaal op tijd moet vertrekken zodat andere reizigers hun aansluiting kunnen halen.
Vouwfiets.
Iedere trein met 9 ‘bakken’ (= ongeveer 10 x 26,5m = 265meter) heeft in Nederland TWEE conducteurs. En iedere internationale intercity heeft ongeacht de lengte TWEE conducteurs. Volgens de handboeken dienen zij verspreid staan opgesteld langs de trein voor een goed overzicht bij vertrek.
Als oud-conducteur van nationale en internationale treinen denk ik daarom dat Jona gelijk heeft, en dat de de deuren welbewust voor zijn neus gesloten zijn.
Daar kunnen overigens goede redenen voor zijn zoals vertraging. Daarnaast denk ik dat niet iedere conducteur er op berekend zal zijn dat een reiziger zijn fiets op de juiste plaats wil plaatsen. De praktijk is immers dat nagenoeg niemand dat doet. U kent Nederlanders toch? Ziedaar het denkbare excuus van de conducteur. Wie snapt de zonderling?
Zijn klacht word voor spoorkezen grappig als hij schrijft: “Hij weet bovendien dat er beveiligingscamera’s hangen op elk station.” Met mij zullen veel conducteurs denken: ‘hingen die dingen er maar niet voor de show’! Een goede conducteur die zijn werk doet wordt namelijk bijna dagelijks met de dood bedreigd, of zijn moeder is een hoer. Wat zou het toch heerlijk zijn om al die duizenden kut-marokkanen eindelijk eens aan te pakken en op te sluiten. Vergeet het! Of er nu geschoten word, een man met een mes toegetakeld wordt, of dat ik met TWEE Yoegoslavische STAAFMIJNEN in mijn handen sta, er is echt niemand die naar de beelden gaat kijken. En dat zou de NS dan wel doen voor een onbegrepen zonderling?
Denk na.