Ik moest zaterdagavond even iets met iemand bespreken en na twee koppen koffie bracht die een fles wijn binnen. Althans, ik dacht aan wijn, maar mijn gastheer vertelde dat het mede was. Dat is een drank die wordt gemaakt van honing, die met water aan de kook wordt gebracht en daarna mag gisten. (U leest er hier meer over.) Mede was populair bij de oude Germanen.
Het alcoholpercentage van onze fles lag rond de 10%, dus ruwweg even sterk als een glas wijn. Het spul bleek echter verdraaid koppig en na twee bekers – mijn gastheer schonk de mede in historisch verantwoord aardewerk – vond ik het wel genoeg. Gelukkig hadden we toen het belangrijkste wel besproken. Nadat we hadden besloten dat we deze week nog even wat puntjes op de i zouden zetten, namen we afscheid en fietste ik weg.
Sprekend over Germaans drankgebruik, er is een passage waarin de Romeinse historicus Tacitus vertelt hoe de oude Germanen vergaderden.
Feesten zijn ook voor overleg: vetes bijleggen, betrekkingen aangaan, leiders aanwijzen, ja, oorlog en vrede. Want dan, is het idee, zal een mens het meest openstaan voor eerlijke argumenten of warmlopen voor grootse plannen.
Geen sluwheid of geslepenheid: bij dit volk heeft men nog het hart op de tong, in de vrolijkheid van het moment. Ieders gedachten liggen dan open op tafel. Daags daarna komt men op de zaken terug. Beide tijden komen tot hun recht: overleg wanneer komedie spelen niet gaat en besluitvorming wanneer vergissen uitgesloten is. (Germania 22; vertaling Vincent Hunink)
Tacitus heeft het hier over bier maar mede sorteert, zo constateer ik, hetzelfde effect. Ik hoop maar dat ook wij onze besluiten deze week nemen als vergissen uitgesloten is.
Ik sla deze drank altijd over.
Niet mijn smaak …
Vrolijke groet,
Ook zeer populair in het vroeg-middeleeuwse re-enacters wereldje. Afhankelijk van de kwaliteit krijg je er een ontzettende houten kop van of merk je de volgende ochtend niks (dat laatste is me overigens pas één keer overkomen: 1992 ergens in Duitsland, maar ik heb het ook van anderen gehoord). Niet zo mijn periode, overigens. Geef mij maar bier (geen pils) of wijn.
Was dat verhaal van Tacitus niet één van de clichés over barbaren in allerlei uithoeken van de wereld?
Dacht ik ook meteen …
In het Brabantse Made bestaat een oud Ambrosius Gilde van bijenhouders/imkers.
Vanzelfsprekend maken ze hun eigen “huisdrank” .
Ik had het geluk en de eerste eens zo’n flesje te ontvangen.
Wat stond er op ”t etiketje ? ” MADE MADE IN MADE ” !!
Een buitenlandse bezoeker aan het Antwerpen van de 16de eeuw vermeldt dat ouders de vrijer van hun dochter dronken voeren bij een eerste kennismaking om hem echt te leren kennen.
Jean-Claude Juncker is het levende bewijs dat medegebruik hem politiek drijvend houdt, zelfs al gebruikt hij wijn.